Por Femia Castradora
Canto tempo durmin? Canto levo eiquí? Qué fagho na terra dos
bichocos? Estou lonxe da minha casa e dos meus. Non sei coma vou sair destes paraxes lóbreghos e cheirentos.
Meu trasladador non vai. Tentei arrancalo, pero logho de moitos intentos, dinme
conta de que non tinha carburante: ía ter que procurarme de polo menos catro
quilos de fanecas. Lembro pouco a pouco cando as fanecas foron declaradas
combustible, logho de cheghar a comunidade
á conclusión de que melhor comer xurelos, que tenhen menos espinhas .
Soio tenho o meu cóitelo, que estaba finamente decorado por
un artesán dos que fan virgherías. Pon: Vinghador. Quén será Vinghador? Porqué
o tenho eu?
Tomín a determinhasión
de que o que tinha que faser era caminhar cara ó nordés, á minha terra, a terra os
kalaikós, dos que eu era unha membra destacada.
Caminhei petrante dous días por paraxes que me ponhían os
pelos das pernas de punta. Un anoiteser, desidín que ía faser noite nunha
espesie de cova moi apanhadinha, case paresía unha habitación co seu vestidor e
todo. Unha cucada.
Boteime no chan e case comensara a durmir, cando escoitei un
cruxir de raminhas que partían baixo o peso dun ser. Agharrei a Vinghador e
púxenme alerta. Non ía morrer sen dar gherra. Dende o meu escondite, vin vir
unha figura dun home, debuxada na penumbra. Asechei ata que estaba serca de min
e cando creín que xa era o momento, saltín coma unha tighresa en selo e caín
enriba del:
-Quieto, ou che parto en dous -dixen eu, ponhendo vos de ultratumba,
para dar mais medo.
-Ei, que pasa, que fas ti eiquí, na minha casa? Non me
faghas dano, que eu son boa persoa.
-Quen es ti?
-Son Félis.
Ensendín a minha linterna e vín a Félis por primeira ves.
Nunca vira cousa ighual: mosetón ben plantado e paresía que fasía trabalhos
duros, pola súa musculatura. Eu nunca vira cousa ighual, loiro, con olhos asuis
e naris aghilenha.
-De onde saes ti?- díxenlhe con curiosidade.
-Ssson… Félis…daa…a tribu dos Pichurris.
-Pichurris? Nunca ouvin falar de vos, sodes violentos?- ó preghuntarlhe
iso, deseghido comprendín que se fora así non estaría tremendo e case a punto
de chorar. Sentinme mal, pobre home.
-Non, non, non somos violentos, somos un pobo que nos ghusta
pasar desapersibidos. Fai moitos anos convivíamos con outras tribus, pero
disían que éramos uns creídos e sempre malhaban en nós, entón desidimos vir ata
estas terras e vivir en pas.
Sentín unha tenrura rara en mín, e díxenlhe:
-Félis, ti es felis?
-Pois suponho que sí. Non mo plantexei nunca.
Libereino e desidín entablar relasións con Félis:
-Eu son Femia, sínto moito haberche asustado.
-Non, mulher, fas ben, non te preocupes. Nunca se sabe o que
pode haber polos caminhos.
Fixémonos amighos e co paso do tempo, sorprendinme a min
mesma debuxando no fangho resecado F-F, cunhas letras moi redondinhas e cos
rabinhos enroscados coma se foran tentáculos de polbo cosido, con pementón, sal
e aseite. Empesei a babear pensando no prato. Sempre fun unha romántica e
aghora estaba namorada. Díxenlhe:
-Félis, ven conmigo á minha terra, alí imos ser ben
resibidos por todos e non terás problemas con ninghén. Casaremos e teremos filhos.
Imos ser moi felises. O que sí, para que conhesas ó meu pai vas ter que sacar
as trensinhas, que che sentan moi ben, non me malinterpretes que xa sei que ti eres
moi sensible, pero meu pai é un pouco tradisional e non lhe gustan as trensas
cheas de lasinhos e plumas de colores vareados .
-Pois vale, pero tes que saber unha cousa: non podes ter filhos
comigho.
-Qué dis,home? -Botín un ghrito.
-Non te preocupes, o caso é que eu son ovíparo e son eu o
que ten filhos. Ti soio terás que poner a túa semente na minha ourelha e xa
está. Estou desexando que cheghe o momento de que deposites a túa unha resén
cortada do dedo ghordo do pé no meu orifisio. Imos ter filhos moi ghuapos. Eu
incubarei ós nosos filhos no meu segundo par de ovos superpostos. Van ser dous
anos de incubasión nos que case non poderei moverme, xa sabes, a marxe de
maniobra é moi redusido e non quero que se me descolghen os ovos. Tenho que
estar en reposo.
Cando dixo iso, ensendéuseme unha lus no cerebro e souben
nese intre para que servía Vinghador. O meu instinto despertou de súpeto e
agharrei o meu cóitelo. Nuns seghundos o trabalho estaba feito e comprendín que
era tempo de voltar á minha casa.
Apertas.
Lost and found
ResponderEliminarAléghrome moito do suseso. Para que fora mais rápido poderías resar un padrenuestro a san Antonio, din que non faia.
ResponderEliminar¡¡¡Minha ruliña!!!! ¿Onde te metiches? Xa estaba por chamar ao gremio de castradoras non fora que en unha misión especial te me perdeses.
ResponderEliminarHoxe que rule o licor café e sen miserias. Vou de festa a túa saúde
Venha, festa rachada!!!
ResponderEliminarBicos.
Femia, celebramos o teu glorioso regreso e esperamos que sexa permanente.
ResponderEliminarBicasos.
Todo esto es un poco Norman Bates.....
ResponderEliminarNo todas las habas cuecen igual pero no sé si es uno y trino o uno que trina....
ResponderEliminarBevida Femia, tu tinto es más que aceptable.
Perkele, coinsido, pero penso que non é soio un pouco. É totalmente.
ResponderEliminarOliver: E eso que non probaches aínda o vinhalar reserva do 70, do melhorinho. Que pasa coas fabas?
Bicos.
De ser su estudio sobre A Porcallada,,,,
ResponderEliminar¿Será R.C o será a femia?
Seguro que será un honor para nosotros.
Saludos.
Femia, andabas en malos pasos? A ver, cóntame os teus pecados e prepara una longa penitencia lonxe do vingador.
ResponderEliminarSe me fas caso, aínda se pode facer de ti una muller de proveito e asi deixarás de estar fora da ley nese camiño de sangue e door que deixas por donde pasas.