jueves, 19 de septiembre de 2013

NADA FASÍA



Por Femia Castradora

Os recordos da nenés fixéronme rebulir na minha cadeira e de súpeto o meu estómagho paresía coma se alghén mo fora a arrincar, coma se tivera un burato aí. Nada mais.

Había días nos que a minha cabesa non paraba de dar voltas e mais voltas a todo o que vivín. “Hai que ver, quen mo ía disir…”

Tenho que ser forte, é o que me din tódalas minhas antergas voses, repetíase nos momentos baixos. “Que van pensar as que me foron fasendo o caminho? Vou aghora a ter dúbidas? Qué ía pensar a teniente Ripley? Se me vira aghora Elen seguro que fasíame un xesto de desaprobasión. Ela non lhe ten medo a ninghén, ni tan siquera ao repunante alien, aínda que bote babas, a pesares de que Madre esté un pouco para alá e non lhe de as instrusións presisas.

Vou ter que ver que hai na caixa que me deixou a mina nai a noite na que entrou no meu cuarto cando eu xa levaba tempo durmida. Que pasa, por que me despertas? Tranquila, filha, non é nada malo. Cheghou o día no que eu che tenho que pasar a responsabilidade da familia. Todas confiamos en ti e na túa próxima destresa.

Nas tardes chuviosas era cando me vinhan os pensamentos, cando non podía deixar de analisar todo o vivido ata ese día. Aghora que xa era toda unha mulher dábalhe volta ás vivensias, sen pensar en cantos anos pasaran. Ata que caía na conta de que xa non era unha nena, aínda que o tempo, cunha crueldade contada minuto a minuto dábame unha labasada que me sacaba do meu pasmo vital.

Ao cheghar á casa, fun direita ao meu cuarto. Ía ver que era iso tan misterioso que estaba na caixa deixada alí unha noite. A verdá é que non me atrevera a abrila antes. Feminha, déixocha aí e cando ti estés afeita á tua nova vida abrirala e darasche de conta de todo. Do sentido da tua vida. Moitas veses quixen abrir a caixa, pero unha vos desíalhe que aínda non era o momento. Coma cando vin aquela película na que os protaghonistas estaban a piques de tirar o dado naquel cartón velho e sospeitosamente atraínte. Non tires o dado, rapás! Iso de lhumanlhi non soa ben! Mira que cho dixen! Aghora tes a casa chea de animais esóticos de tódalas formas e tamanhos imaxinabeis! E aghora que, espabilado?

Pensaba que aínda tardou en desidirse, coma despois lhe dixeran as súas tías e nai. Cantos recordos da primeira xuntansa femial con tódalas castradoras da sona!: Ato sívico (dentro das posibilidades do ato e do sivismo coma tal entendido), no que falou a nosa presidenta por aquel entonses, Manola a Rata, quenpasdescanse, minha pobre. Xantar de confraternidade composto por churrasco con patacas, vinho do pais e de postre rosca. Todo iso rematado por chupinhos de licor café a voluntá. Ese día descubrín que a voluntá é moi débil. Logho, e coma de aquela non se inventara o dos bois (cachimáns que animan selebrasións femininas con pantalóns que rompen ao largho cando o boi o cré nesesario e o público así o demanda), fomos todas a bailar a Dafnisicloe, onde podemos disfrutar dunha noite tola na que case todas voltamos á casa con home baixo o coitelo. Bueno, todas non. Manola a Rata xa tinha unha edá e en canto cheghou á discoteque agharrou un sofá e non houbo quen de despertala ata a manhá seghinte. Houbo quen dixo que melhor era sacarlhe as medias e a faixa, non fora a ser que lhe dera algo chungho por falta de sirculasión nos membros inferiores. Houbo un ghrito de desaprobasión xeral e deixamos á Rata coma estaba, que íamos a pasalo ben, non a pasar trabalhos.

Cantos recordos! Cando abrín a caixa, vino alí, tan novinho e relusiente. Resén afiado. Paresía que quería que o colhera xa e me puxera a dar vinghadorasos a todo aquel que se me puxera por diante. Aghora o sei, é un visio. Cando o probas non podes parar.

A comunidade castradora é moi ativa e fasemos moitas cousas xuntas, a parte das xuntansas: imos ó bingho, a viaxes desos feitos para solteiros (singhles) nos que nos damos de conta de canto nos nesesitan os homes sen parelha. Qué farían sen nos as castradoras? Selebramos festas coma o día do afiador, no que desplasámonos todas ata Ourense e de paso imos comer o polbo a Carbalhinho, moi sinalado é o día de Lorena Bobi e moitas cousas mais que aghora non lembro, polo motivo de que ó seren tantas non dou feito a disilas. Pasámolo ben e non paghamos cuota ninghunha. Unha festa sen fin.

Apertas.


 

No hay comentarios:

Publicar un comentario