jueves, 7 de junio de 2012

San Ero de Armenteira



Cuenta Alfonso X el Sabio el milagro de San Ero, obrado por la Virgen María en Armenteira. Resulta que San Ero, el abad del monasterio, estaba empeñado en conocer el Paraíso y una y otra vez rogaba a la Virgen que se lo mostrase. Un buen día ella accedió a sus deseos y no se sabe si como castigo a su insistencia o como premio a la devoción del monje, estando éste un día holgazaneando bajo la sombra de un árbol, vio a un pajarillo posándose sobre una rama e iniciando un bellísimo trinar. 
Embelesado, San Ero se quedó pasmado, comprendiendo que la Virgen atendía por fin a su ruego y le mostraba el Paraíso. Así transcurrieron trescientos años durante los cuales San Ero permaneció admirando y escuchando al pajarillo. Cuando el monje volvió al monasterio pensando que apenas habían transcurrido unos minutos, lo encontró todo muy cambiado (lógicamente) y murió. Confiemos en que tras su muerte haya llegado otra vez al Paraíso, donde debe encontrarse hoy si todo salió bien. O puede que no, que como sanción a su egoísmo, San Ero esté ardiendo en los infiernos por vago, por abandonar el monasterio que dirigía y quedarse todo ese tiempo tocándose los huevos en lugar de hacer cosas de frailes, como rezar y fabricar licor de avellana, un decir. (...) Diario de Pontevedra. San Ero de Armenteira.



26 comentarios:

  1. Moi ben, Rodrigo, pero súmome ao que che di roitman no comentario do Diario, je,je,je.

    ResponderEliminar
  2. Pode ser. Un dia de estes póñome a elo. Acabo de facer un traballiño en galego. Pronto estará publicado, supoño. A verdade, para facer algo en galego é mellor facelo moi ben, coma ti, ou deixalo. E como non dou o nivel, normalmente prefiro deixalo.

    Apertas.

    ResponderEliminar
  3. Qué interesante leyenda, el tiempo es relativo, a saber cuanto tiempo seguiremos cayendo.

    ResponderEliminar
  4. Sonja, lo interesante es tu conclusión. Ahora me mata no haberla discurrido yo. Era un colofón más digno y ocurrente que el mío. Gracias.

    ResponderEliminar
  5. Qué dices pero si ese "pues ni puta idea" cuando el lector anda en pleno viaje místico es total, es un desbloqueante perfecto , es como cuando el hipnotizador chasquea los dedos "chas", lee algo simplemente por su belleza, ni siquiera pretendas entenderlo, el entendimiento vendrá solo, si le apetece.
    Y luego en ese momento de desconcierto asimilar al monje con Rajoy y a la virgen con Merkel ahí caen todas las estructuras y el lector se ve obligado a repensar la parábola una y otra vez hasta que sale algo.
    Es perfecto e interactivo.

    ResponderEliminar
  6. No estuvo mal compartir la Hada Verde.
    Habrá que repetir.

    ResponderEliminar
  7. Sonja, no me sonrojo porque últimamente llevo el ego sobredimensionado y necesito alimentarlo. Un millón.

    ResponderEliminar
  8. El Actor, lo mismo digo. Un auténtico placer.

    Espero que Manuel, Maica y tú hayáis acabado bien, o al menos no demasiado mal.

    Claro que repetiremos.

    ResponderEliminar
  9. El Hada Verde está a su entera disposición.
    Cuando vuelva,sírvase a esgalla.
    -Quise poner "No estuvo mal compartir la MalHadada Verde"-,puta resaca.

    Una tarde cualquiera, organizamos una tertulia sobre el fiasco de 1541.

    Hasta pronto.

