Por Femia Castradora
Empesei un dia,
colhín o coitelo.
Terás medo,
bótate á ria.
(Estrato do poema “Xa
estou eiquí” escrito por Femia cando tinha oito anos).
Pandereta ou coitelo?,
esa é a cuestión. Moita xente de pequena non sabe ben que vai ser de maior. Ben
porque nunca se o preghuntou e cando lho preguntan por ves primeira súbelhe
unha corrente polas costas. Deixádeme vivir, sodes uns repunantes. Aghora non
vou poder durmir!
Tamén hai os que non o
saben por falta de inoransia, viven coma dios sen preocupasións e cando lhe
preghuntan din que o que sexa, será. Cren firmemente na predestinasión. Qué
mais da? Total, xa se verá o que vou ser.
Eu non. De sempre o
souben. Fun a elexida e dende que estiven na barrigha da mina nai xa fasía
exersisios de coma ía faser para colher o cóitelo. As ecoghrafías sempre me
sacaban agharrando con forsa o cordón umbilical. Cando nasín amenasei cun coitelo
fitisio á xente do paritorio coma se fora un neghro de Harlem a piques de
pelexar conta un doutra banda rival, movendo o punho a dereita e esquerda de
forma nerviosa. Son cousas que van quedándoche na memoria dende pequena.
Moita xente pensa que non
te podes acordar de cando nasiches. Pois eu si, e si non que lho preghunten ó
espabilado que me deu no cú nada mais nascer. Ese foi co que me estrenei neste
ofisio. Ós oito anos. Tan pequerrechinha, cunhas trensas con laso e un
coitelinho presioso cun porquinho ghrabado no punho. O que calquer nai quere
que a súa filha fagha.
Eu escribía poemas, coma
podéchedes comprobar. Houbera sido unha poetisa boa, das melhores. Rosalía no
romantisismo e Femia no realismo tétrico sanghrante. Non vou darlhe voltas,
cando queira volto a escribilos e xa.
Tamén poiden ser mestra,
coma cando quixen ponher unha academia de castradoras, titulasión oficial,
práticas e clases teóricas a medida da aluna. Non poido ser por culpa dos
homes. Canto visio hai, mira que eu lhes ía dar unha caixa de tiritas e vinte
pesos ós voluntarios, pero non houbo o que había que ter! Logho xa non o
terían.
En realidade ghústame
calificarme coma unha artista multidisciplinar, ou sexa, que lhe dou a todo.
Apertas.
FLORECILLAS AMARILLAS
Por Pitty V.
Florecillas amarillas,
Mariposa amarilla,
Rebequita amarilla,
¡que te hago una
cosquilla!
(Extracto del poema
“Chupiguay” escrito por Pitty V. a los
ocho años).
Desde muy pequeña se veía
que era una persona sensible, era tan cuqui que en cualquier momento podía
ponerme a llorar sin motivo, lo que hacía que mis papis se pusieran nerviosos y
pensaran que tenían que llevarme al psiquiatra o a un taller de imaginería
sevillano para hacer de modelo para una de las vírgenes de las procesiones de
Semana Santa.
Siempre supe lo que
quería ser: una mujer elegante con un je ne sais quoi, un savoir faire y una
cuenta corriente saneada. Sería la esposa de un hombre rico.
Fue fácil, ya que desde
mi más tierna infancia mis papis me inculcaron los principios básicos de una
nena: aseadita, peinada y con muchos volantes en faldas y chaquetas. Y lazos. Y
zapatos de charol a juego con el lazo. Y calcetines a juego con el lazo.
Más tarde, entré en el mercado
gracias a mi presentación en sociedad. ¡Qué equivocada está la gente que dice
que es algo pasado de moda! Es lo mejor que hay para posicionarte y para
empezar a echar un vistazo a los candidatos. Así conocí yo a mi cari, todavía
creo ver sus ojos vidriosos tras haberse traspuesto porque le habían dado
garrafón.
No me gusta la gente que
no tiene claro su futuro. ¡Espabila, chuli, que la vida son dos días y debes
alcanzar el estatus cuanto antes para disfrutar de la vida!
Femia neniña, esas cousas podense arranxar, deixa o coitelo rapaza e faite unha muller de ben.
ResponderEliminarMira pra Pitty, boa moza, guapa, educadiña coma poucas e felizmante casada.
Ti acabarás infelizmente castrada, por que finalmente hay un Deus que todo o mira e coa regla que mides, serás medida.
Xa to teño dito hasta a fartura pero conto con que finalmente entendas que coa técnica do coitelazo non chegarás nunca a o ceo e acabarás queimandote no inferno donde o coitelo nosn servirá pra nada ni pra ninguén.
Santano: Sei que che ghustan as pighas, lacazán!!
ResponderEliminarAnda con cuidado co que dis, porque ó melhor aínda nos conhesemos en persoa.
Piti é fea coma un croio.