AZNAR, LA GRAN ESPERANZA
BLANCA.
Por Pitty V.
¡Pensé que me iba a dar
un vahído! ¿Es verdad, vuelve Aznar? My God, tantas oraciones dan su fruto. Si
es verdad, voy a tener que echar una limosna en el cepillo de San Expedito,
patrón de los imposibles y de las causas urgentes. Porque es de vital
importancia que vuelva, ¡cómo añoro los
sobresueldos de mi cari, qué viajes nos hacíamos!, yo era conocida en las
boutiques más selectas de la capital, cómo me gusta decir capital. Así, en
letras grandes y sin ningún reparo. Como en la época de los Reyes Católicos,
que para eso estuvieron años formando España, para que vengan unos y lo quieran
echar a perder todo. Gentuza.
Si vuelve, podré volver a
ponerme las mechas PP que tanto me favorecen. Tendré que dejar los blogs de
moda y fijarme otra vez en la Alcaldesa, tan fashion y moderna. Esas flores
Chanel en la solapa, los cardados, las cenas benéficas… Cuántos recuerdos…
Yo le propondría una gira
triunfal por toda España, así podremos hacer pancartas de bienvenida para
demostrarle nuestro cariño y adhesión incondicional. Y cóctel de
confraternización con los seguidores más fieles. Yo iré seguro. Ahora que me
acuerdo, voy a tener que ir por la sede a cambiar mi carnet, porque la foto es
de los ochenta y está un poco desfasada. Aunque vuelven a llevarse los colores
ácidos, el broche del smiley está fuera de lugar.
Le pienso decir en el
cóctel que se venga al baile de la Pirulina, que ya estamos acostumbrados a
tener por aquí a la secreta y su presencia nos seguiría dando un caché impresionante:
“José María, qué noche tan agradable, y cuánta gente vino a verte, es una
locura, estamos un poco apretujados pero felices de que compartas con nosotros
esta velada. ¿Cómo? ¿Que si te concedo este baile? Por Dios, José María, ya
sabes que por ti haría lo que fuera… tú ya sabes…”.
Pero claro, luego su
mujer estaría celosa e intentaría hundirme socialmente. Y yo, que soy muy apañada,
haría un posado en Interviú y terminaría de tertuliana en el Sálvame. De paso
elevaría un poco el nivel, que con tanta Rosa Benito y Olvido Hormigos, eso va
de capa caída.
¡Qué ilu, ya estoy
deseando que llegue el día! ¡Aznar
forever!
Pitty V.
QUE VOLVE O DO BIGHOTE?
Por Femia Castradora
E iso coma é? Toleou? Por
mín que se quede na súa casa, non me ghusta nin o seu bigote, que parese herba
sen abonar, sen ghanas de vivir; nen seus abdominais, danme ghrima. Despois
diso, non sei que pensar… Bueno, sí sei. Vou afiar a Vinghador por se é caso
utilisalo.
Lémbrome de Xosé Antonio
(primo de Rivera, o dos aluminios), un noivo meu que era do PP. Foi o mais
perto que estiven do Partido. Ghastaba moito en ghomina, que por aquel entonses
estaba moi de moda ghrasias a Mario Conde. O que aquel home ghastaba en tubos
de Patrico! E en Varón Dandi, logho
refinouse un pouco e xa se fixo de Hughobós.
A mín non me convensía moito,
pero naquel tempo estaba pasando por unha mala racha de homes, escapáronseme
dous seghidos sen castralos e eso levoume a unha inseghuridade emosional e
profesional de campionato. Pensei que Xosé Antonio non ía escapar.
Podo recordar un día que
me levou a unha xuntansa que fasían os do PP. Fasía unha calor de medo e a
xente, aínda que lhe deran uns ghorros de palha cos colores da bandeira
española, caía a plomo con febre de cuarenta. Paresía unha convensión de
terratenientes colombianos causando baixa logho de comer a empanada e o
polbo envelenado polos sicarios dos seus
inimighos.
Ese día declaróuseme. Foi
unha declarasión xeonlho a terra, con sudores e medio verde do mareo. Boteilhe
augha pola cabesa e pareseu revivir por uns intres, pero logho puxo os olhos en
branco e tiven que chamar á ambulansia, que veu rápida. Non o vou esqueser
nunca, da furghoneta saíron tres mosos dirixidos polo ténico Manoel, a mín
pareseume que estaba moi bó, pero realmente non me podo fiar diso, xa que eu (anarquista
declarada), perdo a cabesa, non sei porque, polos uniformes. E se son uniformes
tipo espedisionario-Equipo A coma os das ambulansias, mais aínda.
Desidín deixar nese mesmo
momento a Xosé Antonio, aínda que iso saberíao el despois dunhas horas no
hospital, convenientemente hidratado e cun picor insesante na entreperna.
Púxenlhe tiritas, un detalhe meu sen importansia.
Apertas.
Carísima Pitty:
ResponderEliminarTodo volverá a ser como antes, recuerdas?.
Eramos unos críos pero felices. Así es, con los Austrias y con los Borbones, perdimos nuestras posesiones, Josemari lo arreglará todo, ya verás.
A ver, Femia, outra ves as andadas? Fora os coitelos e as armas punzo-cortantes, fora ese odio que levas dentro.
ResponderEliminarEu salvéime de milagre, máis dunha ves, do fío do vinghador.
Meu Anxo da Garda levóu alghun corte, e como non se sabe si os Anxos son femais ou machos, o vinghador non foi tan certeiro no ataque.
O aznarin iste ghuapo non é,non, pero ten pelaso de castrati... afia o venghador por o ben da música
ResponderEliminarDe Derechas: ¡ Qué bien, ya somos más! ¡Gibraltar español!
ResponderEliminarDe Dereitas: É que non sei que me pasa, núbraseme a vista e non podo reprimir o meu instinto. O teu Anxo da Garda levaba unha túnica asul e o cabelo loiro e risado? Se é ise, ténhoche que comunicar que si era macho.
ResponderEliminarGhalegha: eu sempre levo afiado a Vinghador, non vaia ser que perda unha oportunidade. Deixa que coma vexa ao tipo...
O teu licor café é digno dos anxos castrados. Ou melhor non, que non saben apresialo. Moitas ghrasias.
Bicos.