sábado, 11 de febrero de 2012

HOUBEN MORRER.

Por Femia Castradora



Eiquí estou, logho de non apareser a semana pasada.

As voltas que da a vida, hai que ver. Unha mulher xoven, ghrásil, chea de vida e con ilusións renovadas día a día, cando menos o pensas salta o pelighro.

Estaba eu na minha casa, sen moito que faser, a verdade sexa dita. As castradoras non somos moi dadas a trabalhar co frío que temos estes días.  Temos as mans entumesidas e non é o mesmo trabalhar con ghuantes de lá.  É coma se unha operasión de microcirurxía se fixera co coitelo do churrasco. O resultado non é o mesmo.

Pois logho, non sabía ben qué faser. E fun ó faiado.  Púxenme a revolver e atopei cousas das minhas antesesoras, cousas sen importansia. Coma a declarasión que fixo un home antes de que a minha avoa o castrara. Era un americano que dixera a todo o mundo que o mandaran á lúa. Todo mentiras, foi un invento da Sia, xunto con uns de Ghólibu.

Atopei unha polaroi desas que estiveran de moda fai uns anos e que minha nai comprou porque desía que era  o futuro da fotoghrafía. Ai, se a pobre levantara a cabesa! Aproveitei e desidín faser unhas fotos de marcado carater retro, pero temática atual.

Aproveitando que tinha a Marela e ó meu cocho vienamita acampados na sala da minha casa pola friaxe que ía na corte, colhínos de modelos. Logho de maquilhalos, por iso de que os brilhos non perxudicaran a calidade das fotos, ponherlhes perrucas loira e con bighote a Marela e longha e pelirroxa a Ponto e Final, o cochinho, desidín recrear unha esena na que Ponto e Final ía castrar a Marela. Unha transghresión total, con cambio de sexos e animaladas que ata Almodóvar ía flipar.

Para ser mais realistas, púxenlhe un coitelo agharrado con selo na pesunhinha de Ponto e Final e para que tivera unha espresión mais realista, dinlhe a comer unha ghominola desas que paresen pementos e que pican a dios. Daba medo a cara que puxo e Marela ó ver ese porco faser cousas raras e saltar cun coitelo atado na pesunha mentras a perruca dábalhe un aire de estrela de sine, coa melena ó vento,  botou a correr e bateu contra min xusto no intre de faserlhe a foto. Salíu unha foto moi dinámica, con unha vaca con bighote escapando dun porco entolesido, cos olhos fora da cara e cun coitelo brilhante polo flás no medio da esena. Vouna ponher nun marco.

O peor foi despois, que non había quen parara a Ponto e Final, que ía coma un cabalo desbocado pola sala adiante, co pelighro que suponhía o coitelo peghado no seu lacón dereito. Compendín nese intre que lhe puxera o nome adecuado ó porco. Eu ía morrer na minha casa a pesunhas dunha castradora porca e travestida  que non paraba quieta nen un seghundo.

Foi un momento no que dixen: Femia, ata eiquí cheghaches, vas morrer na fror da túa vida, sen haber conhesido home que valera a pena e  che dera unha filha que poidera seghir a tradisión familiar.

Non sei coma salín viva. Soio sei que estiven ese día sen poder faser nada, nen siquiera ensender o ordenador da impresión que me deu. Nin comín ata que se me foi o susto, nin unhas filhoas me pasaban pola ghorxa. 

Comprendín que son unha mulher cunha corasa, pero que tamén ten sentimentos e medos que vanme servir para entrar na pel de outras persoas e ver as cousas de outro xeito.

Pois nada, aghora vou a ponherme co meu, que si non castro, perdo a prática e non pode ser.

Apertas.


No hay comentarios:

Publicar un comentario