A FIN DO MUNDO CONHESIDO POR AQUELES QUE VIVEN NEL, HABERÁ OUTRO MUNDO? DESAPARESEU TAMÉN? VAIA INCÓNITA…

Un vento  percorre a aldea. Tenho frío e empesa a anoiteser. Un sentimento desolador  éncheme o corpo. Estou soia no mundo, onde foi a xente?

Seghuramente  houbo un asidente nuclear ou vinheron os sombis e morderon a todos.  Vou  examinar o terreo, a minha meta é a supervivensia. Vou resistir, son unha mulher de recursos e se atopo un espesimen masculino terei que repoboar o planeta. Tenho choio por diante.

Aghora que o pensó xa había sinais que anunsiaban o apocalise. Raro… moi raro que houbera dun tempo a aghora tantos rapases chineses que quedaran atrapados entre paredes, ferros ou buratos especialmente estreitos, coma se foran casualidades, aínda que véndoo ben, seghuro que había conexión . Sinais confusas que aghora van cadrando coma pesas dun pusle maldito. Non pode ser!  Canta responsabilidade!

Ispesiono a aldea  e doume conta de que os animais non morreron. Vai ser un espediente equis. Equis- equis, xente xoven, o  bar de moda na comarca; xoubinhas fritidas, xabaríns que destrosan o milho, xubidubi xubidá… nunca mais vou experimentar esas sensasións. Bueno, o dos xabaríns e mailo das xoubinhas pode que volva a velo, seghen vivos.

Entro na taberna. Aínda arresende ó cosido do mediodía. Colho unha botelha de licor café e doume conta de que non me vai cobrar ninghén. Hai que ver o positivo do asunto. Con todo o que ten Pepe na bodega beberei ata que morra de velha. Brindarei por todos os vesinhos carbonisados polos marsianos sen escrúpulos e sedentos de sanghre humana: Dende o oni botan unha lus que leva á xente coma se fora un asensor ata dentro. Alí fanlhe experimentos crueis, pónhenlhe chis no serebro e chúchanlhe o sanghre coma se fora cocacola. Xente mala, bichos verdes con cornetas por ourelhas, ventre hinchado e descoloridos. Poderei castralos?

Anoitese e vou cara á casa. Hai lus no caminho e penso que non vou a aforrar enerxía nunca máis.  De paso entro na casa da Piti e aproveito para ir ó llacusi. Voulhe botar mistol para que fagha moita espuma, qué gratificante é o banho de burbulhas! Deixo todo cheo de espuma, non importa. Aghora vou colher unha bata desas que usa ela, que paresen vestidos das xaponesas, tan brilhantes e tan suaves. Esa Piti, hai que reconheselo, sabía vivir, minha pobre. Vou faser un bocadilho antes de que resese o pan con esa latinha de ovos neghros pequerrechos que ten na neveira e que nunca me dá cando vou a queixarme á súa casa logho de que  bote as ghalinhas do seu  xardín. “El caviar lo guardo para las visitas VIP, Femia. Es de Beluga y cuesta un pastizal, si quieres, tómate un agua con Imelda, que está aburrida, sólo habla tagalo”.Vaia asco, case ghomito. Esto cheira a peixe podre. Parese que a estou ouvindo, con esa vos  de pito berrona…

-¡Dios mío, ladrones! ¡El suelo lleno de jabón! ¡El caviar en el fregadero!  Cuchi, ven, cari, qué horror! Ya te dije que no había que confraternizar con la gente del  pueblo. Esa reunión de vecinos  me aburrió.  ¡Qué me importa si traen la Panorama o cualquier otra para las fiestas! ¿Y dónde se metió Imelda? Esa chica cada vez está más dispersa, seguro que tiene novio.

Pontedrón, ano sero. O mundo presisa de mín, eu non presiso nada. Xa non tenho que seghuir estudando inghlés. Unha pena, xa case sabía a cansión de Meripí, Meripí, Meripí, Meripíííí aguanchu meriwinsi, Meripí, Meripí.

Apertas.