AMORES DE VERÁN

Por Femia Castradora

O amor, nunca sabemos cando chegha nin cando se vai. Aínda que a min, soe pasarme que despois de presentar ó meu amado a Vinghador, saen correndo. Non comparten as minhas afisións, eso é o malo da xente que conhesín na mina vida. Eghoistas e selosos, non tenhen outro nome. Que mais dá que o meu melhor amigo sexa un coitelo afiado? Non me ghustan os homes que nada máis conheselos  xa tes que dar de lado ás túas amizades, ós teus hobis e todo o que non esté relasionado con eles.

Eu, de naturesa  recatada e verghonhenta en asuntos de amores, déixome levar porque en verdade é o melhor que poido faser, eu son así. A realidade é que non fai falha ir lighar, xa os homes venhen cara a mín, e eu os espero coma una mantis relixiosa: cando non me valen bótolhes o dente.

Este verán conhesín un moso. Disía que era de siudá e que tinha alerxia na veigha. Alerxia tería, pero comía nos chourisos da Balbina coma se fora o último que ía comer na vida. El xustificábase espricando que o ar do campo abríalhe o apetito. A ver, ou: o noso ar dache fame ou alerxia? Ese é un exemplo, coma di a mina vesinha , a senhora Xosefa, dunha dicotomía.

O rapás non era moi espabilado e comesou a rondarme cando eu ía con Marelinha a dar o noso paseo pola manhá:

-Ola, nena, eu son Diegho da Corunha.

-E ti que fas eiquí, lonxe do teu medio natural?- díxenlhe eu, amolada porque cortoume ese momento de intimidade nesesaria entre calquer animal e o seu dono.

-Estaba a pasear e, de súpeto, vin una lus que ía polo camino a carón dunha vaca e vin cara a ti coma transportado por unha nube. E eiquí estou, xunto a ti, mina lus.

- Ai, que salamero eres, Dieghito. Por serto, a túa nube non ía moi arriba, porque acabas de pisar una deposisión, con perdón, de Marelinha, que anda un pouco solta de vientre.

- Cajoná!! E estos son os sapatos novos que merquei para as vacasións, os zapatos de rexilha beis mais bonitos e aireados da tenda!!

- Mira que ben, din alghúns que iso déixate os pes moi suaves, pero que ninghén se atreve a faselo porque dá repelús e logho non hai quen lhe saque o cheiro.

- E aghora, qué fagho?

-Ti tranquilo, home. Cando cheghes á casa dálhe coa cárcher, que vante quedar de luxo.

A partires dese día, tomou a minha conquista coma un reto. Era a primeira ves que non conseguía una mosa á primeira. Chamoume por teléfono e quedamos para sear. Eu díxenlhe que melhor  na mina casa, prefiro conheser o terreo nas primeiras sitas.

Logho de sear, moi ben, por serto, que eu cando son anfitriona son cumpridora, Diegho dixo que podiámos ir a dar una volta polos arredores.

Colhín dúas botelhas de licor café para faser máis levadeira a sita, que o rapás non paraba de falar e por riba era sosinho.

Non estaba moi acostumado ó vinho nin ó licor café e quíxose sentar ó lado do valado onde tinha eu a Clarita, una ouvelha resén operada polo veterinario dunha hernia de ombligho.

Fun á casa a colher uns vasos, porque o licor café non se pode beber a morro, é una herexía. Hai que disfrutalo ghrolo a ghrolo, ós pouquinhos.

Cando me sentei ó seu lado, comprendín  que Dieghito iba moi perxudicado. Abrasaba a Clarita pola sintura e falaba con ela. Eu non son ninghén para xusghar os ghustos de cada quén e Clarita non paresía moi disghustada pola compañía. Eu comprendín que logho de esquilala e da operasión, da que soio lhe quedaba coma recordo una faixa coa que paresía una cantante de cabaré, non podía faser outra cousa que deixar que a naturalesa seghira o seu caminho.

-Femia, que suavinha estás! Non sabes ben cóma me ghustan as mulheres peludinhas!

-Beeé.

-Onde queres que vaia, mulher? Non ves que xa non podo mais e quero ser teu ,e que ti sexas mina, ou sexa, que sexamos os dous de cada quen. Sen  deixar de ter cada quen a súa propia independensia, que eu non son posesivo.

-Beeé.

Táche boa a navalha! Dieghinho estabaselhe a declarar o seu amor a Clarita, que deixara de comer herba e mirábao cun interés inusual para una ouvelha, tan disipadas elas.

-Abúrreste, corasón? Non dís nada?  Pósme a sen e vouche quitar a faixa, que sofisticada es! Sabes ben coma faser que un home se volva tolo por ti.

Nese intre, presipitóuse riba de Clarita e meteulhe un morreo mentras  tentaba afroxarlhe a faixa. A ouvelha, que non estaba acostumada a esas cousas, mordéulhe en toda a boca e levantouse para fuxir, logho de pisarlhe as partes nobres de Diegho.

-Tes un aliento moi fresco, coma a herba, meu amor. Non sei que pasou, pero tenho una dor  importante na entreperna.

-Non tenhas medo, aghora mesmo vouche aliviar- dixen eu botando man a Vinghador.

Apertas.