XASMÍN. A TÚA REVISTA DO CORASÓN.

Por Femia Castradora


Ela estaba a mirar a rúa detrás dos cristais húmidos pola chuvia. A senhorita Conchi era unha mulher xa feita, non era ninghunha rapasa, aínda que no seu corasón estaban a bulir sensasións adolesentes cando vía pasar a Fernandinho Cruses, o filho mediano do boticario da sidade. 

Era unha sidade non moi ghrande e todos se conhesían. A xente ghostaba de faser parelhas entre os mosos casadoiros en funsión das afinidades dos pais. Así, dende pequeninhos, os rapases sabían que a filha do muinheiro ía casar co filho do panadeiro. Eran matrimonios de convenhensia, que cos anos fasían que as familias fosen creando un gholdin espesialisado, que fasía medrar o seu patrimonio e os filhos poderían xuntarse con outros filhos de un industrial pasteleiro:

- Mira, nasceu o filho da filha do muinheiro e mailo panadeiro -dísía unha vesinha.
- É o tal para matrimoniar co filho pequeno do rei das tartas de Santiagho -contestaba a tía da resén nascida.

Así sempre. Era coma un seghuro para os casamentos, non había novidades cando o cura fasía as amonestasións, e todos tan felises.

Todos non. A senhorita Conchi era filha do matarife e chegharan xa fai uns catro anos á sidade, cando o pai enviudara e desidíu cambiar de  aires. O que non sabía era que esa desisión ía ser un ghran problema para a súa filha, que non tinha noivo desinado.

Ela, consiente da súa desghrasia, pasaba o tempo na fiestra, sen outra aleghría que ver a Fernandinho, aínda que sabía que non sería nunca dela. Estaba comprometido coa filha do químico que montara a fábrica de augha osixenada case dende neno. Conchi pasaba o día rosmando e botándolhe en cara ó seu pai porqué non tinha unhas terrras nas que poidera botar alghodón e recolhelo ano tras ano, botando man dos seus escravos, que o ponherían en feixes para que logho outras mans o prosesaran e o enrolaran nun papel asul para logho levalo á botica e así a nai de Fernandinho poidera discorrir que a filha do alghodoneiro era a indicada para o seu filho. Casarían e serían felises para sempre. Sonhaba  o mesmo cada ves que recordaba a súa falta de arraigho e de noivo. 

Unha ves, ó saír de misa de dose, fíxose a encontradisa con Fernandinho. Botouse diante del nas escaleiras, coma se houbera tropesado. "Vaime ver alí tirada e virá presto a axudarme a levantar, mirarame ós olhos e nese momento vaise olvidar da osixenada filha do rei da augha osixenada"

Fernandinho víu caer unha rapasa diante del, pero como era moi verghonhoso, virou xusto antes do  escalón onde quedara espachurrada a senhorita Conchi cunha perna rota debido ó ímpetu que puxera ó cair, para faselo mais real. Aínda bó que caira ensima do mestre da escola, que si non, a rapasa houbera roto polo menos catro costelas e a clavícula, como lhe susedera ó mestre. Os rapases de bacharelato ese ano non poideron ir a esaminarse, xa que o seu mestre tardou en curar das súas feridas polo menos catro meses.

Logho dese insidente, Conhi quedou coxa. Non quixo que ninghún médico lhe curara o seu óso partido.

A amarghura apoderábase do seu corasón, enchendo de rabia a súa esistensia. Era unha mulher resentida co mundo e cos homes. Cando ían os amighos do seu pai a tomar café á casa, sempre desía que non quedaba asucre, para amolalos, que tomaran así e que souberan por eles mesmos a qué sabía o  amarghor.

Un día, despertóuse cuns berros masculinos que a fixeron sentir outra ves xoven e  esperansada:

-"O afiadoooooooor, afilo coitelooooooooos!!!" -seghido dunha musiquinha sensual: pprrííííí-ííí-íí

Quen era ese home, que lhe prometía un futuro de amor e esperansa? 

Cando baixou, con lentitude debido á súa coxeira, o seu pai xa estaba a falar co afiador, bó compremento ó seu ofisio de matarife, que cada ves os porcos tinhan unha pel mais ghorda e o filo do coitelo volvíase romo.

Acordaron a boda sen darlhe tempo ó afiador a pensalo e botar a correr sen mirar atrás ata cheghar a Ourense, onde tinha a súa casa.

Dous anos mais tarde, Conchi olhaba ó rapás no seu berse con olhos amorosos. Era o froito do amor entre ela e o afiador, que xa afeito a ela, resultou ser o seu melhor companheiro na vida. Disíalhe ó seu filo, mentras o abalaba:

-Ai, filhinho, que sorte tes!  Casarás coa filha do porqueiro e cando sexas  un home vas faser coa túa mulher os chourisos mais saborosos da comarca.

Na botica, un home doíase mentras non saía da súa sorpresa. Esa noitinha, logho de casar coa filha do químico, alghén furioso o castrara, dando fin á sagha  dos reises das pequenas feridas. Nunca soubo quen o fixera. Soio tivo tempo a ver que os pantalóns pertenesían a unha persoa que arrastraba a súa perna.

Fin.

(Relato enviado pola nosa letora  Femia C. que nuns días resibirá na súa casa unha suscrisión ghratuíta por un ano á nosa revista  "Xasmín, a túa revista do corasón").