UN MUNDO FEDORENTO E FELIS.

Por Femia Castradora

Primeira semana logho do gholpe que me din na porta do cortelho:

Quen son eu? Quenes son esa xente que están a mirar para min? Aghora ven un e pónseme a coser na cabesa. Cando acaba, non sei porqué, vou e córtolhe os baixos. Esperto na casa dunha mulher que dí que é a minha nai. Pode ser, non vou negharlho.

Di que sente e mire unha caixa que bota imaxes. Dime que así vou recordar. Botan homes vestidos cun traxe vermelho con barbas, nenos vestidos de vermelho, mulheres vestidas de vermelho con saia curta e dianteira a rebosar. Os homes non deixan ver as súas barrighas, aínda que ía ser espetacular.

A xente quérese e non para de desexarse cousas boas, darse bicos e abrasos. Botan películas de xente con problemas que ghrasias a un home que tamén viste de vermelho, ghordo e con barba solusiónaos:  pais que non poden cheghar a tempo á funsión de nadal do seu filho, filho que se cabrea e non confía no seu pai, intervensión do home ghordo e solusionado.

Películas de animais (case sempre cans) que son bós xoghando ó balonsesto, ou de rapases que no cren no home ghordo. Anunsios de turróns: haino duro, brando, de chocolate, con froitas,con froitos secos, de ghuisqui... Cando minha nai preghúntame qué turron merca, eu dígholhe que do último melhor.

Un día botan uns rapases ós que lhes obrighan a disir números que sacan dun bombo mou grande. Din que son alunos dun colexo, algho tiveron que faser para ter que estar ahí. Hai xente cruel. E xente sen consiensia. Logho de ver ós rapases purghar as súas penas, ponhen imaxes de festas na rúa con berros, lághrimas e champán ou sidra botando por fora coma se fora unha mangheira. A xente bótase a rir cando lhe deixan pinghando.

Unha noite, ven xente á casa. Non os conheso pero din que son parentes meus. Non creo ter familia parva, pero sígholhes o xogho. Seamos coma porcos e bebemos coma esponxas. Un que di que é meu tio ponse a faser un estritis diante dunha árbore que encheron ata arriba de luses e cousas brilhantes. Os demais selebran o estritis tanto coma o protaghonista, que non sabe que o seu sobrinho o está a ghravar co móbil. O rapás dí que vai ser o mais visto de iutú.

Seghunda semana:

Sigho diante da tele, vou recuperando memória. Aghora están fasendo un resumo. Non é moito resumo porque botan tempo. Están coma tolos coas badaladas. A xente seghe desíndose cousas bonitas, pero aghora din cousas que desexan que lhes pasen en outro ano. Son uns falsos, que lho desexen para aghora, non para o prósimo ano.

Botan películas que a que di que é minha nai di que están mais vistas que o tebeo (non sei que é iso). Coma " Vivir, qué bonito é", "Contos do Nadal", "Pretighuoman", "Ghris" e cousas polo estilo, pero non me lembro dos nomes.

Outra sea con familia. Antes de sentarnos, hai un rapás ó que lhe confiscan o móbil. Seamos langhostinos e nécoras. Alghén di que as nécoras están vasías e os langhostinos son conxelados. A que dí ser minha nai ponse coma unha tola e empesa a berrar que o prósimo ano imos sear todos á súa casa, ainda por riba andan con peperetes.

Antes das dose hai que colher dose uvas, porque van dar dose badaladas e hai que comer unha uva cada ves que soa unha. Alá imos todos. Cando vai pola sesta, dámonos conta de que a avoa estase a ponher dunha cor entre verde e asul. Vai o xenro (que parese ser que casou o verán pasado) e colhe á mulher, que é pequerrecha, e dalhe a volta coma se estivera nunha atrasión de feira. Ponselhe a dar gholpes na espalda que soaron na casa do vesinho  mentras víamos coma era a moda dos refaixos hai sincuenta anos. A avoa bota as uvas e ténhena que levar a urxensias por unha rotura de costela e desprasamento de vértebras. O xenro dín que é culturista e ás veses non sabe a forsa que ten. A Mighelinho, que é un curmán de nove anos, dí que Papánuel ( tampouco sei quen é) tróuxolhe un móbil co que ghravou todo. O do móbil confiscado sentóuse ó seu lado e púxose a fuchicar no aparato.

Terseira semana:

Estou a ver que sae de novo na tele. Parese que non hai nada espesial pero nos anunsios non paran de ensinar xoghetes, moitos xoghetes. Tamén botan anunsios de colonias. Eu penso que non cheiro, pero non entendo porqué hai tantas e tan variadas. Hainas para homes que queren que as mulheres se lhe peghen coma se fora un imán, outras que se se bota a colonia tes un coche descapotable, ou tamén as hai das que ó botalas e eres mulher, as outras míranche con envexa, porque eres a mais ghuai.

Sigho pensando que no hai tanta xente para tanta colonia. Ó melhor vivimos nun mundo fedorento e non o sabemos porque o cheiro disimúlase cos esprais.

Novidade: non seamos. Esta ves hai comida. Volta  a vir os da familia. Nótase tensión entre alghúns dos seus membros. A avoa ven en cadeira de rodas e séntase lonxe do xenro. Dilhe a todo o mundo que para o bruto ese non hai nen augha.  Ó fin da comida, na sobremesa, empesa a xente a cambiarse reghalos. Vése craramente que non ghustan a ninghén. O tío, que xa anda medio bébedo, comensa a ghritar para qué caralho quere el unha cachimba, que soio fuma Ducados. E que non lhe vai dar o tique das luvas que lhe quedan pequenas ó mamón da cachimba.

Alghén dí que o reghalo que mais piden os nenos de sinco anos é unha cousa que se chama blaberri e que xunto cos ordenadores, fan que espabilen os rapases.

Dinme que a semana pasada tinha que faser algho para un bló, pero non tenho nin idea. A ver se a semana que ven me lembro.

Apertas.