O MISTERIO DO ASASINO DO FURANCHO.

Por Femia Castradora

Esa era a noite: dende hai anos fasemos unha sena na que estamos obrighados a ir. Fai tantos anos que xa non sabemos o porqué da xuntansa, pero aínda así seghimos indo.

Alí xuntámonos o Doutor Ferreiro, o médico do pobo, home xa entrado en anos e coa convisión de que ten a rasón en todo.

Xosé Fieito: ten unha ghranxa de porcos. Home moi trabalhador, dos que hai que turrar del  para ir a acontesementos coma o desa noite.

Tonha a Raposa, viúva de Pepe o Raposo. Do seu home quedáralhe o alcume e unha boa pensión coa que vivía folghadamente.

Carolina, a mais nova de todos xunto a min. Era amigha minha de toda a vida. Ela estudara en Santiagho e cando voltou á aldea, seghíu coa xestión da taberna do seu pai. Co tempo convertíuna en cas rural, con ghran ésito.

Esa noite convidouse de forma espesial a a un hóspede de Carolina. Era o pintor Ghulio Fernándes. Seghún disían, era un pintor de moito nome en Lugho, famoso por pintar obras a piques de entregharse ós donos rápidamente e sen que lhe salghan desconchóns.

Tamén estaba eu, disposta a desfrutar da empanada de  xoubas e a carne ó caldeiro de Piluca, a dona do furancho.

Todo iba mais ou menos ben, ata que Ghulio foi a aliviar a vexigha. Estábamos na sobremesa e a verdade ninghén se deu de conta da prolonghada ausensia do pintor, ata que a Raposa foi ó banho tamén e ó ver que non lhe abría e apremiada pola nesesidade, fixo acopio de forsas de de unha patada abreu a porta.

Ouvimos un ghrito que  púxonos a pel de ghalinha a todos. Paresía un ghrito dun desausiado ó inferno. Era Tonha, que é unha bruta, e mais cando se asusta ou alghén lhe leva patacas novas. Cando cheghamos, vimos a Tonha, que estaba de pé diante da caseta onde fixeran o uvesé na leira. Dentro da caseta estaba Ghulio cun coitelo cravado no corasón, sen posibilidade de asistensia, seghún sertificou o dotor Ferreiro:

-Este home está morto, non hai dúbida. Seino porque o corasón foi traspasado polo coitelo. Iso é mortal de nesesidade.

- Vostede cre? -dixo Carolina,

-A dúbida ofende. Non saberei eu cando alghén está morto? Por qué cres que ten a linghua fora e os olhos encontrados?

-Pois de eiquí ninghén se move ata que non se acrare quen vai paghar o cuberto do finado dixo Piluca, coma se a morte do desghrasiado non lhe importara.

-Estou a piques de desmaiarme, qué opresión e qué disghusto! -replicou Tonha.

-Home claro -asertou a disir Fieito- comiches coma unha animala e a faixa non da mais, vai reventar!

- Quén foi o asasino? -dixo Carolina botándome unha olhada coma se eu fixera todos os crimes nos que hai coitelos polo medio.

- Oes, ti! Qué queres disir? Hoxe deixei a Vinghador na casa e eu soio son castradora, non me confundas con Lorena Bobit e outras coma ela, que co seu intrusismo fan desvirtuar a minha profesión -dixen eu con convensemento.

-Alghén foi -dianosticou o doutor. Todos somos sospeitosos.

-Eu estaba a recolher a cosinha -informou Piluca-, que se deixo a lousa resécase e logho non hai quen lhe saque a ghraxa por moito mistol que lhe bote.

- De min non van sospeitar, non? -falou Carolina- Eu que iba a ghanhar coa súa morte? É mais, Tinha reservada toda a semana e aghora quédome sen cliente.

-Ídemes escusar, pero eu non aghuanto mais, vou aliviarme á leira das patacas -correu Tonha.

Tal e coma estaban as cousas, e vendo que de alí non saíamos sen acrarar o asunto, desidín dúas cousas: primeiro, que para voltar a ser seibes tinhamos que ponher entre todos o custe do que comera o finado, cousa que contentou a Piluca, que serrara a cansela con dobre volta de chave, aínda que non daba mostras de voltar a abrila. Sempre foi unha desconfiada.

E seghundo, ía descobrir ó asasino. Así, coma quen non quere a cousa e con dous ovarios.

O doutor non tinha relasión alghunha co morto, nen motivasión para matalo. Ademais xa iba velho e o pintor tinha a musculatura mais desarrolhada de tanto darlhe ó rodilho.

Tonha tampouco era a que buscabamos. Nen Carolina, xa que no pasado tentou ser castradora e non tivo o aquel de botarlhe narises no intre do corte. Coma eu tampouco fora, soio quedaba Xosé Fieito, ese home escuro e namorado dos porcos. Dispúxenme a interroghalo, serrando o sírculo en torno ó asasino. Ata que non puido mais e cantou:

- Si, fun eu. Vos non sabedes o que eu tiven que aghuantar, ise malnasido foi o culpable da morte de Campión, o meu porco prenhador. Fai dous anos, cando o contratei para pintar as cortes dos porcos. Foi de ghrasioso e logho de pintar as paredes e coma lhe sobrara pintura, pintou de asul a Campión. O porco no voltou a ser o mesmo e as porcas fuxían del e eu tiven que votar man do veterinario para que lhe fixera a inseminasión artifisial ás porcas. Cando o vin esta noite, desidín darlhe un pouco da súa propia medisinha. E  mateino.

- Bueno - dixo Piluca-, xa que sabemos quen foi, podedes tomar os chupinhos, que van no presio.

E así foi. Cando cheghou a ghuardia sivil, tiveron que levarnos á casa no coche patruia. É o que ten o licor café. Así da ghusto.

Apertas.