Por Femia Castradora
Conhesín a Mou nunha
viaxe das que fagho polo Minho. Quen quere un cruseiro ó Caribe tendo o río ó
lado mesmo? Eu ghosto disso. Ademais, aproveito e vou á feira e merco patacas,
laranxas ou mesmo peixe. Hai de todo. Ás veces aproveito e renovo o meu
armario. Chándals Apidas, blusóns Carabina Herrera, ou sapatos Panolos. Ghlamur
a esghalha. Sei que non debo ser tan chulita, pero podendo…
Un día estaba eu nun
posto probando un nique Laboste cun cocodrilo ghrandísmo, cada ves os fan mais
ghrandes. Os desenhadores están tolos, qué queren conseghir con iso? Que che
faghas unha foto e cando a subas a feisbu os teus amighos pensen que estás no
Nilo a piques de ser devorado por un bicho de cabesa tan ghrande como o teu
peito? Sonche uns conheiros de caralho!
Pois iso, eu estaba
probando o nique dunha cor vermelha, cando oín unha vos que disía ás minhas
costas:
- Minha mãe, qué coisa
preparada! Estou apanhado desa belesa loira, mossa ghalante!
“Eeeiii- pensei para o
meu interior- quén é ese poeta, estou abraiada, xa pode ser ghuapo!”
Pero coma eu non son mulher
fásil díxenlhe xirándome:
- Que pasa, apalominado?
Queres que che parta os dentes eiquí mesmo, na butí Laboste?
Creo que o impresionei e
paresinlhe moita mulher, porque cando oíu as minhas palabras deuse a volta e
comensou a correr coma alma que leva o demo.
Tiven que faserlhe un
placaxe dino dun xoghador de rubi para poder conheselo ben. Eu sempre recomendo
que os homes sexan botados para adiante e este paresía un pouco tímido, mais
ben escurridiso.
-Non escapes, home. Seica
nunca viches cousa ighual?
E díxome, nunca o olvidarei, a cousa mais
bonita que ninghuén me dixera:
- Quero ser o pai das
túas crianzas -e eu pensei: “Este pensa que son de boa familia, vai levar un
chasco”. Aínda así, desidín levar a término a nosa insipiente relasión. Leveino
á mina casa e abrinlhe o corasón (o meu).
Mou era un ghran
cosinheiro e fasíame o bacalhau de mil maneiras distintas, pero o que a mín
mais me ghustaba eran as bolinhas de bacalhau, tan lixeiras coma nubes e o
bacalhau ghrelhado. O único pero que lhe ponhía era que non desalaba moi ben o
peixe e eu sempre estaba polos currunchos morréndome de sede, e de tanto que
bebía cheghei a temer polos meus riles que non daban feito con tanta augha.
Paseino mal, mesmo durmía cos drainais por se acaso había unha fugha noturna.
Polo demais todo era
marabilhoso, estabamos dighamos que unha cousa así como namoriscados. Eu
lavábalhe o seu pelo canoso no medio da leira, a carón do poso e el acheghábame
unha toalha boísima. Cando lhe empesaba a secar, mesmo paresíame oir coma
chuchaba a humidade, unha pasada. Nunca vira cousa ighual.
Xosé era un pouco espesial.
Non lhe ghustaba nada que eu falara con Tito, un vesinho que mercara unha casa
na aldea. O home cheghara de Barselona e aínda estaba medio perdido e eu estaba
tempo con el para axudalo. Tanta rabia lhe colheu Mou ó home que un día meteulhe
un dedo no olho. Foi moi soado na comarca, mesmo salíu no xornal do colexio.
Dende ese día desidiu que non ía falar mais con Anxinho, o encarghado de faser
o xornal. “Que lhe den, non pensó desirlhe nada mais”.
A vida seghía
plásidamente, ata un día que cheghei á casa e non o topei. Unha nota na mesa da
cosinha disía:
“Femia, o dever obriga-me. Eu tenho que ir para Chelsea. A fábrica de toalhas da familia está
ameaçada pelo avanço da microfibra. Nunca vou esquecer a você”.
Boto de menos o seu
bacalhau. Aghora vou comer os sábados a Sé María, na Fortalesa.
Apertas.
A frase "Leveino á mina casa e abrinlhe o corasón (o meu)” leva o selo familiar, jejejé.
ResponderEliminarEu xa non recordo iso de estar namorada, Femia. Non teño bolboretas a meu caron nin ao bazo. Unhas polillas de isas a lús ao mellor y que poida ser sempre con bacalhau a portughesa e con ise de beizos caprichosos (o Mou).
ResponderEliminarPensaría namorarme si non fuxeria tan lexos de nós, ¡Ay! ¿ non tendrás culpa? Que ben sei o tola que eres.
Manuel, levas rasón. Todas as minhas antesesoras levaban coitelo, para non perder oportunidade. Hai que ser precavidos.
ResponderEliminarPenso que as bolboretas están moi sobrevaloradas, Ghalegha. Son unha lata, senón para qué crés que esiste a biodramina? Melhor ter o estómagho asentado e licor café. De todas formas, se pensas que pode axudarte, saco a Vinghador e arreghlo o asunto.
Bicos.