miércoles, 11 de enero de 2012

Crónica de un escritor congelado VIII


No puedo cumplir encargos. Cuando se supo que venía aquí, todos: familiares, amigos y desconocidos, empezaron a encargarme cosas. A poco de llegar y viendo cómo estaba el tema por aquí, desistí. Dos personas me encargaron "algo de Hemingway". Hay en la ciudad una fundación, o eso, pero está en el quinto carallo. Por lo demás, aquí sólo conocen a Hemingway los profesores universitarios de literatura y algunos de sus alumnos a partir de cuarto. O sea que no es previsible que consiga algo de él. El abogado de mi familia, por su parte, me encargó una gorra de un equipo de baseball. Eso parece más fácil y él se lo merece. Estoy en ello. Mi hermano me pidió bourbon. Las marcas de bourbon que he visto son las mismas que hay en España pero mucho más caras, o bien bourbon para alcohólicos y pobres, barato y malo, que es el que bebemos ahora aquí. Otros, con gran ligereza me hicieron encargos que ni me molesté en apuntar: "Ya que pasas por Chicago a ver si me consigues cien gramos de mortadela en rodajas finas y un kilo de azúcar. Y compra pan". Lo siento.

Ayer se presentó sorpresivamente el mandamás. Algunos ya lo conocíamos, pero no esperábamos verlo por aquí. Viene a quedarse. No es de los que te miran a los ojos y te piden en media hora el desarrollo completo del guión. Es de los que te abren una botella de un vino añejo, te llevan luego a un restaurante, te invitan a cenar y te dicen esgrimiendo una sonrisa: "¿Creen ustedes que será posible que yo pueda ver mañana a primera hora el desarrollo completo del guión? Me gustaría saber en qué punto nos encontramos". Eso congela la sangre de un pingüino.

Al día siguiente muy temprano la mitad estamos abajo. El resto del equipo sigue en sus habitaciones, todos durmiendo o acojonados. Yo creo que acojonados. Subimos a aporrear sin misericordia sus puertas para que den la cara.

Él también se presenta a desayunar. Nos dice que tiene que hacer unos recados fuera. Nos pregunta si ya de paso necesitamos algo. Desesperados, prometemos que estamos sin tabaco y lo que sea para que tarde mucho. Él toma nota y calcula: "Creo que en una hora podré estar de vuelta. Sería fantástico poder ver entonces el guión completo y ordenado."

Pasa lo que tiene que pasar: nadie encuentra escenas de las que todos tenemos copia, otras estan repetidas o mezcladas. Más de uno desaparece. Otros corretean por la casa llevándose las manos a la cabeza y suplicando un terremoto que lo justifique todo. Él vuelve a la campanada, una hora exacta y todavía estamos imprimiendo escenas perdidas. Nos dice que no nos preocupemos, que eso es lo habitual, pero que sería maravilloso que todo estuviera listo en un par de horas. Sospechamos que su paciencia comienza a agotarse y que el siguiente paso será: "¿Creen ustedes que sería conveniente que me enseñasen de una hostia de una vez lo que han esado haciendo durante las útimas tres semanas? Sería fabuloso disparales a todos ustedes un tiro en la cabeza si no lo hacen antes de que cuente hasta tres: uno..., dos..."

Conseguimos componer el rompecabezas. Todas las escenas montadas, una junto a la otra, varias filas sobre una mesa. Si es que al final todo encaja, o eso parece. Estaba hecho para eso. Sólo faltan dos escenas por escribir y cinco por guionizar, exactamente las que estaban previstas. El visitante empieza a leer y a tomar notas. Hace sugerencias y él mismo retoca frases. Con muy buen criterio, dicho sea de paso. Hasta ahora no nos ha tumbado ninguna escena.

26 comentarios:

  1. jajajajaja...(¡huy!: Perdón)

    ¡Qué experiencia!, Glub, ¡pero qué experiencia!.
    Mi más sincera ENHORABUENA.

    Pasaba por aquí

    ResponderEliminar
  2. Redios!!!!!! Me quedo sin bourbon. Que conste que me vale el de borrachos y pobres. Confió en que no sea mas que una broma o un mal sueño y la próxima semana te vea aparecer con un recipiente de cristal portando el preciado liquido. Dicho sea de paso, también te solicité un cartón de marlboro del que veo que ni escribes..... mala señal.

    ResponderEliminar
  3. Menos mal que ha terminado bien todo... me estaba temiendo una escenita como aquella de Reservoir Dogs con la silla y tema de la oreja...
    Oye, Cota, cómo andan por ahí de raxo?. ; )

    ResponderEliminar
  4. Glub, sabes que yo note pedí nada, siempre he confiasdo en tu buen criterio y gusto, tambien sé que jamás te olvidarías de tus amados hermanos (primogénito incluido).
    Sudo con la tensión que transmiten estas líneas, meten moito medo. Vuelve pronto, que necesitamos saber todo lo que puedas contar.

