Atilano Pinganillo era un pailán. Tanto que se noutra vida fose outra cousa, tamén sería un pailán. Isto pode semellar contraditorio pero sobre todo é lamentable. Pasou o bacharelato cunha pucha na cabeza. Cando non a tiña, levaba unha sudadera desas con capucha. Pucha ou capucha: esa foi a súa teima adolescente. Aos vintedous anos comezou a caerlle o pelo, claro. Falta de osixenación dixéronlle os especialistas. Os especialistas eran Lito de Amelia e Farruco, que tiña unha peluquería de vellos. Era de vellos porque a xente nova collía o Castromil para cortar o pelo en Padrón.
Como conseguiu Atilano que os profesores lle deixaran levar a pucha posta no instituto é algo que só quen non coñecera a Atilano pode preguntar. Porque Atilano era un pailán, si, pero un pailán temible cando algo o alporizaba. E iso acontecía bastante a miúdo. Atilano, pailán e irascible, chantouse na vintena cunha bola de billar por cachola e un traballo de axudante de carteiro. Ninguén soubo explicar para que carallo quería Lito de Amelia un axudante pero todos sabían que Lito de Amelia era curmán da nai de Atilano. Só hai que atar cabos; ben poucos.
Anos despois Atilano conseguiría unha praza en propiedade, pero non nos imos a adiantar neste relato das súas desventuras. Porque cando naces pailán, onde outros teñen unha vida ti tes unha merenda de negros, con perdón da expresión.
De xeito que temos a un tipo popular, por pailán, pero pouco sociable, por irascible, que traballa de axudante de carteiro á beira de Lito de Amelia. En que vai dar isto?. Por exemplo, nos ribeiros que se meten os dous entre reparto e reparto, na de Tucho, e que cada día axúdanlles a facer o traballo con, digamos, máis ledicia. Ás partidas de tute de despois de comer, tamén na de Tuto, onde fan parella contra a entente Benito José (fillo de Tuto) e Paco Trinta, así chamado por certas aventuras amorosas que estivo a repetir ata que lle puxeron o alcume. Arredor dos catro, ás forzas medio vivas do pobo dopábanse con rioxa, albariño e cigarros mentres o tempo pasaba a medirse en trunfos, arrastres, as corenta e as dez de últimas. Máis dunha tarde soaron gargalladas mentres Atilano se erguía da cadeira despois de perder, cagándose en mil carallos e botando faíscas polos ollos. Marchaba para casa sen pagar a bebida, e aqueles cartos recuperábaos Tuto enchendo un pouco a conta dos demais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario