Había unha ves un rapás que xoghaba ó balonmán. Sempre pensei que un mosetón coma ese tinha
que ser xoghador de balonmán,
balonsesto, ou reponhedor do Ikea, que alí tenhen unhas baldas máis altas que a
minha casa.
Ese rapás chamábase Inhaki. Un día o levaron ós xoghos
olímpicos e alí, entre o púbrico, había unha infanta loira, que lhe molou
moito. Qué é unha infanta? Pois é unha filha dun rei. Para qué serve unha
infanta? Varía. Se é pequena, vai montar a cabalo e pasar as vacasións en
Baqueira ou Palma; cando xa é velha pasa por riba dos sidadáns mandando calar á
xente e fasendo declarasións bordes. O
Hola dí que é unha persoa con moito carater, qué riquinha!
Os mosos casaron e invitaron á boda a moita xente, todo moi
bonito. A xente que quixo, poido ver a voda pola tele e moita xente aproveitou
e foina ver á perruquería. Voda e peiteado e manicura, pac nusial.
Tiveron moitos filhos, se ve que Inhaki botaba de menos o
equipo de balonmán. Aínda que sexas infanta, eso de ser moitos ten as súas
vantaxes, porque, por exemplo, se van a ir no Ave, co carné de familia numerosa
fánlhe desconto, que parese que non, pero sempre ven ben unha axuda na economía
familiar.
Coma eran tantos,
tiveron que mercar un palasete. A xente comensou a falar, que si un
palasete, que se estaba na melhor sona de Barselona... Qué pensaban? Que un
palasete ía estar no Bao? Craro, coma hai moita envexa e comentarios
inconghruentes, tiveron que fuxir ós EE.UU.
Estando na diáspora, aínda seghían malmetendo contra él. Que
se tinha neghosios, que se estaba a encher o peto con dinheiro púbrico, que
se paraísos fiscais, unha chea de cousas
que estaban desindo por ahí. Unha inxustisa, coma ía faser iso? A xente empesa a falar e chegha ós ouvidos
dun xuis, e ahí é onde se descobre toda
a trama.
Os amighos. Os sosios. Xente que se quere aproveitar do pobre
Inhaki. Así é a vida. Crees que a xente vai polo que vales e non. Haiche moito interés. Moita neghrura de mente. Un rapás sen maldá,
vendido pola xente do seu arredor. Faserlhe iso a el, que soio quería faser
unha fundasión sen ánimo de lucro!
E a familia politica, creedes que dixo algho? Non, o
desghrasiado víuse solo no problema, sen o respaldo dos pais da mulher. É o
destino dos xenros, ser despresiados polos soghros. De toda a vida pasou iso.
O conto aínda non rematou, aghora ven o melhor de todo. Non
volo perdades.
Apertas.
Quién iba a pensar que un marido de infanta llegase por momentos a envidiar a un mondo y lirondo reponedor de IKEA.
ResponderEliminarBueno, eso habería que velo. Esa xente cando comeu con culher de prata xa non hai quen lhe fagha comer con unha de prástico.
ResponderEliminarSeghún din por ahí sonche campechanos, pero non cheghan a tanto.
Un bico, Ghata.