    ResponderEliminar
  5. ¿el abogado de la familia?, te vas a Chicago, llevas varios dias encerrado y solo envias una foto borrosa que puede ser de cualquier sitio. Dinos la verdad, eres de la mafia y has ido a hacer un "trabajito" ;-)

    ResponderEliminar
  6. ¿el abogado de la familia?, te vas a Chicago, llevas varios dias encerrado y solo envias una foto borrosa que puede ser de cualquier sitio. Dinos la verdad, tu eres de la Mafia y has ido a hacer un "trabajito" ;-)

    ResponderEliminar
  7. Fraguasa, tengo más fotos, a saber:

    Tres escenas nocturnas de la ciudadChicago vista desde un rascacielos.

    Dos fotos de unos patos que hay aquí atrás.

    Una foto de mi despacho.

    Varias con gente de por aquí.

    Ahora que lo dices, es verdad: podría estar en cualquier otro sitio haciendo sabe Dios qué.

    Un abrazo a todos. No me extiendo, que estoy rodeado.

    ResponderEliminar
  8. Me gustaría mucho ver la foto de los patos.
    ¿Son vuestros?
    ¿Cuántos hay?
    ¿Los cria el cocinero para luego haceroslos a la naranja?
    ¿Son mandarines?
    ¿Han criado?
    ¿Podéis tirarles pan y eso?
    ¿Viven ahí en un estanque, en una caseta...Dónde?
    ¿Seguro que son patos? ¿No serán culos?

    ResponderEliminar
  9. Gata, ni siquiera sé si son exactamente patos. Tienen el cuello demasiado largo para eso. Tampoco son cisnes, ni gansos, ni ocas. Viven en libertad porque creo que esta zona es un espacio protegido. Está todo lleno de bichos bonitos.

    Anónimo/a: no publico tu comentario, pero como tiene tintes amenazantes y no precisamente para mí, se lo ensseño a la productora. Ella dice que se lo pasará a su abogada por si casualmente proviene de una IP que todos conocemos, que aquí los abogados están muy locos. Y hablando de animales, las vacas no hablan. Las vacas rumian.

    ResponderEliminar
  10. Veo que a mi no me respondes, me quedo sin bourbon ni tabaco.
    Recordaría mi proposición sobre los anónimos, comenzar a utilizarlo a modo de insulto, léase: ... Eres un hijo de anónimo, ..... Tu calla, anonimón,...... Jajaja, que anonimazo.

    ResponderEliminar
  11. Bolinga, te compraré una botella en un Froiz, que son más baratas y no pesan en la maleta. En lo otro tienes mś raón que un santo, anonimazo.

    ResponderEliminar
  12. Celebro que todo vaya bien y estés pronto de vuelta, Glub. Ya has mandado una prueba de vida con la foto anterior, pero insisto que falta el periódico entre las manos con la fecha del día.

    Si no son gansos, patos u ocas, son ansares, como el amigo aquel de Bush.

    Y del anónimo acosador virtual ni te preocupes. Todo hombre principal tiene uno, la envidia es muy mala.

    Un biquiño.

    ResponderEliminar
  13. Yo también protesto por no obtener respuesta a lo del raxo, je, je.

    ResponderEliminar
  14. Teresa, no veo un periódico desde que llegué. no nos los traen. Ni tele tampoco. No hay prueba de vida posible. Un bico.

    Gata: vamos a resolver el asunto de los patos. Esos que tú me enseñas son horribles. Parecen criaturas diseñdas por el mismísimo Satanás. Los de aquí vienen siendo algo así:

    http://www.cepolina.com/photo/nature/animals/birds/duck/female_duck/2/duck_female_long_neck.jpg

    Ahora no los veo. Está nevando. Quizás cuando nieva se largan a otro lugar.

    Manuel, se admiten tu protesta y la de Bolinga.

    ResponderEliminar
  15. Perdona pero en tu enlace no se ve un carallo.
    No obstante, he investigado lo que querías decir y si te refieres a esto, eso es un ganso del Canadá. Y tienen una mala hostia que paqué. Yo interaccioné con ellos años ha.

    ResponderEliminar
  16. Gatiña, en tu enlace sí que no se ve nada, así que la cuestión queda sin aclarar de momento. Pefiero no preguntar qué hacías tú interactuando con gansos del Canadá ni qué tipo de interactuación era esa, pero podría ser el motivo de su mala hostia.

    Además, si son del Canadá, ¿qué cojones hacen aquí? Vienen a quitar el trabajo a los gansos locales. Que se vuelvan a su puto país.

