PICARESCA

Por Manuel Pérez Lourido

Que España é un país de pequenos xenios é algo ben sabido. Non o digo pola talla media, porque está xa a carón da europea, senón porque sempre destacamos en xenialidades digamos lixeiras coma o de poñerlle un pau a unha baieta, asasinar touros e cobrar entrada para velo en directo ou inventar o autoxiro, un artefacto aéreo que non se volveu a ver polo aire. Sabido é que somos os inventores das quixotadas e de refráns inexistentes noutras linguas e mentalidades coma: a chulo, chulo e medio. Así somos nós, que cada vez somos menos baixiños, católicos e sentimentais (isto último máis por forza que por outra cousa). Hai un tempo saltou unha noticia sobre un señor periodista que lle facía os discursos a un alcade mallorquín e escribía tamén crónicas gabándoos no periódico. Non podo dicir se cobraba por esas crónicas marcianas, pero tampouco me extrañaría. Estrañarse destas cousas, a estas alturas, é un luxo o unha boutade, ou ambas.

Digo eu que menuda merda de discursos escribía este home cando tiña que sair el mesmo a loubalos. Imaxínoo vestido de toureiro diante do ordenador, calculando os adxectivos, ou sen calcular nada. Total. Cunha canción de Manolo Escobar soando no windows media mentras tecleaba (xa nin digo cal, sí, esa). Ese peazo de periodista español aí en carne viva, españoleando. Ese xenio cativo e ata agora anónimo, reducindo a vergoña a unhas dimensións pola ciencia descoñecidas. Ole y ole.

E lembro tamén agora uns versos dun vasco que vivíu nunha época no que non ese calificaba de fascismo ou retrógado, nin siquera conservador, o feito de preocuparte por España. Xa, para empezar, podíaselle chamar así, non facía falla dicir estado español ou nación española. Bueno, que me vou. Estou falando de Blas de Otero. Estou falando de aquelo de España, camisa blanca de mi esperanza. E traióo aquí porque iso é o que nos queda: a esperanza.