Por Femia Castradora
Sempre tiven a impresión de que cando me ponho a xuntar
letras soio hai uns cantos que perden o tempo a leelas (hai alghén ahí?). Non
pensedes que para min é doado. Aínda que son unha mulher botada para adiante,
dame un non sei que pudoroso. Aghora, para amolar, aínda haberá alghúns que
farán o seu comentario, que espero que Ghlub o borre convintemente, aínda por
riba ter que aghuantar mamóns. Despois de este momento de confesións íntimas
que non venhen ó caso, vou ó tema.
Os trifásicos, que están moi de moda. En Pontevedra estamos
moi acostumados a este tipo de enchufes, non sei se saberedes que esta sidade
foi das primeiras en ter lus elétrica. Xa apuntabamos maneiras dende os tempos
da revolusión industrial.
Todos sabían que se querían un, soio tinhan que ir co casique
de turno, que tamén en eso éramos do melhorinho que había pola comarca, coma
ben se pode apresiar na cultura popular e que eu, para darlhe un aire máis
empírico á cousa, vou reprodusir na cansión que tenho que ponher xunto co
testo.
Cóma iba iso? Pois un home calquera (digho home, porque de
aquela eran case sempre os homes os que querían un trifásico, as mulheres
estaban na casa parindo e con sorte, se o trifásico era potente, aspiraban a
ter unha mosa que as axudara na casa), iba co aministrador de trifásicos e
logho de esperar un tempo convinte na salinha a que se cambiara o uniforme
xoseantoniano, que era o que se levaba de aquela para calquer tipo de
inaughurasión, prosesión, ou calquer outro ato no que se requerira a súa
presensia (non vexades coma molaba de aquela, era coma o uniforme dos capulhos
nos anos oitenta, o dano que fixo “Ofisial e Cabaleiro” nesta sidade, ou non, rapases
de eses anos?), trataba co demandante do enchufe, comprobando que era da súa
corda, e repasando a súa familia, non vaia ser que tivera un curmán dos que
estaban un pouco colorados.
Repasado toda a vida e obra do solisitante, o enchufador
failhe saber: “débelslhe obediensia ó padrinho”, esto hai que leelo con vos
aghuardentosa e un pouco calmada, coma se foras sisiliano de toda a vida. Logho de
este requisito, ás poucas semanas, o trifásico xa estaba feito, con ghran
aleghría do home, que pasaba a trabalhar no hospital, ou na diputasión, ou no
conselho, ou na Caixa de Aforros, depende onde houbera trifásicos disponhibles nese momento. E todos
felises. Ó cheghar as datas sinaladas, había que ir á casa do trifasiqueiro a
rendirlhe pleitesía e levarlhe unha selesión de produtos da matansa, ovos,
ghalinhas ou cousas así.
Aghora non pasa iso. Xa sabedes que queren aprobar unha lei
de trasparensia, a ver por que contratan a xente os políticos, ou canto
ghanhan. Vamos, que vai ser eso mais leido que cando botan no Hola a Jesulín
falando de se lhe embarghan á irmá.
Xa se acabou todo iso dos trifásicos en todo o territorio. En
todo o territorio? Non! Unha aldea de trifásicos pobrada por irredutibles
xentes resiste aínda e sempre ó invasor. Chámase empresa privada (Telefónica, Ghas
Natural...), que lhe fan a vida máis doada ós homes de ministras, portavoses, e
demáis xente que non se conforma con ter tres ou catro soldos. Eso é para compretar os inghresos da familia. Son as axudas familiares dos
ricos. Alghunhas cousas non cambian.
Apertas.
O presidente íase que temos, é dos trifásicos, dixo él que foi a inaugurar enchufes, non acordo onde. Era mozo, haberá que perdoalo.
ResponderEliminarUnha aperta