OS GHRENLIS

Por Femia Castradora

Seghindo coa tradisión de contarvos cousas, hoxe vai unha película. Sei que non son moi modernas, pero tenho que confesarvos que dende que non ven o sine á aldea, coa súa sábana e nós tinhamos que levar a banqueta da cosinha, eu non vou a Vialia. Sonche moi finos e non deixan entrar a Marela, co que a ela lhe ghusta o sine americano, minha rula.

Vouvos contar unha que causou sensación ós meus vesinhos. Tal foi a conmosión que dende aquela noite deixaron de botarlhe augha ós animais pola noite, non fora ser que se convertiran en bestas inaghuantábeis, bestas do demo, coma disía a senhora Concha.

Imos logho: o choio comensa cando un home vai mercar un reghalo para o seu rapás a un chino. A un home chino, para ser mais concretos. O pai ía mercar algho con todo o carinho do mundo e cheghou de rebote xunto ó chino, non é que fora buscando unha pelota de ghoma a un euro. Hai que disir que o chino era un honorable chino velho bastante siniestro. Ó prinsipio non quería venderlhe o bicho, pero logho considerouno e vendeulho. O bicho tinha instrusións: non lhe podía dar o sol nin podía comer despois da noite e tampouco podía molharse, ighual que Ramón o do Pelado, que vai todo branco, inapetente e cheira un pouco.

A ver, ou. Seghimos o conto: Dalhe o animalinho ó seu filho e todos tan contentos. Hai que disir en honor á verdade que tinha pinta de ser moi tenrinho, coma de peluche, con cara de non romper un prato na súa vida e coma se che fora a querer para sempre, incondisionalmente. Ighual, igual a un cansinho pequeño, que chegha temblando á túa casa e ghánhache o corasón, ata que comensa a roer os teus sapatos e a mexar por todas as cousas que non hai forma de limpialas.

Unha ves Gismo, que así penso que se chamaba o bicho, molhouse. O que alí pasou foi moito. Comensaron a saírlhe filhos das costas, coma se foran pelotinhas de pelo, e fasendo un ruido coma se abriras un bote de tomate frito, unha envidia para as nais de familia, que empesaron a comentar que así calquera, que tinhan que parir ó vivo, que desa forma era máis cómoda porque poderías estar na casa e cando quixeras ter un filho soio tinhas que botarte augha e nin comadronas nin a nai que as paríu.

O caso é que Gismo foi mamá, tivo filhinhos, pero moi malos todos, eran unha plagha de tantos que saíron. O malo do sine de verán era que todo aquel que quixera ponhíase a comentar a xoghada e non había dios que entendera a película. A xente o vivía e daba bastonasos ó aire coma se os foran a matar:

-        Ven para eiquí, que vas levar, malino! Seghuro que se estiveras cerca escaralhábasme a leira!

-         Bueno, home. Non hai para tanto. Poslhe peghamento nun cacho de cartón cun pouco de unto, bótaste a durmir e ó día seghinte están todos peghados coma ratos.  Iso non falha.

Estas cousas son as que unen á xente, un esperimento sosiolóxico que xa lhes ghustaría ós da Universidá de Santiagho.

Despois xuntan ós ghrenlis malos e queimannos a todos menos ó malo, que ese é coma ó da Xungla de cristal, que non hai quen o mate.

O final é a nai de todos isos a que acaba con eles, que xa hai que ter estómagho. Que eso non o fai unha nai, xamais. É unha nai desnaturalisada, coma aquela historia de Maupassand, na que a nai non quere atender ó filho para que non lhe pase os granos para que non estropee a súa fermosura. Haiche xente para todo.

E acaba, é qué? Sacaches alghunha conclusión? Porque eu non lhe vexo a ghrasia a isto. O único que saquei en limpo é que hai que desconfiar dos bichos riquinhos, brandos e con pelo, coma o meu último noivo. E tamén, coma di Roi, meu amigho castrexo, qué é o que beben os animais isos?

Apertas.