Por Femia Castradora.
Xa fai mais de dous meses
que o conhesín. Mosetón de mans
ghrandes. Boa falta lhe fasían, estaba no campo da festa ponhendo as bombilhas
de cores que ían converter o lughar nunha discoaghro con palco de semento.
Arresendía a churros
mesturados cun caraterístico recordo a polbo, xa case era a hora da sesión
vermú e eu tinha fame. Son de bó comer e bó beber. O home que me leve vai ter
que ghastar milhonadas no Dia. Puxeron un perto da casa de mina tía, Maruxa “a
Filloa”. Nunca ninghén lhe preghuntou polo alcume. Non hai ghuevos. É mulher de
mal carater e cando se cabrea empesa a botar bichos pola boca e coma a colhan
cun sacho nas mans sae no xornal.
O meu eletrisista do
amor, o home que empalmaba os meus cables escaralhados polo desenghano, o que ía ensender a lus da minha vida, polo
que eu ghastaría os meus kilovatios sen importarme a fatura, chamábase Lusiano.
Un nome composto moi apropiado, aínda que os pais soio pensaron na primeira
parte do mesmo. Desidín obviar a seghunda
parte e chameilhe carinhosamente Lusi.
Lusi trabalhaba moi
rápido para rematar o trabalho a tempo, antes de que o preghoeiro dixera a
primeira palabra. Había que velo subindo pola escalera co cartel de Boas Festas
do San Xerome 2013. Daba ghloria, paresía un foghete.
Unha ves houbo posto
tódalas luses, levoume de paseo pola festa. Coma xa era tempo de comer,
fomos á cantina e xantamos un cosido de
campeonato. Bufé libre. Saíanme os chourisos polas ourelhas. Melindres molhados en licor café coma
sobremesa, para baixar a comida. Eu, acostumada coma estou a beber o licor café
da mina amiga Tareixa, ise sóubome un pouco aghuado e chuchurrío.
Eu vía que Lusi ía
incrementando o seu desexo pola mina persona, cousa natural, por outra parte,
xa que eu, de seu esótica e misteriosa, os días de verbena ponhía toda a carne
no asador en canto ó luc se trataba. Rompía coa pana, literalmente, logho de
encher o bandulho co cosido e coa saia paresía unha bailarina de tangho, coa
raxa ata a inghle.
Víaseme o reforso das
medias color carne e iso paresía ter un imán especial cos homes do lughar, que
non viran nada ighual dende que Sara Montiel fixera o Último Cuplé, ata ese
momento icono sesual dos lugharenhos.
Antes de que os da
orquestra empesaran outra ves pola noite, para faser tempo, fomos ás tómbolas e
soio ghanhamos un peluche chaveiro, que non quixen. Eu prefería o xamón e a
barra de pan, menudas merendas ía ter con iso. Xoghamos aos camelhos e bebimos
tinto Barrantes.
Desidimos ir a unha
atrasión mais pelighrosa e subimos ás cadenas, que vendo ó personal que a
montou eso era mais arriesghado que faserlhe a será nos sobacos á mina tía
Maruxa. A viaxe, que prometía plásida e ghososa da paisaxe bucólica que rodeaba
a festa, voltouse unha esaltasión do sentrifughado mais estremo. Eu notaba coma
dentro do meu estómagho estaban a pelexar o lacón cos melindres e o licor café
co Barrantes. Era coma se todo iso ó mesturarsee fixera que o volumen se multiplicara por des,
notando coma a presión de todo iso ía subindo pola mina ghorxa. Ata que pensei:
“Femia, iso non vai haber dios que o pare. Fora con todo”. E así foi. Ghomitei o que non había.
Polo menos estiven botando todo durante quinse voltas, mentras notaba coma a
xente preocupábase por min e empesaba a ghritar. Ghritaban os de abaixo e os
que ían tras mín nas cadeas. Meus reises, canta humanidade, qué berros! Nunca
vou olvidar esa inquietude pola minha persoa.
Logho diso, quedei coma unha rosa e puiden bailar con Lusi os
ésitos de onte e hoxe, aos que eu son tan dada. Aínda estou a tempo de
recondusir a minha vida e faserme ghoghó.
Lusi díxome que se estaba
cansa, el tinha a furghoneta detrás do
palco e podía ir durmir nun colchón que tinha para ises casos. A verdá que lho
agradesín porque eu nas festas douno todo e tinha os pes que non os aghuantaba.
Ai, lambón! Eu non vira
as súas intensións libidinosas, pero xa dentro da furgoneta dinme conta e coma
eu son unha mulher liberada e sen prexuisos, desidín que alí ían saltar
chispas.
Á manhá seghinte había un
home mais alixeirado por min.
Apertas.
Boísima a escea nas cadeas repartindo... comida.
ResponderEliminarHola, disculpa por escribir asi en tu blog, no es mi entencion hacer spam puede eliminalrlo si lo deceas, solo quiero saber si te interesa promocionar tu blog.
ResponderEliminarhttp://enresumentublog.blogspot.com/p/como-promocionar-tu-blog.html
Ay Femia, Femia, non tes remedio, ¡que locuela eres!
ResponderEliminar