    ResponderEliminar
  10. Ayyyyyyyy!!, A mí me contaron esa historia de pequeña y muchas veces, pero muchas muchas, me ha venido a la cabeza. Lo que no recordaba era el nombre del santo...
    Pero la historia era que este monje tenía dudas de si se iba a cansar del paraíso, de contemplar a Dios durante toda la eternidad. Y por eso, le hacen lo del pájaro. Cuando vuelve y comprueba que ha estado 300 años maravillado contemplando un pájaro cantar, es cuando le dicen (yo no recordaba que fuera la Virgen; creía que era un ángel) "Si has estado 300 años sin darte cuenta contemplando un simple pájaro, que es obra del Altísimo ¿Cómo vas a cansarte de contemplarle a Él?".
    Y esa era la moraleja... Al menos así la entendí yo...

    ResponderEliminar
  11. Tenía yo pocos años, allá por el 59 vivía en Combarro, y es ahí donde escuché por primera vez la historia del monje y el pajarillo. Lo que no recordaba era, como a gata chopada, el nombre del fraile, y creo que lo atribuían al monasterio de Poio, aunque lo recuerdo en nebulosa, son sensaciones infantiles que nos retrotraen a la parte de la vida en que te sentías como el pajarillo, libre y feliz por aquellas tortuosas, hoy arregladas, callejas del pueblo.
    ¡Que recuerdos! de monaguillo con D.Jaime, entonces parroco de Combarro,q.e.p.d.Siempre nos contaba a los pocos chavales que éramos aquellas historias que todos oíamos embobados.

    Un saludo, y buena singladura.

    ResponderEliminar
  12. Gatiña, la leyenda se cuenta de muchas maneras diferentes, pero si acudimos a la fuente original, no hay nada de lo que te contaron. La Virgen no se comunica en ningún momento con San Ero, ni un ángel, ni nadie. Ahí va la Cantiga 103 de Alfonso X, que es la que refiere el asunto:

    Como Santa Maria feze estar o monge trezentos anos ao canto da passara,
    porque lle pedia que lle mostrasse qual era
    o ben que avian os que eran en Paraiso.

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    E daquest' un gran miragre vos quer' eu ora contar,
    que fezo Santa Maria por un monge, que rogar
    ll'ia sempre que lle mostrasse qual ben en Parais' á

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    E que o viss' en ssa vida ante que fosse morrer.
    E porend' a Groriosa vedes que lle foi fazer:
    fez-lo entrar en ha orta en que muitas vezes ja

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Entrara; mais aquel dia fez que ha font' achou
    mui crara e mui fremosa, e cab' ela s'assentou.
    E pois lavou mui ben sas mãos, diss': «Ai, Virgen, que será

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Se verei do Parayso, o que ch' eu muito pidi,
    algun pouco de seu viço ante que saya daqui,
    e que sábia do que ben obra que galardon averá?»

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Tan toste que acababa ouv' o mong' a oraçon,
    oyu ha passarinna cantar log' en tan bon son,
    que sse escaeceu seendo e catando sempr' alá.

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Atan gran sabor avia daquel cant' e daquel lais,
    que grandes trezentos anos estevo assi, ou mays,
    cuidando que non estevera senon pouco, com' está

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Mong' alga vez no ano, quando sal ao vergeu.
    Des i foi-ss' a passarynna, de que foi a el mui greu,
    e diz: «Eu daqui ir-me quero, ca oy mais comer querrá

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    O convent'.» E foi-sse logo e achou un gran portal
    que nunca vira, e disse: «Ai, Santa Maria, val!
    Non é est' o meu mõesteiro, pois de mi que se fará?»

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Des i entrou na eigreja, e ouveron gran pavor
    os monges quando o viron, e demandou-ll' o prior,
    dizend': «Amigo, vos quen sodes ou que buscades acá?»

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Diss' el: «Busco meu abade, que agor' aqui leixey,
    e o prior e os frades, de que mi agora quitey
    quando fui a aquela orta; u seen quen mio dirá?»

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Quand' est' oyu o abade, teve-o por de mal sen,
    e outrossi o convento; mais des que souberon ben
    de como fora este feyto, disseron: «Quen oyrá

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Nunca tan gran maravilla como Deus por este fez
    polo rogo de ssa Madre, Virgen santa de gran prez!
    E por aquesto a loemos; mais quena non loará

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Mais d'outra cousa que seja? Ca, par Deus, gran dereit' é,
    pois quanto nos lle pedimos nos dá seu Fill', a la ffe,
    por ela, e aqui nos mostra o que nos depois dará».

