CANDO O AMOR CHEGHA ASI, DESA MANEIRA.

Por Femia Castradora

Meu amor:

Primeiro descúlpame por faserche isto logho dos anos que nos conhesemos. Sei moi ben que non o esperas de mín, son moitos anos sen desir nada. Pero ata hoxe. Quéroche e non o vou neghar.

A primeira ves que che vin, ghalante e cun tipaso que metía medo, paresíchesme algho soberbio  e non souben ben coma manexar o noso. Parese mentira, pero cortáchesme. A min, unha mulher con esperiensia e farta de ter relasións con outros. Pero cando che vín, enseghida dinme de conta que o noso era para sempre, sen dobleses, nen mentiras e cun apoio total ó meu ofisio.

Ti sempre estás ahí, calado, pero con unha fidelidade que dubido que outro tenha. Sempre acudes á minha chamada con rapides e sen desir nada, coma a min me ghusta. Antes houbo outros, pero ninghún coma ti. Vexo os meus olhos namorados reflexados en ti e eso é moi fermoso. Non todo o mundo ten unha alma xemea coma  ti, meu ben.

Na nosa relasión hay confiansa, fomos faséndonos o un ó  outro sen esqueser a nosa identidade, complementándonos coma a filhoa que se pegha á tixola. Ou coma o miolo e a codia, pódelos separar, pero non van ser nada un sen o outro.

Síntoche serca de min, rulinho, e cando che toco pasa unha corrente que me atravesa e faime ponher a pel de ghalinha. Cando te tomo, sintoche forte e desidido e ó mesmo tempo abrandado, sobre todo desde que che puxen ghomaespuma suxeitada con esparadrapo no teu mangho.

O noso, Vinghador, o meu coitelo, é un amor que vai deixar peghada neste mundo cruel e sen sentimentos. Sempre túa:

Femia.