sábado, 22 de octubre de 2011

CONSIDERASIÓNS SOBRE O AMOR





Por Femia Castradora


O amor, ai o amor! fonte de aleghrías e fervensa de desghustos.

Hoxe imos tratar sobre o amor en frío, sen contaminasións nen sentimentos encontrados. Así coma quen non quere a cousa, que é o melhor para ter unha visión mais crara do asunto.

Qué foi primeiro, o ovo ou a ghalinha? ou mais ben: a quen se lhe ocorre namorarse? É o home ou a mulher?. Analisarémolo en profundidade a ver se damos co tema.

-O home. Pode ser. De sempre díse que eles son os conquistadores, os que botan a olhada a ver coma anda o panorama nada mais entrar no campo da festa, os que ían co gharrote para darlhe con el á mulher e logho levala á cova.

-A mulher. Tamén pode ser. Sobre nosoutras hai moitas lendas, a maioría delas falan de dúas crases de mulheres. As que se deixan conquistar , que están a esperar o seu prínsipe asul (estas seghuro que son desendentes da Pitufina) e as que cortan o bacalhao, que son as mais temidas polos homes.

Eu non son partidaria da hipótese dos homes, con perdón. Penso que son a parte sircunstansial do asunto. Non hai mulher que se deixe conquistar sen mais. Hai que ponher en xogho outros datos de interese:

Eiquí comensa o estudo de campo. Eu conheso moita xente e hai xente para todo.

Unha amigha minha soio saía con hometóns ghrandes, estilo Bertín Osborne, a ser posible con bighote. Usábao, dende o seu inconsiente, coma se fora a que levou a melhor talhada da fonte do lacón. Co tempo, se prosperaba  o tema  dábase conta de que  non era tan rendible.  Hai que dar moitas mais voltas para mercarlhe  roupa e  sempre é mais cara .

Tamén hai as que lhe ghusta ter un home dos cataloghados  "incómodos", que son os que sempre andan a songhar  que se esto non me ghusta, que se a túa familia  non a aghuanto, que se non vou alí porque non me aghradan os teus amighos... Esos sonche todo un reto, pero ó final sempre hai un roto para un descosido e se ese home dá coa mulher tal para o seu caso, logho os que o pasan mal son eles. Esos non saben quenes somos as mulheres cando se nos retorsen os nosos plans.

E logho, están os que sempre buscan unha mulher que sexa sumisa. Para todos ises hai que ponher unha cousa crarinha, de unha ves por todas: non as hai. Pode pareser que si, sobre todo noutros tempos, nos que as mulheres éramos siudadanas de seghunda. É verdade que sí trabalhábamos mais e éramos as que levábamos para adiante unha comunidade. Aínda  aghora  seghimos trabalhando mais e cobrando menos. É  qué desir da consiliasión? Hai homes que pensan que eso é unha reunión de curas para falar de a ver qué pasa  cos seus temas.

Coma puxen antes, hai xente para todo. Pero o que é serto e que nosoutras, coma desía unha cansión  da minha nenés,  temos a chave que abre o burato. Parese unha cansión das que cantaban nos cabarés picantóns, e que ponhían ós nosos avós coma motos, pero as cansións case sempre falan do mesmo e eu  non son tan velha.

Apertas.





10 comentarios:

  1. Femia cómo los conoces, aunque al final los hombres son todos iguales. En casa nos reímos mucho contigo.

    ResponderEliminar
  2. Pero Femia, que lo primero fue el huevo, lo que pasa es que no era de gallina. O sea, la primera gallina nació de un huevo que no había puesto una gallina; lo puso otro bicho diferente, y le salió una gallina. Eso es así.

    Enamorarse creo que ya se enamoran igual hombres que mujeres. Pero ocurrirse, ocurrirse: se le ocurrió a un hombre. A un hombre feo, claro, no agraciado físicamente. Y empezó con lo de los poemillas y cancioncillas y eso, y entonces nos creó la necesidad a nosotras de enamorarnos. Y nos jodió pero bien jodidas. Bueno, si él supiera que ha sido el único hombre capaz de joder a todas las mujeres del mundo, se sentiría orgulloso de haber inventado el enamoramiento. Y eso es lo que, friamente, creo yo.

    ResponderEliminar
  3. Vou traer eiquí un refrán ao que, na miña xuventude, agarreime coma un cravo ardendo e que pode constituir o santo e seña de todos os corazóns solitarios: SEMPRE HAI UNHA SAPA PARA UN SAPO. (e viceversa).

    ResponderEliminar
  4. Ai Aninha, a estas alturas xa todos sabemos de que pé coxeamos. Xa están todos cataloghados, ainda bó é que os hai que meresen a pena. Deses tamén hai que falar e falarase no seu momento. O teu home, sen ir mais lexos, que me ten abraiada coa nai que ten e a súa adegha chea de licor café.

    Ghata: A túa teoría é moi boa. Ó home feo ese do que falas, non hai que darlhe importansia, non vaia ser que se nos ponha chulito e a ver logho quen lhe para os pés.

    Manuel, o dito moi bó. Non o conhesía e ghustóume moito o da sapa. Canta rasón levas.

    Bicos para todos os que escribides e tamén para a soghra de Ana N, que a tenho sempre presente.

    ResponderEliminar
  5. Por supuesto la llave es nuestra, (algunas de nuestras congéneres hay que notar que parecen desconocer el modo "cerrado") curioso porque la actualidad tan liberal y ausente de tabúes a veces se detectan pensamientos altamente victorianos, como por ejemplo que si ves a otro que no es tu pareja que te pone tonta resulta que "te has enamorado" con el consecuente cruce de cables, y así te ves gente con un montón de años que está empezando una y otra vez sísifos.

    Qué maravilla los hombres chica, lástima que estén en extinción.

    Por cierto que nunca había leído en galego pero se entiende bastante bien.

    ResponderEliminar
  6. Ana N creo que che confundin con Non sen minha Femia. Aghora tamén voume acordar da túa soghra, aínda que non fagha licor café. E vos na vosa casa poderedes seghir ríndovos conmigho, vaia despiste.

    Songha: Non mulher, cos homes non hai perighro. Hai moitos.
    Ghrasias por ler en ghalegho sen ser de eiquí. Recoméndoche que leas a Rosalía, que seghuro que vaiche ghustar.

    Bicos.

    ResponderEliminar
  7. Femia, filla, non nos catalogues, que non todos somos iguales. Eu, por exemplo, son un mozo de ben, sensible e amigable.

    ResponderEliminar
  8. Non sen minha Femia23 de octubre de 2011, 16:49

    Graciñas Femia por acordarte de mi santa,porque es una santiña. Yo también me acuerdo de ti cada vez que le pego al licor café. Da gusto leerte.

    Bicos

    ResponderEliminar
  9. Ghlub: eu xa sei coma eres ti, aínda que non me conhesas. Por serto, que tes uns filhos moi ghuapos.

    Non sen minha Femia: á tua santa case non podo sacala da cabesa. Menuda xoia.

    Bicos.

    ResponderEliminar
  10. Femia, mis hijos son guapos como el padre. Me debes una caña desde hace más de un año, a ver si un día te presentas, tal como prometiste en uno de tus primeros correos. Salió en castellano. Espero que lo entiendas, hija.

    ResponderEliminar