OS GHURMÉS E OUTROS ESPESÍMENES. Ou coma faser unha sea sen peperetadas.

Por Femia Castradora.

De sempre fun dada a faser seas, xantares ou merendas. O que sexa  con tal de ter unha escusa para faser unha boa festa.  Ghústanme  os  pratos sinxelos e saborosos.

Non entendo as deconstrusións, eu se como unha tortilha de patacas con ovos da casa quero masticala e  non chuchala cunha palhinha coma se non tivera dentes. Os que inventan esas cousas tenhen o serebro líquido seghuro.  A mín, o que me ghusta chuchar son as cabesas das sighalas ou as patas  das sentolas cando lles dá por vir á minha casa, que é poucas veses.

Co bó que é  rilhar no churrasco e ponherte ata  a cabesa de molho, ou unha boa enchente de cosido. Aghora que co cosido sempre houbo na minha casa unhas liortas de medo cos temas: ghrelos ou repolo; gharbansos ou fabas; a cachucha, ponhémola ou non? Ponhemos, pero sen dentes, que por ahí non paso; con polo ou sen polo?; fasemos tamén bolos do pote?... E en ves dun cosido paresía que íamos toda a familia á gherra, cada quen ten os seus ghustos.

Aghora mesmo, estou que se me fai a boca augha pensando no bacalhau  con colifror da cea de Nadal. A moita xente non lhe ghusta, pero hai que darlle unha oportunidade á nosa ghastronomía, abaixo o pavo ou o foie. Temos que reivindicar o capón (non sei porqué, pero inconsientemente sempre sentín predilesión por eses animais), a carne asada, o cabritinho, o ollomol ó forno... e outras cousas das que non me lembro aghora mesmo.

E as sobremesas, qué disir desas lambetadas? Pois o mesmo. Onde se ponhan unhas boas filhoas,  unhas chulas de cabasa, ou mesmo unha torta de ghalhetas con chocolate que se quiten os petisús e as finesas paresidas.

Fai tempo tiven un  moso  que lle ghusaba meterse na cosinha e faser cousas raras coa comida. A min iso paresíame unha parvada, nunca lle vin a ghrasia a comer unha croqueta e que o mordela, saia fume coma se foras un draghón; ou que se lhe chame a un prato cun nome que ninghén entende: "sobor de cama de infusión de froitas da horta, lascas de perna de porco curada ó aire da montanha" e logho resulta que o que fasía era un puré de patacas cun pouco de xamón enriba. Nen que desir ten que me durou pouco ese home. Logho de estar con él recuperei a minha fighura de sempre.

Apertas.