Por Manuel Pérez Lourido
O
cine inventou un tal Louis Le Prince. En 1888 filmou unha escena de
dous segundos de duración. Despois os irmáns Lumiere e tatatá
tatatá. Todo isto se non minte a Wikipedia (que minte). Polo tanto é
un invento que ten o tempo suficiente como para ter mudado dabondo, e
abofé que mudou. Do cine mudo mudou ao sonoro. Que frase máis
bonita quedou. E sonora. En fin, do branco e negro ao de cores. Agora
seica se achega o momento da desaparición das salas de exhibición.
Tamén o teléfono era un trebello tremendo e agora levámolo no
peto. Muda a tecnoloxía e mudan os costumes. Mudan os nichos de
negocio e os ghichos que o gobernan.
As salas
cinematográficas comezaron a baleirarse coa televisión. Este andazo
de deserción social sufriu un avivamento coa chegada de internet e a
dixitalización dos contidos. Houbo un exterminio no negocio do
alugueiro de filmes.
Pero non só o
cine está nas últimas, tamén a cinefilia. Disto falou sentida e
certeiramente Susan Sontang hai poucos anos. Dicía que xa no seu
nacemento apareceron dous tipos de filmes ben diferenciados: os que
viñan sendo unha transcrición da vida real (representado polos
irmáns Lumiere) e o cine como artificio, ilusión e fantasía
(Meliés). Hoxe en día a dicotomía ven dada por un cine concibido
coma produto, que só apunta ao espectáculo-pasatempo e outro que
amosa pretensións artísticas e agocha un discurso estético con
algunha tese que expoñer. Os premios óscar
teñen coma un dos seus fins premiar aos produtos que van facer
carreira no primeiro apartado e vestilos coma se pertencesen ao
segundo. Por suposto que sempre haberá películas de gran calidade
que se acheguen ao público ata conquistalo, pero son escasas
porcentualmente. Tamén é certo que a cinefilia tivo o seu momento:
anos 50, Francia, Cashiers
du cinema
que se clonou en Alemaña, Italia, Gran Bretaña, Suecia, Estados
Unidos y Canadá. Cinematecas, cineclubes, nutridos por xóvenes
universitarios namorados do amor polo cine. Os anos 60 e 70 proseguiu
o romance. Coa chegada dos 80 e a subida dos custes de produción, as
películas empezaron a ter que coller a maior cantidade de cartos
posibles no primeiro mes de vida se quería ser rendible. Empezáronse
a facer películas que ían directamente ao mercado do vídeo.
Apareceron os blockbusters, títulos que se espallaban maxicamente
polo mundo enteiro. Chamados tamén cine
pop corn polo
axeitado do contido para a mastigación de flocos. Tiburón, A guerra
das galaxias. Este tipo de cine que hoxe en día está vixente con
esas megaproducións anunciadas con meses de antelación (se non vas
a ver a peli eres un parasito social) e que aspiran a converterse en
franquías: O señor dos aneis, Harry Potter, Piratas do Caribe,
Batman, Men in black....
Todo este rolo
que veño de soltar ten a súa explicación na noticia de que os
cines Vialia en Pontevedra teñen os días contados. A min dáme
igual, porque poucas películas poñen neles que paguen a pena:
dedícanse en corpo e alma á comida rápida. E eu non son un
gourmet, pero non aprecio un bo prato de sopa. Porén, non deixa de
ser unha mágoa que pouco a pouco desapareza ese formato lendario: a
escuridade, a soidade na escuridade, a grandiosidade das imaxes e
blablabá.
Hai
tanta literatura sobre o embruxo do cine en salas que para que. Sinte
un coma unha saudade, coma unha cousa na pel cando pensa nesa
desaparición. Pero xa nos daremos unha ducha.
No hay comentarios:
Publicar un comentario