A NAI DO ANHO

Por Femia Castradora

Despois de unha noite das que fan historia e a cheghada dun novo día cunha dor de cabesa, quérolhe dar as ghrasias a toda a xente que  fixo posible esta situasión.

Para ser xustos, hai que empesar polo inventor. Quén inventou o vinho? Nen idea, pero dende logho ese home merese unha homenaxe. Seghún din os  espesialistas en estas cousas (nesta vida hai espesialistas para todo), foi sircunstansial.

Este tivo que ser alghén olvidadiso. De seghuro que o home fixo sume cunhas uvas que atopou por ahí e sobroulhe. Logho, cando  reparou que deixara o sume e foi  bebelo descubríu un mundo novo cheo de posibilidades e esperiensias  que iban a enriqueser non soio a súa vida, senón a de toda a humanidade ata hoxe.

Fixérono xefe da tribu. Anos antes de que os ghreghos inventaran a democrasia, foi o pobo quen falou e seghuramente a elesión foi con maioría absoluta.

Logho diso alghún espabilado púxose a prantar vinhas para produsir vinho. Diredes que tiro para a casa, pero algho tivo que ver ahí un ghalegho. Nós temos moito que ver co vinho. Antes todo o mundo fasía vinho para o seu consumo, o famoso vinho da casa, que dependendo dos que o fasían, podía ser un  vinho ghlorioso ou vinho da casa do demo. A xente que tinha esedentes, foi a impulsora dos furanchos.  Qué vos vou falar dos furanchos que vos non saibades! Lughares de esparsimento  xunto con romerías, festas ghastronómicas, bailes sesión vermú e salas de festas.

De toda hai na vinha do senhor Elpidio. O senhor  Elpidio era un home da minha aldea, en pas descanse.  Foi un adiantado ó seu tempo. Cando se fartou de recolher uvas, prantou kiwis, chícharos, e todo tipo de prantas rubideiras, por eso de aproveitar a montaxe que tinha feita na leira. De todo, alí houbo de todo. Mesmo tamén , na época do estraperlo, desíase que alí ghuardaba o material. Se as vinhas falasen!

Unha parte da que non se pode olvidar un nesta historia é o Vinhalar. Vinhalar branco, tinto e clarete, habíao para todos os ghustos. Predesesor do don Simón, pero con mais clase. Este vinho tinha a particularidade de que aínda que o bebían homes e mulheres, eran as mulheres as que promovían que se bebera na casa, canto mais melhor. E que ademais de bebelo, o Vinhalar ou mais ben o seu tapón tinha unha particularidade, e que  era o noso Paco Rabanne da aldea, eso sí axudado polas mans das nosas nais.  Soio había que cortar o taponsinho de plástico e deixalo coma unha roda, logho coa axuda do ghanchilho, fasíanse uns xerseis, saias vestidos ou o que se che vinhera á cabesa moi modernos. Íamos ó ghuateque que paresíamos mais modernas que Marisol na súa derradeira etapa.

Minha tía púxose a ghanchilhar unhas colchas para todas as camas de casa e case acabou co fíghado do seu home de tanto vinho que lhe fasía beber.

Non hai que olvidarse do vinho de Barrantes, mais conhesido coma tintobarrantes. É o terror das tinturarías. Si se che cae unha soia ghota, xa quedas coma os cabalos no curro, marcado para toda a túa esistensia. Sobre todo se o tomas na tradisional tasa, resipiente traisioneiro onde os haxa, mais aínda logho de levar catro ou mais rondas.

Sirva todo isto coma reconhesemento á materia prima impresindible para a fabricasión do melhor elixir do mundo, conhesido coma licor café, que tan bos momentos me fixo pasar. Vai por el.

Apertas.