    ResponderEliminar
  17. En mi enlace se ve de puta madre un pedazo ganso del Canadá impresionante.
    En el que has puesto tú no se ve un carallo mas que la marca de la foto.
    A ver si te sacan a que te dé el aire gélido chicagano y a beber como un cosaco que estás de un rebordecido, que como te encuentres a un ganso del Canadá (Chicago está plagado), lo vas a hacer llorar. Como a mí.
    Yo no tengo la culpa de que tú no supieras que esos "patos" son gansos del Canadá. Y además que sepas que entre las plumitas de su cloaca llevan todos una marca que pone "Yankee go home"
    Y si nos ponemos así, lo mismo podrían decir los guionistas locales de vosotros.
    Y a ver si vuelves pronto. A ver si vuelves pronto. Mecagüenlaputa.

    ResponderEliminar
  18. Gatiña, los guionistas locales no tiene de qué quejarse. Ninguno de ellos era capaz de hacer este trabajo tan bien como yo.

    He visto imágenes de gansos del Canadá. Y sí, parecen iguales a los de aquí. Acepto gansos del Canadá. Pero patos o gansos, no dejan cazarlos. Entonces, ¿qué más da lo que sean si no se pueden comer? Sólo sirven para pasear como bobos, mirándose unos a otros como si se preguntaran qué hacer. Creo que se aburren. Intentaré interactuar con ellos, si los vuelvo a ver.

    ResponderEliminar
  19. A ver si os dejais de gansadas :-)

    ResponderEliminar
  20. Qué son ánsares en proceso de migración de ánades. Hostias ¡ya!.

    Y no distraigas al genio, Gata. Bastante tiene con lo suyo. Nuestro futuro Goya de guión original y eso.

    ResponderEliminar
  21. Lógicamente yo tambien protesto ante la nula conestación a mis solicitudes.
    Lo del anónimo del ID detectable cuyo comentario se excluyó, no se imagina como son estos letrados de allá. Pobre anónimo, criatura.

    ResponderEliminar
  22. Una curiosidad...¿tal vez hay alguna mujer en el equipo de guionistas?, si lees mi última entrada entenderás porqué te lo pregunto. Saludos.

    ResponderEliminar
  23. Yo no le distraigo, Señorita Rottenmeier, le inspiro.
    Ya verás cuando aparezca el capítulo de Cristobal Colón (gallego universal), rodeado de gansos del Canadá que le atacan para llevarse su huevo.
    Y no digas frases rebuscadas. Los patos que ve Glub detrás del zulo ese donde los tienen secuestrados haciendoles el proyecto hombre (el Chicagos's man), son gansos del Canadá, son gansos del Canadá y son gansos del Canadá.
    Con derechos de ciudadanos americanos, eso sí

    ResponderEliminar
  24. Queda claro. Son gansos del Canada. Escucho sus alegres relinchos.

    Teresa, ya está, ya me has hecho llorar.

    Santano, tú sabes que tus solicitudes suelen ser inasumibles, pero te llevo siempre en mi pensamiento.

    Sonja, es interesante tu reflexión. Creo que tienes toda la razón. Los estereotipos femeninos han pasado de la mujer que limpia y cocina bien para satisfacer a su hombre a la mujer que pelea para satisfacer a su hombre. No sé hasta qué punto eso se debe a la ausencia de mujeres en la industria. Creo que más bien es cosa de que quienes manejan la industria (sean hombres o mujeres) se rigen por criterios mercantilistas y estudios de mercado sobre lo que interpretan que el público quiere ver, escuchar o leer. Entre los tres que firmamos el guión hay una mujer, y en el equipo más mujeres que hombres.

    El papel más digno de este guión que estamos haciendo creo yo que es el de una mujer que ni plancha ni pelea. Otra cosa es lo que luego haga la industria con este argumento. Pueden convertirla en una guerrera ninja si les da la gana y no habría nada que pudiésemos hacer para evitarlo, ya que a pesar de ser acreditados como guionistas la propiedad intelectual del guión es de la empresa productora que nos contrata. Creo que los tiros van más bien por ese lado, y el resultado es el que describes tú.

    Gatiña, sí que inspiras, pero ¿quién ha dicho nada sobre Colón? Todo el mundo piensa que solamente sé escribir sobre Colón y que estoy aquí escribiendo sobre Colón. Pobre de mí. Me temo que será una cruz que llevaré a la espalda el resto de mi vida.

    Un abrazo a todos.

    ResponderEliminar
  25. Non lle fuxas os encargos. Desde tan lonxe ai que levarlle lembranzas a todos. Si ai alguna cousa que non te lembras no nome. Sempre queda o recurso de pedir "give me that comeschamo". Iso o entervan hasta os que solo falan a verba dos canteiros de Pontevedra.

    VAL DO FRADE

    ResponderEliminar