lunes, 8 de noviembre de 2010

Ramoncín.


Jano/Cota

Poco habrá que destacar de los más de 30 años de carrera musical de Ramoncín. En sus comienzos cometió varios errores, entre ellos la elección de un nombre artístico que demuestra que esperaba para sí un recorrido corto como cantante. No tenía fe en sus posibilidades y se hizo llamar Ramoncín, un alias a todas luces imaginado para ser efímero. Son decisiones que luego pesan como una losa. Si hubiese elegido otro nombre, Felipe, por ejemplo, no le hubiera ido mejor, pero tiene más gracia insultar a un tío que se llama Ramoncín que a un Felipe. Como sobrenombre alternativo el público le puso el de "El Rey del Pollo Frito", que es más gracioso, si cabe. Ese fue otro error. La canción estaba dedicada a un ejecutivo de la industria discográfica, pero la letra fue malinterpretada por el público y el apodo se lo quedó el propio Ramoncín. Las canciones de aquel primer disco, por cierto, fueron robadas al coautor, Jero Ramiro, ex-miembro de su banda. Aún no sentía Ramoncín el apego a la propiedad intelectual del que haría gala años después. Tampoco ha desmentido jamás esa acusación ni ha dado un único paso para cerrar las páginas que relatan aquel atraco, incluida la del propio Jero Ramiro. Así, quien sería el paladín de los derechos de autor, comenzó su carrera apropiándose de la autoría de sus primeras canciones.

Luego, su trayectoria artística estuvo llena de altibajos, con claro predominio de los bajos. En los ochenta, años antes de intentar empapelar a un adolescente que se descarga una canción, cantaba una pieza titulada "Hormigón, Mujeres y Alcohol" en la que recomendaba el consumo desmedido de alcohol. Muchos le hicimos caso. Llegó a rozar la dignidad con la yema de los dedos con otro tema, "Como un Susurro", en el que colaboraba Brian May. Alguien, seguramente un representante heroinómano con necesidad de dinero fácil, convenció al guitarrista de Queen de que aquello era una buena idea. No lo era.

Ramoncín siguió dando tumbos. Escribió un "Tocho Cheli", sea eso lo que sea, que nadie necesitaba; se convirtió en un contertulio de aire chulesco, apoyado en ese hablar barriobajero que nunca le abandonó. Se operó la nariz y le quedó peor. Y luego vino la SGAE. Consciente del daño que puede causarse con el robo de una propiedad intelectual, quizás porque él mismo había robado la de sus compañeros, se convirtió en el azote de los top manta. Al respecto, dijo Sabina que en los top manta no había discos de Ramoncín porque estaban más baratos en las tiendas, y es verdad.

Con la SGAE, y eso es un mérito que algún día se le reconocerá, nuestro personaje consiguió algo que nadie había logrado. Ni el Imperio Romano, ni los Reyes Católicos, ni Napoleón: poner de acuerdo en algo a todos los habitantes del Estado español. Por una vez en nuestra larga Historia, mujeres y hombres de izquierdas y derechas, nacionalistas, independentistas, homosexuales, homófobos, blancos, negros, asesinos, misioneros, extranjeros, emigrantes, enanos y bomberos, absolutamente todos, coincidimos en odiar a Ramoncín. Tiene algo de emotivo ver a todo un pueblo unido por una causa común.

Ahora está intentando relanzar su carrera artística, si es que algún día existió. Fue expulsado a pedradas de un festival de Rock, y lo último que sabemos de él, aparte de que cerró el canal de El Jueves en Youtube, es que pisoteó la memoria del pobre Kurt Cobain destrozando una de las emblemáticas canciones de Nirvana sin que nadie lo haya puesto a disposición judicial.

Nadie tampoco se ha preguntado si Ramoncín merece otra oportunidad. Por si acaso, la respuesta está en el viento.

Hablando de viento, podemos ver y escuchar el último intento de suicidio de Ramoncín, "Viento de Otoño".  Aquellos que no estamos especialmente dotados para la danza recibiremos una lección impagable. ¡Así se baila, maestro!

13 comentarios:

  1. Está bien saber eso de las canciones robadas a Jero Romero, Ramoncín se dedica a perseguir descargas ilegales y el lanzo su carrera discografica robando derechos de autor a un compañero

    ResponderEliminar
  2. Muchos jóvenes que no conocias al payaso este podrías pensar que está en el ocaso de su carrera artística, en plena decadencia.
    Coincido con Glub en que esto no es así, para haber decadencia tiene que haber habido antes una cúspide, una cima, creedme, no, no la hubo nunca.
    Al priuncipio se presentaba con una estrella pintada cuyo centro era uno de sus ojos y las puntas de la estrella señalaban otras partes de su cara (nariz sin opera, orejas etc.) Vamos, como los clown, un payaso.
    No sabía lo del robo de autoría a su compañero Jero Romero, tampoco me extraña de un elemento de su calaña.
    Por cierto, escuche el tema que pusiste. Bailar no baila pero lo mejor es el genial rugidito al estilo Jose Luis Rodríguez ´´El Puma´´, no confundir con José Luis Rodriguez Zapatero aunque ambos sean cantantes, el primero de profesión y el segundo exclusivamente en los amaneceres.

