FESTA DAS CASTRADORAS

Por Femia Castradora.


Coma tódolos anos, as castradoras fasemos unha sea de empresa,dighámolo asi. Onte quedamos en Vilalba e antes fixemos unha turné cultural, que non todo vai ser comer e beber.

Quedei abraiada, nunca ante vira tanto castrado ó meu arredor! Sentos de capóns por eiquí e por acolá! Que prumaxe, que porte senhorial! Veíanselhe contentos do seu estado.

Enton,veume a venada melancólica e pensei en todos os castrados, púxenme na súa pel e sentín o aghradesemento de toda esa xente: dende os castrati, que logho de cheghar ó seu novo estado foron os homes
mais admirados da época, con miles de seghidoras e seghidores,  todos os rapases querían ser coma eles (coma cambiou o conto)

Acordeime tamén dos Bilhis, eses homes que chegharon á minha casa coa esperansa de triunfar ghrasias ás minhas artes e dos que xa os falei nunha ocasión. E tamén tiven un recordo para os sentos de capados
anónimos, xente que me axudou no meu ofisio e que ghrasias a eles son quen sou.

Unha bághoa percorreu a minha fasiana e foi dar, coma unha fervensa chea de sentimento ó bebedoiro dos  capóns. Así pechábase o sírculo castrado- castradora e devolvía todo o que me deu esa xente.  Fíxenlhe
unha foto ó cacharro para que a vírades vos tamén, é a de arriba.

Logho da ghranxa, fomos ó restaurán onde íamos sear. Comimos e bebemos ata case esplotar. Na sobremesa, unha de nós resitou unha oda ó castrado,que nos puxo os pelos de punta. Eu xa os tinha de antes,
porque non entro en calor se non me dan licor café, que non vexades o frío que fasía naquel sitio.

Tamén temos coma tradisión reghalar unha bandexinha de alpaca, que os tempos non están para tirar ós cartos, á castradora máis prolífica.
Este ano levouna Carmela a "corte limpo", eu penso que imeresidamente, xa que ela vive ó lado dun campo de fúbol de terseira rexional e alí calquera non se pon a castrar coma unha tola.

Ó final, houbo sorpresa. É que as orghanisadoras deste ano, son unhas máquinas e trouxéronnos un boi, dos que bailan en sirolas, non dos outros. Cando cheghou, fíxonos un chiste e dixo: "Polisía, quedan todas detidas, xa saben porqué". Non vexas coma empesamos a fuxir todas pola porta, pola fiestra, cara ós banhos, foi unha estampida. O boi quedou apirolado e tivo que correr detrás nosa para poder faser o seu trabalho. Unha ves que se aclarou o tema, quedamos mais tranquilas e o boi puxo música e comesou a bailar.

Menudo boi, grande coma un armario e con máis músculos dos que eu vira na minha vida! E coma rímos todas cando sacou os pantalóns de polisía arrincándoos coma se fora un truco de maxia! Qué boa idea tivo o rapás, debería ser oblighatorio para tódolos homes levalo co velcro nos laterais, iso nos aforraría ás castradoras un tempo e un esforso moi ghrande, que non vexades coma se ponhen alghúns a patalear cando lhe sacas os pantalóns
.

Fíxenme amigha do boi e saímos xuntos do restaurán. Eu estaba toda contenta, porque nunca castrei a un boi e ía ter a ocasión de faselo nese momento. Foi unha noite que non esqueserei nunca. As castradoras de Vilalba puxeron o listón moi alto, a ver qué fan as de Santiagho o ano prósimo.

Apertas.