miércoles, 29 de enero de 2014

QUE NOITE A DE AQUEL DIA



Por Femia Castradora

Eu estaba alí por casualidá. Fora o domingho á feira para ver se mercaba uns pitos e de paso levar uns cantos sentos de pementos. Unha cousa levou a outra e cando me din de conta estaba comendo o pulpo cun fulano de Redondela. O pulpo levounos a unha rasión de churrasco (con crioio, non ía ser por cartos), e logho a outra, xa que quedou escasa. O vinho baixaba comodiós e a falta de postre puxémonos de cheo co licor café.

Logho de acabar con dúas botelhas e vendo a cara de cabreo do pulpeiro que pensaba que xa non íamos sair de alí ata o día seghinte, pensamos que melhor sería ir botar un sono ao monte para ver se así acrarabamos se íamos ser noivos ou non. Eu, a verdade por diante, non veía que esa relasión fora a durar moito porque eu resién estrenara a Vinghador e estaba todo o día usándoo. Vinghador paresía un coitelo xaponés deses que anunsian na tele, que mesmo cortan un ladrilho coma despois che fan anacos un tomate sen nen sequera afialo. Así foi. Vinghador comportouse coma un coitelo samurái e case nen tiven tempo de despedirme do de Redondela, nin de preghuntarlhe o seu nome, que polo menos saber coma se chamaba. Un maleducado. Saíu fuxindo coma alma que leva o demo, berrando coma un posuído.

Fun dar unha volta, para ver se a cabesa deixábame de dar voltas. Era un licor café de gharrafón. O da pulpería tamén ía ser candidato a probar o meu coitelo, que conmigho non se xogha co licor café.

De súpeto, vinos. Alí estaban de incónito, eles os catro, unha china e un rapás cunha cámara. Menos un, tódolos demais non levaban instrumentos, polo que desían que así non ían faser nada, que vaia parvada ir ata alí sen levalos. O que levaba o istrumento estaba todo cheo de rasón e desidín atuar para que non se foran amolados.

-Hai solución, rapases. A imalhineixon é un instrument veri potente -dixen eu sacando o meu inghlés de Bustoc a relusir, recordando os meus anos ghipis.

Dinme de conta que eu falaba melhor o inghlés coa axuda do elesedé, pero aínda así non me botei para atrás:

-A ver: ti, colhe ese pau largho e fai coma se o tocaras, que non hai que ser tan delicado. Total, a música vai polo casé e non vas notar diferensia. E Pol, non te rías, que ti tes unha ghitarra que parese un violin con sobrepeso, vaia ridiculés.

Despois sugherinlhe que melhor ía ser que alghún deles tocara otra cousa, que paresian un ghrupo de rapases de quinse anos, que todos queren tocar a ghitarra. Tres paresíanme moito. Díxenlhe que melhor lhes iria se alghún deles tocara a ghaita e o do pau colhera unha pandereta. Un deles xa tocaba o tambor e poderían ghañarse a vida tocando nas romerías, coma ghrupo folk, xa que a ghitarra dábalhe un toque moderno. Ringho díxome ríndose de min:

-Dis is nou guitar, is an bas.

“Ringho, de min non se ri ninghén”, pensei eu revolvendo no meu bolso buscando a Vinghador.

Neso, salíu a parva de Lloco disindo que Llon non ía tocar unha pandereta, que el era un xenio que non sabía coma foi a acabar con aqueles pandorcos, nin coma estaban alí, que ela reservou un hotel para a prósima semana e que melhor lhe fora se deixaba o ghrupo.

Formouse un dios e todos berraban. E eu, díxenlhes que tal e coma berraban poderían faser un consierto na terrasa da casa do alcalde e todos contentos.

Eso pareseulhes ben e dixeron que tinhan que marchar.

Foi a ultima ves que os vin, non sei coma lhes iria logho. Soio lembro que Pol despediuse de min disindo:

-Never che vou olvidar, Mixel, ma bel.

E eu díxenlhe:

-Non son Mixel, eu son Femia!

 

1 comentario:

  1. Carísima femia:
    Vexo q non cambiaches nada, sigues nas tuas trece con vingador na mán e capando a que se che achega.
    E pensar q eu seguía pensando q cambiarias e poderias volver a os meus brazos mirandome cos teus agarimosos ollos e pedindome un bico.
    Coido que pronto recapacitarás e todo voltará a ser como o tiñamos planeado.
    Bicos mil parruliña.

    ResponderEliminar