    ResponderEliminar
  3. Es un ejemplo de cómo no hay que hacer las cosas. Hay mucha gente que lo odia y con razón. A mi me da pena, no se qué será peor.

    ResponderEliminar
  4. Jero Ramiro, no Romero como dicen los comentarios anteriores es una verdadera leyenda del rock español, y tiene una trayectoria impecable el cuenta como Ramoncín le robo sus canciones y no lo hace por fama ni por dinero, me gustaría ver a Ramoncín desmintiendo a Jero

    ResponderEliminar
  5. Brillante artículo, Rodrigo. certero, inteligente, divertido, elegantemente cáustico, ameno...

    Todo "precioso" excepto el "youtube" que no he podido soportar. Hay límites que los seres humanos jamás debemos traspasar...

    ResponderEliminar
  6. Me encantan los dibujos de Jano tanto como odio a Ramoncín jajaja, mola el cocodrilo-ramoncín. Buen post como todos

    ResponderEliminar
  7. Hombre Josele, estás en todas partes. Pero tu no eres mas de Fashión.

    ResponderEliminar
  8. Es un pájaro este Ramoncín. No me extraña que haya empezado su carrera robando canciones. De un personaje como ese se puede esperar cualquier cosa.

    ResponderEliminar
  9. Non sei si deixar de ponher que me ghustou o que escribiches esta ves. Vou faser unha cousa, que cando non me ghuste voucho disir, aínda que o que ti fas leva implísito que vai ser bó. É o mesmo, así poste as pilas.

    Tes que desirlle ó Ghano que os seus debuxos son bonitos de verdade. Este do crocodilo saíulle moi ben.

    Leendo o que escribiches do home este e as súas cansións, tenho que reconheser que nunca me ghustou. Pero unha das que tí falas (formighón, mulheres e alcohol) lémbrame unha das etapas da minha vida na que fun mais felis: cando fun albanel.
    Qué dias mais ghloriosos!. Eu, traballando man a man cuns homes xa curtidos nese traballo, o olor do semento ó faser a mistura ca area e a augha..., unha chea de recordos que fanme emosionar.

    Nada mais cheghar ó choio, dinme conta de que eses homes nesesitaban alghén que os dirixira. E alí estaba eu, sempre disposta a ir diante, arenghando ás masas e ghiándoos polo bó caminho.

    De sempre dinme de conta que me ghustaba mandar e tamén sei que non o fagho mal. Neste caso, sí, fasíaos trabalhar, pero ó cheghar os venres eles sabían que iban ter festa aseghurada. Traía dunha taberna unhas empanadas, vinho e para rematar unhas botelhas de licor café. Cando cheghaba a hora de ir para a casa, sempre ibamos convensidos de que a obra na que estábamos trabalhando era a milhor de tódalas que estaban a faserse nos arredores. Felises e sabedores de que ó día seghinte íbamos ter unha dor de cabesa importante.

    Cando o deixei, os meus companheiros reghaláronme un Exin Castelos para que non os esquesese.

    Sempre tiven a creensia de ser unha femia realisada. E castradora.

    Apertas.

    ResponderEliminar
  10. Cuidado con lo que escribes, Glub, Ramoncín utiliza una herramienta de google que rastrea todo lo que se escribe sobre él, te puede cerrar el blog.

    ResponderEliminar
  11. Esa Femia!!!

    Ramoncín é como eses exfumadores que dicen a todo dios que deixen de fumar. Comenzou roubando a propiedade intelectual de Jero e remata chorando como no retrato de Jano, polas descargas ilegais. Eu hai anos que non merco un disco. Todo descarga ilegal.

    ResponderEliminar
  12. Sobre la entrevista que te hacen en Faro de Vigo, hablando del 175 aniversario de la concesión del título de ciudad a Pontevedra.

    La concelleira dice que no hay nada que celebrar. Fortes y tú decís que aquel título no sirve para nada, pero que hay que tener memoria.

    Entonces, ¿hay polémica?, ¿hay que celebrar el título de ciudad? Lo digo porque en Pontevedra Alternativa, donde al parecer tienes buenos amigos dicen que sí.

    http://www.farodevigo.es/portada-pontevedra/2010/11/10/modelo-ciudad-viene-capitalidad/489410.html

    ResponderEliminar
  13. Armando, me remito a lo que he dicho en la entrevista, palabra por palabra. Por mi parte no hay polémica alguna. Creo que la concelleira Anxos Riveiro, que por cierto demuestra un grado de conocimiento del asunto muy amplio, tiene razón en gran parte y pone el valor del título de ciudad a Pontevedra en su contexto real. No soy partidario de una celebración entendiéndola como fiesta o festejo. Lo que sí digo es que no estaría de más una simple mención institucional a quienes solicitaron y recibieron ese título en nombre de la ciudad de Pontevedra. No cuesta nada tener memoria.

    Y, por favor, yo no hablo en nombre de mis amigos de Pontevedra Alternativa, ni en nombre de mis amigos del BNG, ni de mis amigos del PSdeG-PSOE o del PP. Todos ellos hablan por sí mismos.

    Gracias por tu comentario y un abrazo a todos vosotros, uno a uno.

    ResponderEliminar