O INAUDITO SECUESTRO DE FEMIA

Por Femia Castradora

A outra semana fun á vila para mercare uns pitos na aghrícola e de paso tomar uns ghrolinhos de licor café nunha taberna da que son parroquiana dende fai tempo. Ía eu pola rúa e dende un escaparate  un hominho sentado na portada dun libro chamou a mina atensión: olhei para el e dinme de conta que era un debuxo de alghén que se me fasia familiar, que non da familia, imos  deixalo claro.

Cando mirei, vin que era o último libro do xefe. Estiven a piques de chamalo para que mo reghalase, pero coma son xenerosa coma ninghén, merqueino.

De volta á casa, logho de botar os pitos no curral, dispúxenme a ler o libro con fruisión.  Vouno contar un poco, por se hai alghén que non o liu, que pode ser.

Dende a primeira páxina dinme de conta que había unha serta similitude cun capítulo escuro da minha vida, algo que tamén vos vou contar de paso.

No libro hai un rapás un poco aparvado chamado Tito Noghales. O rapás estaba coma unha cuba e secuestrou a Raghoi, aínda que non fai falha estar bébedo para ter ghanas de secuestrar ó tipo.

Levouno para a casa, déulhe de comer bocadilhos de chouriso, mortadela e outros fiambres. Un surtido bó de inghredientes, pero faltoulhe a nosilha, que o pan con nosilha fai ben de postre e enche o bandulho deixando unha sensación de pesadés e náuseas.

Resulta que o pai de Tito era un polisía e enseghida veu que aquelo era algho raro e non sei por que enseghida relasionou o tema co seu filho, cousa que logho sería verdade, para disghusto da nai, que coma boa nai, despleghou os seus  poderes maternais e púxose a cavilar como podía faser para que o seu filho non acabara no cársere da Lama. Dixo: “pois nada, vendémoslhe o secuestrado a uns secuestradores profesionais e de paso sacamos uns cartos que boa falta fan”.

Namentras Tito fixo unha xoghada e remata o libro. Non vos vou contar coma remata, non vou faser eso, non vaia ser que Rodrigho me escaralhe.

O libro ghustar, ghustoume, pero xa vos dixen que me recordou cando eu ía á festa da Estrada e  nun recuncho do camino saíume Xosé Antón o Piruleiro, rapás namorado de min e non correspondido. Non era moi axeitado e tinha un aire a Manolo Escobar, a min non me fasía tilín. Máis ben todo o contrario, nunca fun moi amigha da cansión espanhola e non apresiaba o paresido co cantante, cousa que por outro lado dábalhe moita fama ó rapas, coma se aghora alghén se paresera a Ghaioso. Lighaba mais que unha de sincuenta anos na Luna un venres ás oito da tarde.

-Vouche secuestrar e levar conmigho a un cruseiro polo Minho, pichurra.

-Cajiná, Xosé Antón. Xa me cabreaches! Véseche boa intensión no do cruseiro, pero a mín ninghén me chama   pichurra e queda coma se non pasara nada.- Dixen eu mentras palpaba dentro do meu bolso o filo de Vinghador e subíame unha calor dende os pes ata a cabesa.

-Ai, si, qué meeedo, Femia… Qué me vas faser, eh, qué me vas faser? Uuui, tíráchesme ó chan… qué forsa, vasme manchar o traxe, qué peliiighro!  Por qué ris? Qué é iso que sacas do bolso? Qué fas, estás tola ou qué? Femiaaa!!

Así salin eu desa situasión. Esas cousas hai que cortalas de rais, que se non ven un e che secuestra, e coma non pasa nada, ven outro, e outro. Coma se foras un Raxoi calquera.

Apertas.