MOUCHOS, CORUXAS, SAPOS E BRUXAS.

Por Femia Castradora

Onte fun a unha sea protaghonisada por todos os da minha aldea. Faise para limar asperesas entre vesinhos que tenhen alghunha liorta, case sempre debida a que un can matou unha ghalinha, que a servidumbre de paso de alghunha leira non se respeta, ou que o avó de alghún deles fai sesenta anos quitoulhe a noiva a outro avó de outro e deixóuno na miseria esistensial, sendo esto a culpa de tódolos males da familia ata os nosos días.

O orghanisador ten boa fe fasendo este encontro cada ano, pero non se da de conta que estas xornadas de esaltasión da amisade poden resultar ben uns cantos anos seghidos, pero chegha un día que pode estoupar e acabar coma o rosario da aurora. Coma este ano hai elesións munisipais e Manolo (o liante da sea) preséntase a alcalde, púxo toda a carne no asador.

Ou na pota, xa que enchéunos o bandulho a todos con carne ó caldeiro, chourisos e churrasco ata fartar. E de sobremesa a súa mulher fixo uns brasos de xitano que papamos todos, pero que ó día seghinte comentouse na aldea que eran desmeresedores da xuntansa. Eu penso que a pobre Carmela fixo o que puido e ela non é responsable da salmonela dos ovos cos que fixo a crema. A intoxicasión foi democráticamente aleatoria. Non toda a crema estaba mala, foi a sortes.

Despois, déuselhe por faser unha queimada. Eu son mais de licor café, écheme mais dixestivo e reconfórtame, espiritualmente falando. Eu coa queimada quédome en suspensión, coma hibernando. Estou pero non estou. E no seghundo conxuro eu xa estaba a velas vir. Soio recordo o de mouchos, coruxas, sapos e bruxas... e eu vindo todo coma se fora unha película en tresdé.

Recordo que pensaba nas bruxas. Estiven polo menos dúas horas recapasitando sobre elas e bebendo queimada ós pouquinhos para manter a minha capasidade de reflesión, á que son tan pouco dada.

Ai, as bruxas!, canto lhes debemos e non non damos de conta. Comensando pola nosa senha de identidade inxustamente espalhada polo mundo adiante (habelas hailas). Nos non somos así. Hai xente que cree nas bruxas e o di sen mais. Eu, sen ir mais lexos, vou a unha bruxa cando torso un pé e é o milhor que hai. Tamén serven para enderesar estómaghos e alghunhas sacan o mal de olho.

As nosas non son bruxas que van en vasoira percorrendo o seo nas noites de lúa chea, nen cosinhan rapasinhos tenros para faser alghún malefisio. Eso é unha parvada. As nosas son mulheres que tenhen a súa familia e as súas leiras, as hai con vacas e tamén hainas repartidoras de correos. De todo hai. Pero o que despois fan é unha axuda á comunidade, porque non ponhen presio ó seu don. Tí vas alí a componher un braso e logho de sair arreghlada se queres daslhe algho de dinheiro, ou uns ovos da casa, ou nada, coma ti queiras.

Son resetoras da cultura popular e normalmente saes da súa casa cheirando a canha, que é o que  utilisan para os seus apanhos case sempre. Hai que desir para informasión de aqueles que nunca foron a unha bruxa, que  o aughardente úsase para frotar, non para bebelo. Nos últimos anos non tiven que ir a ninguna, pero fontes dignas de toda confiansa dixéronme que xa hai alghunas que xa usan o réfles para a sanasión.  A mín eso non me ghusta, prefiro sair cheirando a noite de esmorga antes de cheirar a motor escaralhado de carroseta.

Mentras eu divaghaba, vía pasar por diante de min cadeiras voando, garfos asasinos, e botelhas escachadas nas cabesas da concurrensia. Vamos, unha  liorta de coidado. Non sei aínda hoxe coma eu saín sen resibir, sana et salva coma na ghlosa medieval.

Apertas.