Carta dende a casa de María AUSILIO!

Por Femia Castradora

Carta dende a casa de María AUSILIO!

Ola, escríbovos ista carta dende a casa deses amighos que casaron fai un mes. Eles me dixeron: "VÍDEME visitar cando queirades, queremos que á nosa casa poda ACUDIR! calquera persoa que conhesamos".  XA levo oito días eiquí e NON me canso de ver as paisaxes presiosas que se ven polas fiestras. Non sei coma AGHUANTO tanta belesa xunta. Se fora MÁIS bonito quitaríame os olhos EIQUÍ mesmo, para non ver nada logho desto.


ESTA marabilha compaxínase coa boa XENTE do povo vesinho. Hai unha mulher que TENME moito apresio e di que coma lhe caigho tan ben, cóntame cousas da súa mosidade, cando estivo en Barselona cun noivo que
a quería tanto que paresía que estaba SECUESTRADA.


Ela merca peixe ó fulano que vai polo povo NA SUA furghoneta, de  CASA en casa. Leva peixe fresco.


Os resén casados miran os concursos da tele E respostan ó presentador tal coma se foran eles os  concursantes, pero NON, están na súa casa. Se eu non SEI a resposta cando me toca, eles axúdanme e din que son COMA o meu comodín, qué ben! VOU ter que reghalarlhes o xogho do supermartes que tenho no faiado, que está cheo de ratóns que cando subo alí, o único que fan é FUXIR.


Pásoo tan ben que NON sei coma ME vou acostumar cando volte á casa. Eles me DAN tanta aleghría e amor que me recordan o meu LICOR CAFÉ. Non boto de menos a minha casa NEN NADA. Tan SOIO tenho un reproche que faserlhes, que María Ausilio sexa tan FAN minha e me encha o bandulho de ROSQUILHAS DE ANÍS, que sabe que me ghustan moito, faimas sempre  PARA POSTRE, parese unha rosquilheira das que van ás romarías E nunca se cansa, NON pensa na minha dieta, gha, gha.


Por esta casa tamen  PARAN ós irmáns DE Xosé Lois, o noivo, que acaban de PONHER un neghosio de funerarias. Pasan  O día e a noite pendentes dos seus clientes e pensan tanto neles e nas súas familias que hasta ghraban en  DVD o enterro para que tenhan un recordo do finado ou DA finada. A SUA intensión é boa, non cobran o servisio aparte, senón que vai incluido no presuposto e así non tenhen porqué renunsiar a ese recordo, coma nunha VODA.


María AUSILIO está pendente de mín e non me deixa soia nunca, dí que  É o meu anxo da guarda, coma se  UNHA fora unha nena. Agradésolho moito, aghora mesmo estame axudando a escreber esta carta, que senón sería unha tarefa bastante PESADA, xa sabedes o que eu tardo con istas cousas. 

A casa está perto da vía do tren e cando PASA, lémbrame AS horas das manháns, das TARDES e das madrughadas. É importante ter algho que che recorde que o tempo pasa, antes de que o alséimer pase pola cabesa LIMPANDO OS recordos coma se foran os BANHOS DA CASA.

QUERE que sexamos amighas das QUE son para sempre e EU estou de acordo con ela. Nunca LHE agrahradeserei o que está a faser por mín. Mesmo se alghún día presisa que lhe AXUDE, acudirei con prestesa. VAI ser unha amisade AVIADA, das que serven para todo.


O SEU HOME ofreseuse a arranxar o meu coche, que non ANDA, e eu estou eiquí coméndolhe A comida e vivindo na sua casa sen ser de axuda.  Voulhe dar unha sorpresa e vou montar MONTAR tona con sucre, para merendar UNHA tarde. Poreilha na  ESTANTERIA DO IKEA  así coma de reghalo, PERO se  NON se decatan DA gholosina, voulhes ter que COA batidora faser un pouco de ruido. Qué ghran IDEA! Emosionaranse  E Xosé Lois VAISE VOLVER TOLO, que xa sei o moito que lhe ghusta a tona batida. É posíbel que a COMA a culleradas, ISTO ó melhor failhe dano ó estómagho e terei que impedir que SIGHA coméndoa. ASÍ VAI ver que son unha boa amigha, que ser non é o mesmo que estar, non sei se vedes a diferensia: SER UNHA amigha é para sempre e en verán levarlhe unha SANGHRÍA ben fresca, VOU ser das que non dubidan en SACAR folghos para axudar A quen fagha falta


Mesmo se se quedan sen brandi VINGHADOR na metade da noite  E NON  tenhen coma ir a buscalo, eu VOU  sen PARAR ATA QUE o atope, que ESTOS DOUS o meresen. Íamos ser PARVOS se non o reconheséraamos. Que me SAQUEN O  corasón do peito se non vou na axuda destes deuses, que para mín son coma o LICOR CAFÉ, coma a feira DO MOBLE da Estrada, coma o BAR TAN CHULO que fixeron na casa do cura!

Para os seus pais  son coma os pandas que  QUE LHES REGHALARON OS chineses ó soo de Madrí. O seu tesouro. Non hai CURMÁNS nin xenros, nen avós, nen naide que mire tanto POLO ben da súa familia que istes dous. O día do SEU CASAMENTO choraron as volvoretas e mais as vacalouras. NON hai persoas tan comprensivas, aínda que TARDEDES se ides a comer á súa casa, ESTOU seghura de que CASE non porán mala cara. Eiquí estou  NO MEU paraíso particular, sen LÍMITE nen aghobios.


Apertas.