ATILANO PINGANILLO, VIDA DUN PAILÁN (II)

Por Manuel Pérez Lourido

Pero estamos aquí para contar a verdade, como dixo o poeta. Algún poeta. E a verdade de Atilano chamouse Susa. Susa é arroutada, coxa e curmán de Benito José. Estas tres cousas, por separado, serían irrelevantes, pero as tres xuntas resultaron irresistibles para Atilano porque, insistimos era un pailán, namoradizo, iso si. Susa viu pasar uns días cos seus tíos Tuto e Nora e comezou a deixarse ver polo bar. Non era fea, iso vaia por diante. Tentou entrar na partida, gabándose de que podía xogar ao tute mellor que calquera home do pobo, pero só colectou gargalladas, agás unhas miradas medio estrábicas de Atilano. Lito sabía de sobras que pasaba co seu amigo e protexido cando lle pasaba aquilo nos ollos, e fíxolle un aceno a Tuto para que levara á súa sobriña de aló. Pero foise ela soíña ao ver que aqueles túzaros non sabían nada de feminismo e igualdade de oportunidades. Iso si, aquel tipo de ollos birollos semellaba sorrirlle... 

Conta Tuto, sen facerse moito de rogar, que Atilano foi xunto del ao día seguinte para pouco menos que pedirlle á man da súa sobriña. Así é o rapaz. Daquela conversa tirou o namorado dúas consecuencias: unha caña gratis e o consello de que non amosara interese por Susa, porque a moza adoitaba fuxir dos moscóns. Aceptou a invitación á bebida pero rexeitou a admonición entre outras cousas porque non podía imaxinar outro xeito de facer as cousas. Non facelas, que era o que viña a dicir Tuto non podía ser a forma de facer as cousas. E Atilano Pinganillo era home que se vestía polos pes, díxose presto, e faría o que tiña que facer. 

O cal consistiu en meter a zoca en vivo e en directo pintando a mona de canta forma se lle ocorreu para chamar á atención da Susa. A verdade é que estaba envelenado, meu rei: ata lle gustaba á forma que tiña de camiñar. Como se non se decatase que era coxa. Dicíalle mexericadas en canto estaba a dous metros, co cal cada vez ela poñía máis espazo de por medio; invitáballe a copas, que ela aceptaba encantada, iso si, e que Tuto servía sen melindres; e un día invitouna ao baile de Fondós. 

Cando un mozo invitaba a unha moza a o baile de Fondós, é que a cousa ía en serio. Todas as parellas do pobo pasaran un día polo baile de Fondós. Pero, tamén é certo que aquilo só se daba cando a relación callara xa de tal xeito que podería haber voda mesmo ao día seguinte. 

Isto non o sabía a Susa, e por iso Atilano só levou un no e máis un desgusto, en lugar dunha labazada de propina. Labazada que case recibe de Lito de Amelia en canto este se decatou, que foi ben axiña, por causa de Tuto. Houbo un tempo que a vila semellou un plató dunha telenovela sudamericana, cuns protagonista moi “sui generis”, por suposto. 

Pasaba o tempo e non pasaba nada. Atilano seguía a poñer os ollos birollos en canto tiña a Susa diante, e Susa facía todo o posible porque iso sucedese en contadas e inevitables ocasións. E así estaba o conto cando apareceu Marcelino Pascual. Marcelino Pascual marchara ao mar hai cinco anos e non volveras pisar o pobo porque o seu tío Marcial, o único parente vivo, mudárase a Corme onde residía unha irmá. Marcelino Pascual era alto e forte, máis ben feo e máis bruto ca un arado. A Susa era bruta como un arado, pero Marcelino era máis bruto ca un arado. Se cada foi por iso que a moza se encaprichou del. E el dela. Aos tres meses levouna ao baile de Fondós, diante da estupefacción e carraxe de Atilano. Un mes despois, arranxados os papeis das fincas que o trouxeran pola vila, marcharon os dous par Corme e adeus moi boas. 

Lito de Amelia estase a fartar de pagarlle ribeiros a Atilano, que chupa coma unha esponxa. Tuto di que é porque perde moitos líquidos con tanto choro. Tamén di que axiña se lle volverán a poñer os ollos birollos.

                                                                      FIN