DE GHUOL

Por Femia Castradora

Coma xa sabedes, eu pasei uns anos en Alemanha. Primeiro na minha etapa de vivensias ghipis, onde atopeime moi a ghusto na comuna onde fun.  Etapa salvaxe e moi recomendable. Fasíamos roupa que logho tinxíamos e quedaba moi ghuapa. De feito, sempre me pareseu moi curioso coma a xente fai adatasións das súas vivensias. Ou se non, xa me diredes coma raios pode alghén inventar o tinxido conséntrico. Iso é porque tinhan o serebro ighual. E logho, coma non tinhamos televisión, o que fasíamos era olhar para as camisolas e así quedábamos horas coma hinotisados. Dese xeito foi coma descubrín o meu problema de presbisia, a tumbos, logho de estar vendo eses sirculinhos visiosos.

Volvín outras veses, xa coma sivil e coma xa non estaba na comuna, puiden ver cousas da súa cultura. Veredes: son xente á que lhe ghusta comer salchichas, moitas salchichas. Hainas pequenas, ghrandes e moito mais ghrandes. É un espetáculo. Cada quen pode axustar os seus ghustos á salchicha que mais lhe convenha  e logho hai quen as come con pan, outros con chucrú e outros tal coma a mercan, sen botarlhe nen maionesa nen nada.

Mesmo ós cans dábanlhe salchichas, que eu o sei porque dende sempre fun seghidora de Rex, o can polisía, que aínda que era unha serie austríaca, o can é un pastor alemán e non lhe cambiaban as súas costumes. Rex sempre estaba a pedir bocadinhos de salchicha e ás veses colhíallos sen desir nada, cunha picardía que fasía desapareser calquer posible enfado dos polisías. O que non entendo é coma se as salchichas son alarghadas, o pan era redondo e non saía a cabesa da salchicha por fora.

Son moi seghidores tamén da manteigha, que lha botan a todo, sen moderasión, coma se fora o último día que foran a pasar neste mundo. Acabei con tanta salchicha , manteigha e demais coma un sépelin terrestre que, xa que estamos, foi invensión dun alemán.

Aghobiada polos michelins, desidín adicar a minha vida ó fútin, disiplina moi recomendable para a xente que quere botar da súa vida tosinas e ghraxa e ó mesmo tempo botar un cú duro coma unha pedra.

Eu dábalhe todos os días ó exersisio e alí conhesín a Ghenrich,ó que logho chamaría Gheini, coma a baronesa Tisen ó barón. Fixemos das nosas vidas un aleghato da vida sana, aínda que eu, morrinhenta do licor café, bebía ghran cantidá de cervexa, que alá a fan bastante ben.

A mín ghústame a vida sana, faser deporte e todo iso, pero tamén produsir, coma sabedes. Botaba de menos o exersisio na leira, ghaveando ou botando as patacas. Ahí si que se suda a moreas, fas deporte e cando colhes a cama non hai quen a despertarche. Por iso, a mín iso de correr non me convensía moito e Gheini cada ves quería faser mais quilómetros, sen saber que lexos de impresionarme a fasanha, xa me estaba a encher os narises.

Xa estaba eu dándolhe voltas a levar a Vinghador a faser fútin e que conhesera a Gheini, cando un día sorprendéume disindo que convidábame a sear polo meu cumpreanos, que é o 9 de novembro, e logho a un conserto. Xa pensaba eu que ese home non sabía qué era o romantisismo, que baixo ese corpo soio había un cronómetro par ver canto se tardaba en ir dun lughar a outro sen que che dera un tirón na perna.

Seamos codilho, salchichas e logho unha empanadinha de mazá que lhe chaman apfel sftrudel ou algho así. Estaba todo moi bó, pero non era o melhor para unha mosa coma eu, que levaba uns meses correndo coma unha tola e comendo coma un paxaro.

Saín da taberna algho mareada e perxudicada pola cervexa, tamén hai que desilo. Botamos a andar cara ó lughar do conserto. Xa notaba o estómagho coma unha lavadora fasendo o sentrifughado e eso pintaba mal.

Cando cheghamos, soio tínhamos sitio para velo de pe e eu quería sentar. O parvo de Gheini non sabía que cando me amolan non é boa cousa. E o conserto non axudou a melhorar as cousas, non se lhe ocurreu cousa melhor que levarme a escoitar a Nina Hagen e por ahí si que non, estaba eu coma para aghuantar a esa mulher berrar. Foi o cumpreanos que pior o pasei. Aghora sí, cando rematou, meu cabreo era de ghrado des na escala  richer.

Fomos a dar unha volta antes de ir para á casa, para que o tipo se despexara, seghún él. Desidín despexalo de todo e saquei a vinghador do saco, que resplandeseu na noite. Gheini cando viu o coitelo, botou a correr ó esprín. Eu seghinlhe coma se de unha carreira de fondo se tratara, paseninho, pero sen perder os folghos, xa nos atoparíamos, non tenhas medo.

Eu o vía dende lexos e cheghou ó muro que fixeran no sesenta e un. Ó verse acorralado, colheu un pico que había nunhas obras que estaban a faser e comensou a faser un burato para poder crusalo e fuxir de min. A xente que o estaba a ver, comensou a berrar e tamén puxéronse a botar o muro abaixo. Foi unha noite emosionante. Ghrasias a unha sea indixesta e a un conserto Alemanha íase a unir coma antes! Eu tamén pasei o muro e partisipei de festa, logho de rematar o de Gheini.

Apertas.