Primeira colaborasión. A naturesa e mais eu.

Por Femia Castradora. 

Cando Glub pediume colaborasión, eu deseghida díxenlle que sí. Paréseme un rapás de fiar e con ideas limpias e sinseras.

É unha colaborasión de ighual a ighual, aínda que me metera  de boas a primeiras no seu blog,  él é bó e xeneroso.

 Aínda así, non pensedes que as neghosiasións foron doadas, eu non vou de seghunda de ninghén e non quero imposisións nin sensura. Tamén aviseille dos meus ghustos musicais, que son moi variados e sen ninghunha verghonsa á hora de elexir as cansións. Menos ó Piporro e Manolito el Pescador, pode saír calquer cousa.

Imos ó que imos:

Dende moi nova ghustoume a naturesa. Sempre iba coa xente da aldea cando levaban as vacas ou as ovelhas ó monte e pasábao moi ben. Eses recordos da infansia marcáronme a minha vida, recordade a etapa que pasei na comuna de Alemanha. Aquela esperiensia foi do milhor que me pasou, sen contar a ves que fun vivir ó monte cun cabreiro do que fun mosa.

Ahí si que aprendín cousas!

As cabras son animais moi aghradesidos, porque seghún puiden ver nese verán que pasei no monte, non lle tes que dar de comer tí, senón que comen herbas, toxos e o que atopen por ahí. O que sí , dispérsanse moito. De modo que é nesesario ter un can ou correr moito para  non perder ninghunha.

O meu moso fasía queixos co leite que lle daban os animais e era o que comíamos alá arriba: pan con queixo e para beber, leite de cabra. Eu botaba de menos o licor café, ou no seu defecto a canha de herbas que sempre reconforta e é moi bó dixestivo.

Logho tamén hai que desir que os machos das cabras ou cabróns son moi espesiales. Sempre están a pelexar. Se non pelexan por unha cabra, peléxanse polo territorio e si non, é por que se lles vai a pinsa e empesan a cornasos con quen sexa. Eu penso que creense os donos do mundo, non tenhen consiensia de que hai mais espesies donde eles están. A mín non me caían moi ben e mantinha unha distansia prudensial para non ter problemas con eles. Ás veses, a naturesa é un reflexo da vida mesma.

Coma boto de menos eses días, aquela limpesa de aire, as cabritinhas sempre ó meu carón, xoghando. Tempo despois, sempre vía na tele unha pelicula de debuxos que botaban os sábados despois do xantar. Era dunha nena  que quedaba orfa e ía vivir co seu avó ás montanhas. Qué rapasinha mais ben ghiada, coma axudaba na casa! Ela tamén o pasaba ben alí, retosaba coas  cabras, tinha un can ghrande e moi bó, e logho había amighinhos que a visitaban de cando en ves. Tamén estaba sempre a xoghar nun columpio a carón dun presipisio. Eso  saía cando  botaban a cansión. De seghuro que cando creseu foi unha mulher agherrida e sen medo. Coma ten que ser.

Apertas.