BAILEI, SI SENHOR

Por Femia Castradora

Ghústame bailar. Dende nena xa tiven esa afisión. Eu ghoso tanto  bailando pesas tradisionais coma o munghualquer.

 Son de ghostos vareados, coma os xeados. Lémbrome, falando dos xeados, que cando chegharon os xeados á minha aldea  foi un acontesemento. Un día, ben sedo, un camión descarghou unha neveira e levouna á taberna de Paco o careiro. Todos os rapases estábamos a mirar que iban botar dentro da neveira. Foi tanta a espetasión que os do camión chamaron á sentral e dixeron que era melhor que vinhera alghén a despachar os xeados. Mais que nada, porque Paco non paresía o mais indicado para faselo, acostumado coma estaba a acompanhar ós parroquianos que iban a tomar as chiquitas. Ás onse da manhá xa non había taberneiro. Convertíase no melhor amigho dos clientes.

Tomo a medicasión contra o espalhamento e sigho (a ver coma vos conto logho o do baile, despois da lideira dos xeados): Ó día seghinte, veu unha rapasa a ensinarlhe a Paco o ofisio.  A min desesionoume eso dos xeados. A mosa preghuntaba ós rapases moi fina de qué padal querían o xeado, moi sorrinte e con dúas ghalhetas nas mans, porque o xeado era de corte. Cando ouvíamos a preghunta, nós desíamoslhe que non queríamos ninghún padal, que iso era unha ghuarrería e que xa cheghaba con ver os dentes postisos  da aboa no vaso á hora da comida. Paco, ó ouvir iso todo tralhado, botou da taberna á vendedora e mais á neveira, que estivo á intemperie ata ó día seghinte. Pola noite, botámoslhe unha olhada e non topamos padales, e comimos nos xeados ata fartar.

Aghora sigho co que vos iba a desir do baile, que para min é unha distrasión e unha canalisasión da minha enerxia desbordante. Tamén vos vou disir que é unha das minhas armas de sedusión.

Sempre fun das que ensinan o refaixo ó bailar e os homes tolean, xa o sei. Son unha  Belha Otero de hoxe en día. Sedutora e misteriosa. Tamén caprichosa á hora de elixir ó afortunado que dansará esa noite conmigho.

Ata o de aghora sempre tiven onde elixir debido á minha belesa cautivadora e á forma de bailar que tan ben sei esplotar. Agharrado, solto, ó trensinho nas bodas... nada é impedimento para  ensinarlhe a todos os presentes quen está ghastando pista. Son coma un volcán en erusión, sobre todo se vou cunha copa na man, deixoos a todos reghados de licor café. Hai mulheres que se ven que tenhen envexa e míranme con cara de poucos amighos, e sobre todo as que foron á perruquería pola manhá a faserse a permanente.

Seghún o día e a pesa que estén a tocar, elixo companheiro. Hai que dar unha oportunidade a todos, non vou faser coma unha amigha, que soio bailaba con homes que lhe recordaran a Bertín Osborne, mosetóns e vestidos con chaqueta crusada con botóns dourados con áncoras ghavadas e cheirando a Barón Dandi.

Eu son mais convensional e non me importa coma vistan nen se son altos, baixos, ghuapos ou feos. Hai que saber buscarlhe o aquel. Tamén se da o caso de que, aínda buscándoo, non o atopas. Entón, hai que procurar un sustituto e sempre hai, creédeme.

Houbo un verán que se puxo de moda a lambada e ese ano ghastei cartos e cartos en cremas antirrosaduras, porque hai alghúns homes que levaban pantalóns de esos que se chaman de mesclihla e que pican a rabear e son moi ásperos. Ese ano si elexin partener, soio quería bailar con homes con pantalóns de alghodón.

Cando se é case unha profesional do baile, hai que ter todo arghalhado para que unha menudensia non bote a perder unha noite de desenfreo e sempre é convinte levar unhas sapatilhas da casa por se os zapatos non anchean á velosidade que o fai o pe.

Coma veredes, son unha dansarina que lhe pon sentimento e ghanas. Esto do baile é coma unha caixa de bombóns, nunca sabes quen vai ser a túa parelha. Por serto, para estes días non tenho. A ver se se apunta alghén.

Apertas.