RECORDOS

Por Femia Castradora



Hoxe xa remata o entroido e eu estou melancólica. Xa non hai mais días de troula ofisial, a partir de aghora, outra ves por libre. Non é que nesesite ter xente ó meu alrededor para pasalo ben, eu cunha botelha de licor café podo ser a mulhre mais felis da terra.

Hoxe chorarei polo Ravachol, polas sardinhas, ghalos e demais animais que enterran nestos días por toda Ghalisia. E digho eu: por qué tenhen que prantarlhe lume a un animal, aínda que sexa de mentira? Non se pode consentir. Cólheno, paséano polas rúas, e cando rematan as festas, coma non saben onde ponhelo van e o queiman. Somos desaghradesidos por naturesa.

Cando eu era mais xoven, na minha aldea non había sardinha, loro, ou crocodilo que representara o entroido, non nos fasía falta ninghunha. Aghora a xente vai de supermán, carapuchinhas, astronautas e unha morea de disfrases que non entendo. Eu sempre fun de choqueira, vai mais coa minha personalidade e ademais non me custa nada faselo, porque eu vou así sempre na minha casa. Aínda recordo un ano que eu estaba cun pantalón de pixama, unha camisa ghauaiana e cunhas pantunflas de cadros marróns e verdes. Coma esa noite ía ir á Sala de Festas, tinha postos os rulos para darlhe mais volume e movemento á minha melena, coma a loira dos Anxos de Charlie, que soio con mover a cabesa namoraba a unha dusia de homes ó seu arredor.

Isto ténhomo que ir ver. Sempre empeso algho, embarúlhome e acabo contando outra cousa. Pois ó que iba. Eu estaba na miha casa fasendo ourelhas e cando me dín conta non tinha anís do mono, que aínda que eu prefiro o licor café non lhe fagho ascos a outras cousas. Entón saín a mercar á taberna da Susa, que era o nosa tenda de confiansa na aldea. Soio sei que cando cheghei de mercar, aparte do anís levaba unha cacheira, unha dusia de chourisos e mais uns ghrelos que era o premio ó melhor disfrás da comarca.

De aquela, tinha un noivo brasileiro que disía que o melhor entroido era o que fasían na súa terra. Eu non o creo, ou polo menos penso que aquí eso non vai ser o que mais se leve. De feito, hai desfiles que nos que van xente disfrasada coma se foran escolas de samba. Non me convensen moito porque non é o mesmo a calor que vai en Brasil co frío que polo reghular fai aquí en febreiro ou marso. As camisetas quentinhas de cor carne e as medias desmeresen un pouco o tema. Home, non van ir pasando frío, pero non é o mesmo.

Cantos recordos venhenme á cabesa de aquel ano con António. Recordo que el quería faser unha xira para conheser outros lughares e que eu lhe acompanhase. Era un home convinsente e alá fun con él. O día antes da viaxe víu cunha sorpresa: mercara un panda para viaxar con él. O que mais nos ghustaba do coche é que na publisidade que fasían na televisón podías faser un montón de cousas con el, ir  á montanha, vadear un río con ghran profusión de augha botando polos lados ou mesmo ir polas dunas sen que o pandinha se resentira. Pero o melhor de todo era que se convertía en cama e eso convenseu a António para mercar o vehículo.

Despois de dous días durmindo no coche desertei porque quedaba moi bonito na publisidade, pero os ferros dos asientos non había quen os aghuantase e a palanca de cambios era un suplisio.

Apertas.