Por Femia Castradora
O amor, nunca
sabemos cando chegha nin cando se vai. Aínda que a min, soe pasarme que despois
de presentar ó meu amado a Vinghador, saen correndo. Non comparten as minhas
afisións, eso é o malo da xente que conhesín na mina vida. Eghoistas e selosos,
non tenhen outro nome. Que mais dá que o meu melhor amigo sexa un coitelo
afiado? Non me ghustan os homes que nada máis conheselos xa tes que dar de lado ás túas amizades, ós
teus hobis e todo o que non esté relasionado con eles.
Eu, de naturesa recatada e verghonhenta en asuntos de amores,
déixome levar porque en verdade é o melhor que poido faser, eu son así. A
realidade é que non fai falha ir lighar, xa os homes venhen cara a mín, e eu os
espero coma una mantis relixiosa: cando non me valen bótolhes o dente.
Este verán
conhesín un moso. Disía que era de siudá e que tinha alerxia na veigha. Alerxia
tería, pero comía nos chourisos da Balbina coma se fora o último que ía comer
na vida. El xustificábase espricando que o ar do campo abríalhe o apetito. A
ver, ou: o noso ar dache fame ou alerxia? Ese é un exemplo, coma di a mina
vesinha , a senhora Xosefa, dunha dicotomía.
O rapás non era
moi espabilado e comesou a rondarme cando eu ía con Marelinha a dar o noso
paseo pola manhá:
-Ola, nena, eu
son Diegho da Corunha.
-E ti que fas
eiquí, lonxe do teu medio natural?- díxenlhe eu, amolada porque cortoume ese
momento de intimidade nesesaria entre calquer animal e o seu dono.
-Estaba a pasear
e, de súpeto, vin una lus que ía polo camino a carón dunha vaca e vin cara a ti
coma transportado por unha nube. E eiquí estou, xunto a ti, mina lus.
- Ai, que
salamero eres, Dieghito. Por serto, a túa nube non ía moi arriba, porque acabas
de pisar una deposisión, con perdón, de Marelinha, que anda un pouco solta de
vientre.
- Cajoná!! E
estos son os sapatos novos que merquei para as vacasións, os zapatos de rexilha
beis mais bonitos e aireados da tenda!!
- Mira que ben,
din alghúns que iso déixate os pes moi suaves, pero que ninghén se atreve a
faselo porque dá repelús e logho non hai quen lhe saque o cheiro.
- E aghora, qué
fagho?
-Ti tranquilo,
home. Cando cheghes á casa dálhe coa cárcher, que vante quedar de luxo.
A partires dese
día, tomou a minha conquista coma un reto. Era a primeira ves que non conseguía
una mosa á primeira. Chamoume por teléfono e quedamos para sear. Eu díxenlhe
que melhor na mina casa, prefiro
conheser o terreo nas primeiras sitas.
Logho de sear,
moi ben, por serto, que eu cando son anfitriona son cumpridora, Diegho dixo que
podiámos ir a dar una volta polos arredores.
Colhín dúas botelhas
de licor café para faser máis levadeira a sita, que o rapás non paraba de falar
e por riba era sosinho.
Non estaba moi
acostumado ó vinho nin ó licor café e quíxose sentar ó lado do valado onde
tinha eu a Clarita, una ouvelha resén operada polo veterinario dunha hernia de
ombligho.
Fun á casa a
colher uns vasos, porque o licor café non se pode beber a morro, é una herexía.
Hai que disfrutalo ghrolo a ghrolo, ós pouquinhos.
Cando me sentei ó
seu lado, comprendín que Dieghito iba
moi perxudicado. Abrasaba a Clarita pola sintura e falaba con ela. Eu non son
ninghén para xusghar os ghustos de cada quén e Clarita non paresía moi
disghustada pola compañía. Eu comprendín que logho de esquilala e da operasión,
da que soio lhe quedaba coma recordo una faixa coa que paresía una cantante de
cabaré, non podía faser outra cousa que deixar que a naturalesa seghira o seu
caminho.
-Femia, que
suavinha estás! Non sabes ben cóma me ghustan as mulheres peludinhas!
-Beeé.
-Onde queres que
vaia, mulher? Non ves que xa non podo mais e quero ser teu ,e que ti sexas
mina, ou sexa, que sexamos os dous de cada quen. Sen deixar de ter cada quen a súa propia
independensia, que eu non son posesivo.
-Beeé.
Táche boa a
navalha! Dieghinho estabaselhe a declarar o seu amor a Clarita, que deixara de
comer herba e mirábao cun interés inusual para una ouvelha, tan disipadas elas.
-Abúrreste,
corasón? Non dís nada? Pósme a sen e vouche
quitar a faixa, que sofisticada es! Sabes ben coma faser que un home se volva
tolo por ti.
Nese intre,
presipitóuse riba de Clarita e meteulhe un morreo mentras tentaba afroxarlhe a faixa. A ouvelha, que
non estaba acostumada a esas cousas, mordéulhe en toda a boca e levantouse para
fuxir, logho de pisarlhe as partes nobres de Diegho.
-Tes un aliento
moi fresco, coma a herba, meu amor. Non sei que pasou, pero tenho una dor importante na entreperna.
-Non tenhas medo,
aghora mesmo vouche aliviar- dixen eu botando man a Vinghador.
Apertas.
A próxima vez mira ben si o que quere o teu namorado e licor café ou perlan ou mimosin. E mira ben que entre as ovellas sempre hai unha negra, como a mazá podre.
ResponderEliminarGhalegha, este aghora xa non quere nada. Xa está fóra de mercado.
ResponderEliminarCando vexas unha ouvelha neghra , sempre hai que achegharse a ela. Sempre se pasa melhor, non coma as pasmonas das brancas.
Moitos bicos.
Amiga miña, nunca aprenderás, e por primeira vez, teñocho que agradecer,
ResponderEliminarDiego era o terror das mulleres na Coruña e a donde iba, un aunténtico Latin Lover, comparable só a Valentino ou Carlos Gardell noutros tempos, e agora a Cristiano Ronaldo ou algo así.
Non deixaba una e era un competidor agerrido e loitador, victorioso normalmente, quedando sempre coa a medalla de ouro, ou sexa, coas mozas mais guapas e deixándonos o resto de nos mirando con enoxo a suas conquistas.
Desde que foi a tua aldea, fíxose una princesa e canta no coro cos rapaces facendo as voces mas altas.
Gracias amiguiña.