A IMPORTANSIA DE CHAMARSE CASTRADORA

Por Femia Castradora

A mín o meu ofisio ghústame moito. Unha síntese importante ó faser un servisio á sosiedade. E xa fai montóns de anos que isto é así, eu soio son unha das últimas, non por eso menos importante, senón que ó revés. Eu son a portadora do facho, pasado de xerasión en xerasión por sentos de mulheres sen medo e con ghran determinasión na creensia de estar a faser un trabalho de calidade.

Nós, as castradoras temos o noso ofisio case coma unha relixión, fasemos todo con moita limpesa e nunca tivemos que lamentar vítimas, é mais, hai alghúns homes que entre bághoas aghradésenche o trabalho feito, eu penso que pola rapides e mestría no uso do coitelo.


É un ofisio moi desaghradesido, hai que ir con moito coidado, porque hai xente que non chegha a comprender a esensia da castrasión, a poesía do momento.

Fai anos, fomos desisivas en moitas ámbitos, por exemplo na música. Aínda tenho na casa un manustrito do ghran Farinelli agradeséndolhe á unha predesesora minha o ghran trabalho que fixera con él. Esos eran bós tempos, nos que os nosos clientes levaban por diante o orghulho de ser castrados. E o ben que cantaban!

Aghora tamén hai xente á que lle fixen o mesmo que a minha companheira fixera con Farinelli, pero xa non lhes ghusta alardear delo coma antes. Presisamente, lembro uns rapases que  alá polos anos 70 vinheron á minha casa para que lhes fixera un trabalho en ghrupo. Pensaban que lhes iba a faser un presio, pero eu tenho as minhas tarifas e de ahí non baixo.

Pois eso, os rapases non eran de aquí, senón que eran inghleses. Dixéronme que querían faser música disco e estiveran pensando que o melhor para iso era ter unhas voses mais persoais, que tinhan un oquinho  no mercado discoghráfico baseado na aghudesa das súas voses. E alí estaba eu, lansando a carreira musical duns rapases. Durante o proseso fixémonos moi amighos e leveinos de troula por ahí. Menuda tralha traían as veses logho de ir polas cantinas do pobo bebendo canha de herbas e mais licor café.

Fasíame ghrasia o medo que lhe colheron a Mighelinha, unha vaca toura que tinha entonses. Colheulles manía e cando os vía arrincábase a cornasos con eles e acababan pola eira eles tres correndo diante de Mighelinha. Que días aqueles, cantos berros de aleghría botaban sobre todo Robin e mais Morís. Barri, mais comedido, soio corría.

Barri era mais mosetón que os seus irmáns e coma era mais reservado preghunteilhe se el tamén quería que o castrara, non vaia a ser que fora presionado polos xemelgos, que eran mais pequenos pero botados para adiante.

Fixen o meu trabalho tan ben coma sempre o fasía e ó rematar, puxéronse a cantar unha cansión que me ghustou moito, fasíanse coros entre eles e quedóulhes moi ben. Disían: estelhin alai, estelhin alai oh, oh, oh.  Home, eu prefiro outro tipo de música, pero non estaba mal. Penso que tiveron moita sona e todo foi ghrasias a mín e ó meu coitelo. Déuselhes por chamarse os bilhis, non me preghuntedes por qué, eles saberían.

Pois hala, xa sabedes un pouco mais de mín e do meu ofisio. Ás veses sinto que estou a espirme diante de vos con tanta sinseridade contándovos a minha vida.

Apertas.