jueves, 14 de marzo de 2013

EMPESEI UN DIA/FLORECILLAS AMARILLAS

EMPESEI UN DIA

Por Femia Castradora


Empesei un dia,
colhín o coitelo.
Terás medo,
bótate á ria.

(Estrato do poema “Xa estou eiquí” escrito por Femia cando tinha oito anos).

Pandereta ou coitelo?, esa é a cuestión. Moita xente de pequena non sabe ben que vai ser de maior. Ben porque nunca se o preghuntou e cando lho preguntan por ves primeira súbelhe unha corrente polas costas. Deixádeme vivir, sodes uns repunantes. Aghora non vou poder durmir!

Tamén hai os que non o saben por falta de inoransia, viven coma dios sen preocupasións e cando lhe preghuntan din que o que sexa, será. Cren firmemente na predestinasión. Qué mais da? Total, xa se verá o que vou ser.

Eu non. De sempre o souben. Fun a elexida e dende que estiven na barrigha da mina nai xa fasía exersisios de coma ía faser para colher o cóitelo. As ecoghrafías sempre me sacaban agharrando con forsa o cordón umbilical. Cando nasín amenasei cun coitelo fitisio á xente do paritorio coma se fora un neghro de Harlem a piques de pelexar conta un doutra banda rival, movendo o punho a dereita e esquerda de forma nerviosa. Son cousas que van quedándoche na memoria dende pequena.

Moita xente pensa que non te podes acordar de cando nasiches. Pois eu si, e si non que lho preghunten ó espabilado que me deu no cú nada mais nascer. Ese foi co que me estrenei neste ofisio. Ós oito anos. Tan pequerrechinha, cunhas trensas con laso e un coitelinho presioso cun porquinho ghrabado no punho. O que calquer nai quere que a súa filha fagha.

Eu escribía poemas, coma podéchedes comprobar. Houbera sido unha poetisa boa, das melhores. Rosalía no romantisismo e Femia no realismo tétrico sanghrante. Non vou darlhe voltas, cando queira volto a escribilos e xa.

Tamén poiden ser mestra, coma cando quixen ponher unha academia de castradoras, titulasión oficial, práticas e clases teóricas a medida da aluna. Non poido ser por culpa dos homes. Canto visio hai, mira que eu lhes ía dar unha caixa de tiritas e vinte pesos ós voluntarios, pero non houbo o que había que ter! Logho xa non o terían.

En realidade ghústame calificarme coma unha artista multidisciplinar, ou sexa, que lhe dou a todo.

Apertas.


FLORECILLAS AMARILLAS

Por Pitty V.

Florecillas amarillas,
Mariposa amarilla,
Rebequita amarilla,
¡que te hago una cosquilla!

(Extracto del poema “Chupiguay” escrito por  Pitty V. a los ocho años).

Desde muy pequeña se veía que era una persona sensible, era tan cuqui que en cualquier momento podía ponerme a llorar sin motivo, lo que hacía que mis papis se pusieran nerviosos y pensaran que tenían que llevarme al psiquiatra o a un taller de imaginería sevillano para hacer de modelo para una de las vírgenes de las procesiones de Semana Santa.

Siempre supe lo que quería ser: una mujer elegante con un je ne sais quoi, un savoir faire y una cuenta corriente saneada. Sería la esposa de un hombre rico.

Fue fácil, ya que desde mi más tierna infancia mis papis me inculcaron los principios básicos de una nena: aseadita, peinada y con muchos volantes en faldas y chaquetas. Y lazos. Y zapatos de charol a juego con el lazo. Y calcetines a juego con el lazo.

Más tarde, entré en el mercado gracias a mi presentación en sociedad. ¡Qué equivocada está la gente que dice que es algo pasado de moda! Es lo mejor que hay para posicionarte y para empezar a echar un vistazo a los candidatos. Así conocí yo a mi cari, todavía creo ver sus ojos vidriosos tras haberse traspuesto porque le habían dado garrafón.

No me gusta la gente que no tiene claro su futuro. ¡Espabila, chuli, que la vida son dos días y debes alcanzar el estatus cuanto antes para disfrutar de la vida!  


2 comentarios:

  1. Femia neniña, esas cousas podense arranxar, deixa o coitelo rapaza e faite unha muller de ben.
    Mira pra Pitty, boa moza, guapa, educadiña coma poucas e felizmante casada.
    Ti acabarás infelizmente castrada, por que finalmente hay un Deus que todo o mira e coa regla que mides, serás medida.
    Xa to teño dito hasta a fartura pero conto con que finalmente entendas que coa técnica do coitelazo non chegarás nunca a o ceo e acabarás queimandote no inferno donde o coitelo nosn servirá pra nada ni pra ninguén.

    ResponderEliminar
  2. Santano: Sei que che ghustan as pighas, lacazán!!
    Anda con cuidado co que dis, porque ó melhor aínda nos conhesemos en persoa.
    Piti é fea coma un croio.

    ResponderEliminar