sábado, 27 de agosto de 2011

QUE CHOVA!


Por Femia Castradora

Cando chove en verán, eu aghadésoo moito. Desfruto coma unha  anana, pónhome no medio da leira cos pes enterrados na terra e deixo que a choiva me molhe enterinha. Síntome que son parte da terra, da naturesa. Volvo ás orixes e faime moito ben. É o que se chama vulgharmente ter os pes na terra.

Hai xente á que non lhe ghusta que chova. Mesmo cando van á praia e comensa a chover botan a correr. E eu digho: non ían a molharse na mar? Qué mais lhes da se o resultado é o mesmo? Ás senhoras que van á perruquería e que non queren que se lhes estraghe o peiteado, aínda se entende. Esas mulheres son fásiles de reconheser: paresen un cruse entre unha boia de senhalisasión cardada e unha xirafa, porque levan o cuelho estirado a canto lhes da. Hai notisias de que alghunha delas, logho de nadar ata as bateas e voltar, nomeárona a padaung da praia.

Cando se tenhen animais na casa, hai que ter coidado con eles, que se molhan e logho colhen un catarro e a ver quen lhes da o xarabe da tos. Para iso, eu tenho unha ténica, que co paso do tempo fun perfesionando. Empesei por ponher no lombo dos animais un paraughas atado cunha corda, pero sempre se lhe daba volta e era peor o remedio que a enfermedá, porque acababan molhados e o paraughas escaralhado. Moito me querían os neghrinhos que estan a vendelos nas rúas de Pontevedra, fasíanme presio pola cantidade que consumía.

Logho, dinlhe voltas á cabesa e fíxenle uns chubasqueiros moi ghuapos. E así melhor.  Da ghloria velos cando imos pasear baixo a choiva, cos seus chubasqueiros de cores ghalinhas, cans e mesmo a vaca. Tamén lhes fixen unhas botas, que sobre todo lhe quedan moi ghrasiosas a Norita, a ouvelha, que ten un gharbo que nin que fora unha modelo desas da tele.

Hai que aproveitar tamén cando chove para pensar. De acordo que habería que pensar mais, pero parese ser que coa melancolía, a xente lhe ghusta pensar e hai que aproveitar o momento. Parese que se fai un día espléndido a xente no pensa, vai pola rúa coma robós, coa faciana sorrinte. Por qué pensades que hai mais sientíficos en Rusia ou Alemanha que  nas Bahamas? Pois iso, porque para pensar hai que oblighar á voluntá ou faselo cando chove.

Persoalmente, cando chove aproveito e vou mirar os meus recordos de minha vida coma castradora: o primeiro coitelo que me reghalaron cando eu tinha dose anos. Era un coitelo de postre, case sen afiar. Cando o vexo, moito me acordo da minha primeira atuasión, que mais que un corte foi un arraso. E as lághrimas da minha nai, coma desindo: a nena xa é case unha mulher, cóma pasa o tempo!

As fotos dos Bilhis adicadas (a Femia, a ghran impulsora da nosa carreira musical. Co noso aghradesemento); recordos da comuna ghipi, do maio do 68, dos meus noivos castrados, das minhas viaxes polo mundo... Canta anhoransa!

Eu, o que é pensar, penso moito. O que máis penso é se tenho que ir mercar licor café ou aínda terei na casa.

Apertas.

6 comentarios:

  1. Pero ti cántos anos tes se eras ghippi en maio do 68, coincidiches con Carmen Lomana que tamén foi ghippi no maio do 68, unha muller comprometida co seu tempo, onde as haxa, coma ti.

    ResponderEliminar
  2. Anónimo: Estasme a botar os anos? Vouche dar eu a ti.

    Eu non tenho idade, as minhas vivensias tenhen a ghran axuda das viaxes astrais e do licor café.

    A Lomana é tan comprometida e ghipi coma os espaghetis con tomate. Nen comparasión conmigho.

    ResponderEliminar
  3. Non sen minha Femia pensadora29 de agosto de 2011, 15:52

    Sempre sorprendemes, tí ¿pensadora? Miña rula, imaxinote no faiado coma una mullercita de aquelas de Louisa May Alcott pero dandolle a o licor café. Jo, creo chamaba unha, e non dubido que alguns de isos animais que tanto cuidas teña un mome de isos.

    Querote é alegras meus días.

    ResponderEliminar
  4. Carísima Femia Dora Castro:
    Cantas noites sin dormir, despertando na madrugada coa respiración entrecortada e sudando por culpa dun pesadelo, e morto de medo.
    Os destelos luminosos do teu amigo vingador achegandose a mín resplandecente, silvante a o vento polo fío que entre sono eu lle supoñía.
    A túa mán, veloz, teus ollos roxos nuna mestura entre rabia e alegría nuna cara a que eu no lle podía poñer forma.
    Ten razóno anónimo das 13:55
    Por Dios Dora, deixa o coitelo e colle as agullas de calcetar pra facerlle unas calcetas pra os netos. Con todo respeto, querida Dora deixa de asustar a os pobres homes, deixaos dormir y fai o que se fai a tua idade, deixame ver...........no 68 eu usaba pantalóns cortos e ti xa andabas de hippie con algún dos teus mozos eunucando a os pobres.

    ResponderEliminar
  5. Non sen...: É unha boa idea e poreilhe ese nome ó prósimo animal que tenha. Bicos.

    Santano: Aléghrome de estar nos teus melhores sonhos. Xa sabes que os sonhos poden faserse realidade. A ver se un día destos coinsidimos e posme cara. O dos pantalóns curtos sí é un pesadelo, non sei se poderei durmir esta noite, seghes ponhéndoos? Non sei calsetar, pero as aghulhas son interesantes, dareilhe unha volta ó asunto a ver que se pode faser con elas.
    Ai, os netos! Xa me ghustaría telos, pero non topei un home que me dera unha Feminha, para perpetuar a espesie. Non había ovos, literalmente. Bicos.

    ResponderEliminar
  6. Non era a miña intención darche novas ideas pra as túas debilidades, deixa o das agullas e merca a calcetas.
    Non me extraña o da túa descendencia, pobriños os homes que se cruzaron no teu camiño.
    Por certo, agora soio uso pantalóns cortos cando fago deporte, iso quere decir, mais ou menos, una vez cada 5 anos.
    Bicos pra ti tamén.

    ResponderEliminar