Por Femia Castradora e Pitty V.
Era una aldea perdida en
el monte. Por sus caminos estrechos pasaban alternándose sin prisa coches,
carros y animales. En medio de la vegetación se veía un puente pequeño bajo
el que pasaba un riachuelo, ahora crecido por las recientes lluvias.
Al fondo, dos casas
luchaban por hacerse ver entre del verdor. Una era una construcción
moderna y sus grandes ventanales dejaban
ver una decoración de estilo minimalista. Completaba el conjunto una piscina
rodeada de unas tumbonas chill out, sobre una de las cuales descansaba una
oveja.
La otra casa era una casa
de planta baja y piedra, con un galpón de bloque y un gallinero con una puerta
que en su día fue un somier.
Unos gritos sobresaltaron
la tranquilidad del paraje:
- Píííííti, oes, Piti!!
- Dime, Femia, ¿qué se te
ofrece?- dice pensando en que no debería haber construido allí la casa.
- Nada, mulher. Soio che
quería informare de que Pastora está deitada nunha cama desas tan chulas que
tes ó borde da pisina. Mais que nada para
que non penses que somos unas ghorronas e que imos avasalhando por aí as da
minha casa.
- ¡Ah, tienes alguna
sobrinita en casa? ¡Qué monada! Pero no olvides decirle que no ponga sus
zapatitos encima de la cama, que acaban de tapizarlas y no sabes el tiempo que
tardaron en hacérmelas, porque la tela vino de Florencia.
- Vale, mulher. Non
tenhas medo, que pastora non leva sapatos. O que sí non che podo aseghurar é
que non che devolva enriba dela, á pobre non lhe sentou ben a herba.
-¿Qué dices? ¿Le das hierba
a la niña? Tú estás loca.
- A ver… non é unha nena.
- ¿Entonces? ¿Es una
amiga tuya porrera?
- Non, é unha ouvelha. É
que as camas esas non vexas coma lhe ghustan ós meus animais, Marelinha tamén
as probou todas, foi saltando de unha a outra, paresía que estaba nas
olimpiadas, nos sen metros valhas.
- ¡Qué horror! Por favor,
saca ahora mismo de mi casa a tus animales. O me veré obligada a llamar a la
Guardia Civil.
-Pois se vas chamalos,
dilhe a Roghelio que venha, que non tenha medo, que unha ves que se proba a
Vinghador xa non hai nada que temer. Non sabería qué mais cortar. Roghelio é o
teniente, preghunta por el. Dilhe que vas da minha parte.
- Por Dior, retira esas
bestias que me va a dar un síncope. Mañana celebro el cumple de mi hijo y va a
estar todo lleno de marcas de animales. No quiero que nada enturbie tan
maravilloso día.
- A ver: quén lhe pon
portas á naturesa? Eu, non, polo menos. Sácaa ti, se queres. Pero coidado,
porque Pastora ten mal xenio e vólvese tola se a empurran. É coma ti, unha senhorita
e non hai quen de sacala cando non quere, pensa que é unha condesa e ponse a
morder a todo o que se lhe aserca.
- ¡Por favor, Femia, que
estoy empezando a hiperventilar!
-Non te estreses, Piti!
Ven xunto ó muro. Vouche dar un licor café que me deu Tareixa. Xa verás qué ben
che vai! Mira, de paso vouche invitar á festa que vou faser esta noite e xa vas
entonada. Non vexas as festas que fagho eu eiquí! Ven unha morea de xente e non
acabamos ata o dia seghinte, todos tirados polo chan, e coma se fora isto
Sodoma e Ghomorra. Ti poderías falar con Marsial o Fogheteiro, que ten unha conversación moi
fina, logho de ir anos e anos polas romerías, falando cos das comisións de
festas. Sempre lhe desimos: Marsial,
estás feito un senhorito, non hai quen che cale! ...
Los gritos se fueron
convirtiendo en murmullos y luego en sorbetones apurados. Las dos mujeres
formaban una estampa idílica de exaltación de la amistad, que sólo se rompió
cuando llegó el marido de Pitty con el niño y la suegra, que no paraba de persignarse.
Apertas.
Un día, el sabio moribundo del saltamontes y la diana perfecta, me soltó en Sodoma y Gomera la gran verdad que engloba todas las grandes mentiras: coño frío no sirve a nadie.
ResponderEliminarNunca le hice caso y así me va.
Si, home, si... Así che vai.
ResponderEliminarVou ter que falar co a Tareixa esa. Nin te fíes un pelo do seu licor café. O meu da miña soghra é o mellor. E vou deixarlo en un palomar de grifóns que mais parece unha porqueriza. Que din que andan porcos por alí. Lugar de intereses para teu vinghador
ResponderEliminarParéseme boa idea o de deixar o licor café da túa soghra no palomar ese. Fala entón con Tareixa para que non leve o seu. Alí non eres ninghén se non tes unha botelha espesial para beber de tapadilho.
ResponderEliminarVoume ponher as botas cos porcos bravos. Cando acabe con eles non os van conheser nen as súas nais, logho de repasalos co meu Vinghador van pareser porquinhos vietnamitas.
Bicos!!
En la fábula caben más animales.
ResponderEliminarSi una gallina y una vaca ilustran esta magistral entrada ¿ Por qué no la historia de la zorra y las uvas ?
Axe ¡
O que ti tes é moito conto. Que saibas que vas de seghundo para conheser o meu coitelo. Diante de ti vai o do coelho, que tamén lhe vale.
ResponderEliminarNon vos amontonedes, que hai para todos!
Te sigo
ResponderEliminar