CAMARINHAS, MON AMOUR

 Por Femia Castradora

Na minha vida tiven que fuxir moitas veses. Son unha fuxitiva ghrasias á incomprensión da xente. Non me entenden, nin a min nin á minha  prinsipal  ocupasión. Ás veses penso que non pagha a pena todo o que fixen ata aghora. Deixar a Vinghador nunha caixa e botalo á ría.

Son momentos de debilidade e arroutadas que logho non pasan de ahí. Tamén hai intres moi aghradesidos neste trabalho. Cando olho os botesinhos có material recolhido por todo o mundo que tenho nunha balda da estantería do salón e penso:  estas son de Xan, o mestre que me suspendeu no instituto inxustamente e lémbrome das vivensias cos meus companheiros de clase; ou : mira, as do  home este que non me lembro do seu nome, pero si de canto corría para que eu non lhe alcansara. Pódome botar horas de aleghre anhoransa, vendo o produtiva que é a minha vida.

Ese é lado bonito da cousa. E contárvolo a vos faime moito ben.

Tenho amighos onlain. Vós, meus amighos. Companheiros da viaxe da vida. Sodes o meu refuxio nos momentos de debilidade, a lus na neghra sombra, o sorriso no enterro, o asol na ferida, o chupinho de licor café para reconfortar do frío.

E tenho amighos que me conhesen en persoa, pero ós que non podo contar as minhas andansas.

Tiven noivos a esghalha. Os mais afortunados, a maioría deles,  conheseronme coma castradora e todos  quedaron coa boca aberta e mais alixeirados. Non sei separar o trabalho do plaser. Case todos quedan abraiados da minha destresa e parese que empequenhesen cando se dan conta de quen son, porque a pesares de que fágholhe xurar que ó día seguinte voltamos a quedar, ninghún aparese.

Ninghún? Non. O Capitán Camarinhas nunca me deixou. Era un home que levaba a fidelidade coma bandeira. Conhesino nun entroido e pareseume normal. Díxome que era un super heroe da terra. Ía por toda ghalisia fasendo o ben e liberando das cadeas das inxustisas a todo home que o presisara. Pareseume moi romántico e esa misma noite saimos de parranda, a beber todo o licor café do bares.

Levaba un disfras moi trabalhado: piterpans verdes e unha camisola que lhe cheghaba ó pescoso  moi axustada, deixando adivinhar o seu corpo musculoso de tanto loitar contra os malvados. Por riba de eso levaba uns calsóns feitos de encaixe, unha capa do mesmo tecido e no peito, as inisiais CB entrelasadas, coma o emboso das sábanas do aghuar da minha curmán. Ven visto paresía un madelman logho de pasar polas mans dunha nena cursi.

Quedamos para a semana seghinte, porque me dixo que tinha unha misión que lhe íba a levar moito tempo solusionala. ando nos voltamos a ver, xa acabara o entroido. Pareseume raro que vinhera cunha ghabardina tosdo tapado, pero o que me chamou a atensión ó sentarnos foi que non a quitou e que víanselhe os piterpans verdes por baixo.

Eu, que xa cheiraba que algho non ía ben, preparei a Vinghador , non soio para a súa funsión, senón tamén polo que poidera pasar, non paresía pelighroso, pero nunca se sabe.

Aghuanteino dúas semanas, que xa é tempo. Ata que unha noite me dixo que íbame levar a dar unha volta voando. Ahí xa si que  non! Aínda por riba de ter que seghirlhe a historia, soio faltaba que eu terminara esnafrada en alghún lughar. Díxenlhe que para iso tinha que melhorar a aerodinámica e eu podería axudalo castrándoo. Normalmente, cando lho comento ós homes, soen ponher reparos, aínda que logho saen da esperiensia moi contentos, desindo que tenhen que voltar á casa, que se lhe olvidara que tinhan algho urxente que faser. Eso é algho que tenho que estudar ben, porque parese ser que potensia a memoria.

O Capitan Camarinhas non soio non lhe pareseu mal, senón que me dixo que si eu pensaba que había algho mais que lhe axudara a voar milhor, podía cortarlho. Pero eu son castradora, non Lorena Bobbit e soio fun ó meu. Aínda hai clases.

Cando me cansei, funme e deixeino toda a noite tentando despeghar sen moita sorte.

Vinha á minha casa todos os días e a mín xa non me fasía ghrasia, unha porque xa estaba farta das risas da xente que o vía co traxe de encaixe e outra porque ahí xa non tinha nada que rascar unha ves feito o meu trabalho.

Desidín marchar para outro lughar, onde o Capitán Camarinhas non me topara.

Non me arrepinto, eu son unha mulher desidida, sen ataduras nen responsabilidades. E así seghirei.

Apertas.