jueves, 1 de agosto de 2013

Cuca. Opereta en tres atos.




Por Femia Castradora


Acto I



-Perdona, Cuca, pero estuve en la pelu y decidí hacerme mechas californianas sin ser consciente de la hora que era.

- …

- ¡Qué super cuqui eres! Si fuera otra ya me hubiera puesto verde por el retraso. ¿Qué tal todo? Hace un mogollón de tiempo que no hablamos.

- …

- ¡Bueno…! ¿En serio? Pues quién lo iba a decir, con lo buen chico que era y con los apellidos que tiene…

- …

- Eso hay que solucionarlo. Este viernes salimos de marcha y ya verás qué bien nos lo pasamos. Seguro que hasta encuentras novio otra vez.

- …

- Pues nada, te llamo y concretamos.

- Disimula, que viene mi vecina, a ver si no me ve!!

- …

- Ei, Piti!! Que fas aí detrás da árbore? Case paso e non te vexo!! Preséntame á túa amiga, mulher. Vaia sosa estás feita…



Acto II



- Ay, por favor, qué despiste, Femia. Te presento a Cuca, estoy tomando un café con ella. Le gusta mucho el café.

- Xa, parese un pouco nerviosa… cóma che vai, Cuca? Tes o mesmo nome que os mexilós en lata que merco para faser a empanada. Vaia nomes que tedes, sodes todo ghlamur.

- ¿Y tú de dónde sales? ¿Qué quieres?

- Uuuii, Cuca, vas mal por aí. A violensia soio enxendra violensia. Ti saberás.


Acto III


Cuca é ghrande, depilada, áspera, tan dura por fora que diríase que é toda de ósos, que non leva carne.


A mín polas boas, sí. Aghora, que se me amolan solto a fiera que levo dentro. Alí deixei ás dúas pighas, despeluxadas e sen noivo, polo menos unha.

Vou caminho da Navarra, que eu non tenho vaso alí , pero bebo a morro.



Tinto Barrantes,

béboche antes.

Vinho de bocois,

ti vas despois.

Licor café,

Contigho terminaré.

Xastá.


Apertas.


No hay comentarios:

Publicar un comentario