VERANIÑO, POR FAVOR

Por Manuel Pérez Lourido

Vai chegar o verán, xa volo aviso agora. Chega todos os anos, aínda que nos enteremos en setembro, cando lle quedan dous telediarios e xa se esgotaron as vacacións. Os veráns son codiciados porque son entes míticos que pasan por Galicia coma a escuma da cervexa: unha veces está mal tirada e case non hai, outras reborda a copa e nin cervexa hai, outras é un fío blanco que morre ao primeiro grolo... nós, os que desexamos emborracharnos de verán, quedamos sempre coa copa na man e cun calafrío polo lombo porque sentimos chegar o inverno aínda antes de que cheguen as festas da Peregrina.

Este ano toca un verán de libro pois tivemos un inverno de regulamento. Un deses invernos nos que entras coma si tal cousa e saes feito un pingallo, cheo de gripes e arrefriados, de paraugas rotos e xerseis por cada esquina, de días sen ver o sol e noites de non ver máis ca auga. Un inverno que deixa no peito o seu desacougo e só esperas que se achegue algo de luz para botarte de cabeza a rúa, coma un can esfameado de sol, nas vísperas dunha canícula prometida. Cando nos vexamos na praia vai ser coma vivir unha milagre e, se a cousa dura, Galicia pode chegar a flotar no ar, como dicía Torrente que pasaba con Castroforte na saga-fuga de JB. JB con xeo nunha terraciña fronte ao mar, e un pouco de reggae rebotando nas paredes do chamizo: felicidade de clase media-baixa que non se cambia por nada.

Agora ven maio coa risa entre os dentes, que nunca sabes se te vai dar unha dentada ou só quere sorrir. Maio, de sorriso fanado case sempre, tan ruín cando marzea. Dixo o poeta que abril era o mes máis cruel, pero equivocouse por trinta días. Todo canto é podre no mundo nace en maio, e tamén todo o que é liberador e máxico. A súa condición ambivalente de porta do verán e cancilla do inverno faino perigoso e suxerente. Maio é unha canción de chet baker soando ao morrer o día e un verso de cando neruda acariñou as estrelas. Pero tamén o veleno de vallejo ou a frialdade de miles davis. Resumindo: un grito cara o verán, un pórtico na terra para botarse ao mar.

Vai chegar o verán coma unha promesa de redención, coma unha noiva pintada de máis, coma unha gamela que enfía o peirao fuxindo do trebón.

Vai chegar o verán para os poetas e os tristes, para os afogados e os que comen noces nun galpón calquera onde o inverno parecían non querer marchar. Vai chegar de festa e furancho, de lume e de sal. Preparen as navallas para o peixe, o molete de pan. Achégase a súa maxestade o verán.