Por Femia Castradora
Tenho que confesar que
non vexo moita tele. Na aldea temos problemas co repetidor e non vemos nin as
raias do canal plus. Xa fai tempo, o
boticario puxo unha parabólica na súa casa e andaba todo cheo disíndolhe a
todos que se viran o Luar, que que risa coas Cantareiras e que ben cantara
Bertín Osborne o “apagha o candil Marica chus chús”.
-Ai, si! Vas quedar
amolado, rapás! -dixo Moncho, o carpinteiro-. Vou faser eu unhas parabólicas máis
ghrandes ca túa e por riba ecolóxicas.
Foi unha idea que tivo o
carpinteiro que deixaba atrás o conseto do I mais D. E que somos así, xente que
se busca a vida sen importarnos as dificultades. Ghústannos os ghándicas. Ramón
ideou unas antenas de madeira e vendeulhas ó alcalde, que con iso víu a súa
prósima reelesión aseghurada.
Fixaron unha data para a
inaughurasión do día da tele. Festa rachada. Cada quen sonhaba con algho que
ían ver. Un novo mundo estaba diante
deles. Ía ser unha nova vida. Había eséticos que disían que coma caralho funsionaría
un cacho de madeira pendurado no telhado
e enghanchado cun cable peghado co Supergén.
Os pensamentos dos
aghoreiros fixéronse realidade. Cando ensenderon os aparelhos alí non salía
ninghén. Vaia chasco! O alcalde, que para algho o é, púxose a cavilar e dixo
que íanse aproveitar as parabólicas para
faser unha pulpada cos pratos máis ghrandes do mundo e por riba sairía Pontedrón no Ghines
dos récors.
Aquelo paresía a toma de
posesión de Fragha, pero en ves de ghaiteiros había pulpeiros por un tubo. A
aldea arresendía a pulpo cosido, había xente que tinha medo de que vinheran os
de Grinpís atraídos polo sacrificio de toneladas de sefalópodos.
A festa quedou moi
lusida, todos comeron ata reventar e prometéronlhe o voto ao alcalde, pero de
verdade, non coma cando o PP invitou a copas ó vesindario. Non hai color. Hai
que disir que o que quere o pobo é unha boa comida debaixo dunha carpa e vinho
Barrantes. A xente maior non sae de noite, mentras que os que saen a beber as
copas, amigos de márquetin do PP local, beben tódolos sábados, todos, sen
variasión. E beben ata quedar mortos. Cheghan á casa o domingho ás oito da
manhá feitos unha pena. E aquí temos a
pedra anghular do choio: que a xente que bebeu esas copas non vai votar, están
a durmir mentras a festa da democrasia está no seu momento máis esplendoroso. Éche o que hai.
Apertas.
Apertas.
Gha, gha, gha... botei un anaco pensando que son os ghándicas, gha, gha...
ResponderEliminarNótase que ti non xoghas ó gholf...!
ResponderEliminar