    Quena Virgen ben servirá
    a Parayso irá.

    Bicos (los bicos son de mi cosecha. No aparecen en la cantiga).

    ResponderEliminar
  13. Igualmente, Francisco. A ver si tenemos suerte y te vemos por aquí este fin de semana. Te esperamos.

    Apertas.

    ResponderEliminar
  14. Resumindo ou moraleja; Tódolos paxariños do mundo pían se ten a quen que os escoite o non, outra cousa e deixaralos piar tanto tempo.

    ResponderEliminar
  15. "la Cantiga 103 de Alfonso X, que es la que refiere el asunto:"
    (Eso me pasa por meterme con historiadores. En toa la boca)

    Bueno, pero las monjas del Sagrado Corazón, que fueron quienes nos contaban la historia esa, la adaptaron a su mensaje y no les quedó mal. Porque los niños nos entreteníamos intentando visualizar cuánto tiempo sería la eternidad y llegabamos a la conclusión de que Dios debería ser la hostia.
    Así es que la versión adaptada de las monjas, cumplia con su objetivo (cualquiera que este fuese)
    Bicos también propios.

    ResponderEliminar
  16. Así es, Teresa.

    Al final el otro día salimos sin ti. Lógicamente, te echamos de menos, pero hasta lo pasamos bien y todo.

    Bicos.

    ResponderEliminar
  17. Gatiña, las monjas siempre saben lo que hacen, salvo cuando secuestran bebés para venderlos.

    ResponderEliminar
  18. Xa Cota, deixei a un jalifa aquea coidar de vos, se non perdíavos, que a noite ten moitas parvalladas e mala xente. Os porcos do peor.

    ResponderEliminar
  19. Teresa, os porcos coidaron de nós responsablemente. Ata nos deron de beber absenta, que é o mellor xeito de coidar a un semellante. Iso non o supera ninguén.

    ResponderEliminar
  20. Un feliz encuentro del que solo pueden salir cosas buenas y colaboraciones brillantes.
    Espero que el mainporco no estuviese muy vehemente.

    Cabalgamos bien a sus órdenes pero a veces tiene ese punto luciferino de llevarnos hasta el abismo o hasta los cañones rusos en Balaklava

    ResponderEliminar
  21. Rodrigo, acabamos moi ben. Bueno, o actor non se tiña en pe de contento, jejé. Cando quedemos con Tareixa falamos dos porcos.

    ResponderEliminar
  22. El Sármata Borracho que fue Samurái Vagabundo.

    El mainporco estuvo en su sitio. Elegante y discreto, tal como sin duda lo conocéis. Doy fe. Encuentro felicísimo, lo juro, así que yo encantado de acercarme al abismo.

    Un auténtico placer.

    ResponderEliminar
  23. Manuel, dende logo falaremos dos porcos. Alégrome de que todo acabara ben. Esas cousas nunca acaban mal.

    Tareixa, ti mandas.

    ResponderEliminar
  24. Quien conoce la noche,conoce el mal.
    Buenos fichajes nos trae el mainporco.Se nota que el exilio le sienta bien.

    Más retranca,es la IX ¡¡¡'

    ResponderEliminar
  25. Por eso decía Arturo, vecino de Armenteira y amigo de antaño,cuando el cura de dicha Parroquia lo preparaba para su boda:
    ´´¿E éste vaime a enseñar a mín, se cree que un frade botóu 300 anos mirando pra un paxaro?´´
    E cando casóu decianlle os compañeiros cando e veian tan elegante: ´´Este non e o Arturo que anda nos andamios´´

    ResponderEliminar
  26. Las gárgolas ya vuelan en bandada hacia el País de Nunca Jamás ,oséase Tractorville.

    ¿elegante,discreto? entonces el demiurgo también lleva 300 años mirando las pájaras....

    ResponderEliminar