Por Manuel Pérez Lourido
Un bo
día, ou un mal día, e incluso un día dos de que queres ti que che
diga, ocúrreseche escribir sobre os que escriben. Columnas na
prensa. Os columnistas, que non hai nome máis feito para apuntarse
no paro, sector da construción. Se traballabas na construción e non
estás no paro é que tes a algún político na túa vida. Dende que
estoupou a burbulla esa o paro está cheo de xente con diversos tipos
de feridas. Todas inmovilizantes. Os arquitectos miran polas fiestras
dos seus lofts e suspiran moi docemente, ao compás do ruído das
súas tripas. E así ad infinitum...
As
persoas que tratan destos e doutros asuntos, locais ou nacionais,
internacionais ou estratosféricos, forman a columna vertebral da
prensa escrita e dixital: os columnistas. Algúns deles son xente
rexa de principios rexos e máis pobres cas ratas. Outros traballan
para un grupo de empresas editoriais que apoia uns intereses
políticos determinados. Determinados por outros, non por eles. Estes
viven mellor, comen todos os días e tal. Con postre. Despois están
os chamados francotiradores, que basta conque un os chame así para
así poñelo, que son aqueles que non teñen nin un can que lles
ladre e pódense permitir o luxo de pegar tiros dende distintas
árbores. Seguro que me entenden.
O bo
columnista ten que ser un bo analista da realidade. Nada menos. En
todo caso, polo menos ten que “parecelo”. Ten que dar mostras de
que sabe que é a realidade e despois ser quen de facer unha análise
do cadáver. Porque o columnista de caste ten que tratar sempre a
realidade coma un cadáver aínda quente ao que lle ven de practicar
a autopsia. Canto máis noxo dea a execución da tarefa, canta máis
conclusións tire da mesma, máis grande será o éxito das súas
columnas. Ou non, como díría Cota que diría Rajoy. Falando desto:
o columnista ten que ser portador dunha poderosisíma bagaxe
literaria. Os grandes columnistas caracterízanse por ten unha gran
cachola bamboleante por culpa da grande cantidade de libros alí
gardados, dos que despois xurden citas, exemplos, metáforas, nomes
propios, referencias, datas, nomes comúns... bueno, vale, tamén
chega con ter conexión á rede.
Os
grandes columnistas, ademáis de ser bos, teñen que ser malditos. Na
literatura es un ninguén se non es ademáis un maldito. Bukowski
escarallou a súa vida no intento. Kafka non, a Kafka a vida
escarallouselle soiña. Foi un maldito “devenido”. Outros, tipo
Rimbaud, o que tiñan era un vicio que non se lambían. Os malditos,
tarde ou cedo, ocuparán a súa cadeira no Olimpo das letras. Os bos,
non sempre.
Hai
xente irremediablemente humana que o ten todo para triunfar no
columnismo pero que non están dispostos a entrar polo aro do
malditismo: quérenlle ao seu fígado, sonlle fieis á parella, só
xe inxectan por obligación médica, saúdan pola rúa... estes
pobres dan unha peniña que só se pode mitigar pensando que un le de
cando en vez algunha das súas columnas. Fágano.
No hay comentarios:
Publicar un comentario