FEIRA

Por Femia Castradora


Estaba eu na casa da minha tia, logho dunha noite espesialmeente produtiva, castradoramente falando. A min ghústame castrar en todos os lughares ós que vou, é coma quen saca unha foto diante dun monumento.

Sedíame eu na casa da tia en Pontevedra e sercoume o licor café. Ó dia seghuinte, despertei cunha sensasión familiar, mais desconsertante, sempre pasa o mesmo: o burato no estómagho, as ghanas de ghomitar e esa dor de cabesa que soio a minha bebida de cabeseira sabe faser.

Erghínme do colchón que me puxera tia Marita no chan para os invitados de última hora. A casa estaba chea de xente durmindo. Eu, cunha desorientasión lóxica botei a andar cara a cosinha, a ver se topaba a melhor cura para o meu mal, leite con colacao e mais ghalletas. Parese que asenta o estómagho, pero é unha falasia. Logho de cheghar a mescla á barrigha, bótaste a ghomitar, que é o que se pretende. O seghundo paso é ir á neveira e colher algho máis suave para comensar o día: unha servesa fresca. Colhina e cando fun a serrar a porta da neveira dóume un corrientaso que quedei un pouco aparvada. Bebín a servesa e saín á rúa.

Debido á eletrisidade, e ó meu estado, debín entrar nun burato no espasio-tempo. O que vin foi o mais raro que me pasara na vida. Pontevedra paresía outra. O chan estaba cheo de herba seca, un pouco resbaladisa e se se che metía nas sandalias picaba a dios. A xente comportábase coma se estivera en outros tempos. Podías ver mesoneiras sen mesón, ó milhor é que había overbuquin de mesoneiras, aínda que os mesóns tinhan mesas por todas as rúas, non entendo o sentido deso. Había tamén moitos reis e raínhas e xente a moreas que paresían ser das súas cortes. Non vin labreghos nen pescadores nen leiteiros. Vin moitos cansinhos vestidos coma cans da noblesa, con sombreiro e pruminha incruída.

Pareseume un pouco mad max, as mulheres ían cos seus vestidos(mesoneras ou ghrandes damas) que comprementaban cas súas ghafas  de aviador, moi de moda séculos despois. Tamén sacaban das súas bolsinhas de tersiopelo uns móviles de última xerasión, cos que falaban cos condes cun cabreo que non vexas para ver onde estaban e a ver se dunha ves por todas os atopaban, e cuidadinho a ver coma os ían atopar. Non fora ser que estiveran  borrachos, co que seŕia un ghrave inconveniente para que logho os seus vasalhos os respetaran.

Tamén topei con frades bebendo servesas a mogholhón, perderan a fe; monxas, e bispos que estaban a pasalo ben, bebendo coma se souberan que o día do xuisio final estaba a cheghar. Eu, vindo iso, unínme a eles, non fora a ser que as minhas derradeiras horas as pasara sen o meu licor café.

Coma tinha moitas ghanas de pasalo ben e pouco tempo antes de que os seos e a terra se abriran e deran lughar ó apocalisi, xunteime alí con unha xente que non conhesía de nada, pero que logho de pasar unha botelha xa éramos coma de toda  a vida.

Logho do xantar a cousa decaeu un pouco e mesmo vin xente chorando e babeando porque perderan a súa espada. Foi o momento de tomar folghos e durmir un pouco ata que cheghara a noitinha, e comensar de novo a troula.

Foi  algho estranho, pois na madrughada, cando asertei a dar coa casa da minha tía vín que todos os parientes e amighos estaban tirados polo chan. Xa está, é o fin! dixen eu. E para que non paresera que ía a morrer sen dar ghuerra, fun á bodegha e colhín mais licor café para que a morte non me atopara en boas condisións e disposta a loitar pola minha vida. E funsionou, de alí a dous días, despertei e vensín. Voltaba  a estar no dous mil des, a xente voltaba a estar normal e nas rúas non había nada estranho.

Hoxe vou á casa da tia, que me invitou este ano a pasar o día de non sei que feira. A ver coma o paso.

Apertas.