EU NON ATENDO Ó MEU AMIGHO.

Por Femia Castradora

 
Dende pequena sempre fun unha mulher á que non lhe ghusta esperar a nada nin a ninghén. Lémbrome no ghrupo escolar onde estudaba. Os mestres xa sabían que se cheghaban tarde, eu non estaba. E así seghín ata hoxe.

Tampouco me ghustaron os contos nos que unha dulse e fráxil doncela  metíase, ou mais ben metíana nun lío arghalhado por alghún malvado. Non pode ser! hai que resolver os problemas unha mesma e non esperar por un cabaleiro que venha a salvarnos.

Mais tarde, comprendín que iso xa vinha seghuramente das cavernas, e logho seghíu nos anos seghintes, coma así o demostran cantighas coma a de Mendinho, a da ilha de San Simón, isa tan conhesida. Foi unha cousa que a xenta xa a veía coma algho de todos os días. Pero as ghaleghas temos algho que nos fai loitar e non  deixamos que nos pasen por riba de nos.

Eu tenho unha espinha cravada dende fai tempo. Ter unha Feminha á que ensinarlhe todo o que eu sei. Desghrasiadamente non topei un home que me servira para a consepsión. Pode ser que eu fora moi esixente, pero ghústame faser as cousas ben e se non se poden faser ben, non as fagho.

A Feminha faríalhe ver coma hai que faser para ser unha mulher que produsa, orghulhosa e espabilada. Xa o tinha todo pensado: íalhe ensinar as súas primeiras letras co Seghundo Sexo.  En ves de levala a ballet, ía ser adoitadora. E coma non podería ser de outra forma, traspasaríalhe os seghredos do coitelo castrador. Tinha que ser unha marabilha trabalhar as dúas xuntas, cara a un mesmo fin.

Unha ves creín atopar ó  pai de Feminha. Foi en Portughal polo ano 74 do sighlo pasado.  Chamábase João e ensinoume a faser bolinhos de bacalhau, que por serto, non é porque o digha eu, pero sáenme moi  saborosos e cunha textura que mete medo. Pois iso, o home pareseume ben e bó pai para a minha filha. Unha noite, pasadas as dose, estabamos nunha terrasa de Lisboa tomando algho, unha Saghres fresquinha e escoitando Ghrandola Vila Morena na radio, miramos pasar unha morea de xente levando caraveis.

A mín picoume a curiosidade e desidín que tinhamos que ir con eles. João xa ía songhando, e botándose cara atrás, iso xa non me ghustou, pero íalhe dar un voto de confiansa. Logho topámonos con militares con escopetas e houbo alghén que lhe puxo un caravel  no burato da escopeta.

Pareseume presioso e logho, de volta na casa dinme conta que podía colher a idea e faser o mesmo na entrada da casa. Colhín unha banheira velha que tinha de cando fixera a reforma do cuarto de banho e  pranteilhe unhas frores que cando saíron, fasían un conxunto moi bonito. Iso tamen o copiaron vesinhos e moita xente mais. Aghora xa é normal ver masetas feitas con rodas, ou botes de pintura, ou bidés, por ponher un exemplo. Foi o comenso da resiclaxe.

Xa me liei outra ves. O final o João vín que non ía pasar os xenes da valentía a Feminha, entón  optei por de desfaserme del. Non ía darlhe mais oportunidades, imaxinarvos se houbera sido nesesario a loita corpo a corpo... xa nin aparesía.

A cansión que vou ponher ghústame porque Castelao sempre me cheghou a alma, e coma parese un fado, mato dous paxaros dun tiro.

Apertas.